gdzie czerń płonie jasno,
róża – jak łza, co z serca ucieka,
trzyma w dłoniach cień, blask nadziei
– bez lęku
włosy jej czernią się, jak świt co rani,
w oczach tli się tajemnica
z mroku gestem zaprasza,
gdzie cienie błądzą samotnie

ów Anioł odnalazł swą przystań
ukrywając wśród gwiazd swe łzy i żale,
twarzą radosną – w blasku różanym

na skrzydłach nocy pisząc te dzieje,
o Aniele, co walczył i miłość znalazł,
odsuwając się w sercu nocy,
zapadam w światło serca
– jedyny wszechświat, który znam

nie spotkam Cię, jedynie iluzję,
wyobrażenie chwil, kilku spotkań,
spojrzeń, rozmów…
ta lekcja dobiegła końca
nauczyłem się kochać bez fascynacji ciała,
pocałunków, pożądania

porzucając tożsamość,
z poczuciem wolności
poza wszelkim określeniem,
tu i teraz ulegam wiecznemu źródłu miłości

nie szukaj mnie
w jakiejkolwiek przestrzeni,
żadna już nie istnieje…

za gęstą zasłoną młodości w dżinsach
arogancja zakłóca wstydliwą ciszę w takt kroków
— wszystko gra, nic nie znaczy
tylko na ustach szyderczy uśmiech,
jak pusty karton

współczesność – maskaradą elegancji,
szelest wyborów, co niewiele obiecuje
w płytkiej wodzie rzuca kotwicę marzeń,
lecz w głębi – tylko echo, zlewające się obrazy

o młodości, z oczyma pełnymi jutra,
sercami spragnionymi szybkiej chwili
zastanów się, ile tracisz w pogoni,
gdy realny świat wymaga troski,
nie przechwałek marnych

a krytyczne myślenie? – zapomniana umiejętność,
zakopana pod górą łatwych odpowiedzi,
gdy życie złożone woła o głębię,
o rozum otwarty

wsłuchaj się w przewodnika,
co życie przeszedł,
nie tylko tętnicę miasta poznając

ucz się, rozważaj, w otwartość rzuć kotwicę
dla wspólnego dobra, aby stało się przystanią

***

gdybym był Twoim, aniołem -
stróżem ciszy na granicy światów,
strzegłbym Cię przed istotą cienia
i burzą, co serce owija

szeptem przybliżyłbym tajemnice wszechświata
w sercu zamknięte - ukryte prawdy w zgiełku dnia

ucząc spojrzenia duszą głęboką -
pod osłoną myśli budowałbym mosty,
byś przejść mogła, odnajdując spokój

nie unikałbym trudnych pytań,
co odpowiedzi kryją - drogę poznania

a gdyby świat stał się zbyt głośny,
schronienie znalazłabyś pod skrzydłami
i ostoją byłbym w oczekiwaniu,
gdybyś ciszą podzielić się zechciała

nie byłbym aniołem bezwzględnym,
co za rękę prowadzi,
lecz towarzyszem podróży,
co własnymi pozwala kroczyć drogami
nie obiecywałbym wieczności,
a obecność, w każdym momencie

gdybym był Twoim aniołem
oto byłoby moje życzenie -
byś zawsze wiedziała,
że choć samotność nas łączy
nigdy nie będziesz sama

w ciszy lasu, nad brzegiem jeziora,
przestrzeń serca gromadzi mądrość
płynącą ze stron świata

stoisz obok, nie starając się zmieniać mnie,
naprawiać, co niewidoczne dla oka,
akceptując swobodę odczuć — pozostajesz

w niebieskich oczach dostrzegam niezmierzony pokój

- Twoja dusza wie wszystko
w splątanych ścieżkach podróżując przez doświadczenia
ujawnia potencjał, budząc świadomość wnętrza,
nie pozwala się oszukać

i wdzięczność jak promień wschodzącego słońca,
co blaskiem najciemniejszą noc przecina,
wodzony falą cichy szept,
bezszelestna jak lot ważki

co serce w lesie spotkań zapisało,
gdzie wyważone słowa jezioro kołysze
- niech Twoje światło niesie

ta przestrzeń o tajemnicy przypomina
- czym jest istnienie, a żeby wartość miało

w przestrzeni znajduję Cię,
aby uczyć się, kochać,
nie zasypując Twoich śladów