Kochany chłopcze,
Czy to nie świat uczynił Cię samotnym?
Czy nie uczynił Cię zrezygnowanym?
Twoje oczy są zmęczone,
Pozwól więc, że zabiorę to co trudne

Jeżeli pójdziesz ze mną, pokażę Ci jak piękna jest noc,
W płatkach śniegu ukryjemy nasze sekrety,
Mogę sprawić, że uwierzysz.

Dla serca które kochało,
pozwól zimie otulic Cię,
Wśród zamieci,
wszystkie twoje troski znikną.

Tu gdzie słońce nas nie dosięgnie,
Tu gdzie temperatura
jest poniżej zera,
Wyznam Ci nieprzemijającą miłość.

Dla Ciebie zbudzę największą lawinę,
pochłonę to co złe,
Jeśli tylko zechcesz, sprawię,
że smutek odejdzie na zawsze.

Kochany świecie,
Kto otrze moje łzy?
Jeśli nie potrafię być lepsza,
Jeśli nie potrafię być prawdziwsza,
Moje samotne noce,
obawiam się, że nie odejdą.

Obietnice nie zmienią już nic,
I przysięgam, to takie zabawne,
Jesli porzucę to czym jestem,
postanowię zostawić siebie,
Kochany świecie, czy sprawisz,
że ból zniknie?

Pokochałeś mnie zbyt samolubną,
Gdybym mogła zamknąć Cię w dłoniach,
może wtedy strach zniknąłby z
moich oczu?
Czy to kłamstwo byłoby wystarczające?
Czy wtedy kochany świecie oszczędziłbyś mnie?

Jej miłość, nie była ciepłą obietnicą,
nazwałbym to raczej zimną przysięgą.
Kruchym lodem, po którym ja
stąpałem nieostrożnie.

Chłodna jak grudniowy wiatr,
stawiała kroki zbyt pochopne.
Usłyszałem tylko pękniecie.
I zapadłem się pod tysiące zimnych fal.

Usadowiła mnie na samym dnie. [...]

Tu gdzie utknęłam,
Przy porannym zapachu kawy,
Każdego dnia, zastanawiam się.
Dokąd odszedłeś?
Czy gdybym zapytała,
moje niebo wciąż miałoby kolor
Twoich oczu?

Na fotografiach odległe wspomnienia
sprawiają, że przemijam.
Ten dom słyszał nasz śmiech,
słyszał płacz.
Czy gdybym zaryzykowała,
te dwa słowa nadal należałyby do mnie?

Obiecywałam wieczność, lecz czas nigdy nie był moją własnością.
Próbuję nie pamiętać,
Ciebie i mnie,
Rozpadających się
Czy gdybym poprosiła,
wybaczyłbyś mi?

I jeśli mój gniew zmusił mnie do odejścia, a wstyd nie opuści moich zmęczonych oczu, czegokolwiek nie zrobię, moje serce już zawsze pozostanie złamane

Pękająca u podstawy,
Pozostawiona w letargu,
Niespełniona,
Myśl

Dla wolności, której nigdy nie
będzie w stanie dosięgnąć,
Trwa,
Ale nie żyje

Zobojętniała,
cierpliwie czekam,
Aż minie,
Aż odejdzie

To w ciemności odnalazłam spokój,
To w ciemności pozwoliłam sobie
rozpaść się na tysiąc kawałków,
Tu, gdzie nie będziesz mógł mnie pozbierać
Tu, gdzie nie będziesz mógł mnie
uratować

Będę umierać

Był czas w którym chłód
rozgościł się w Tobie na dobre,
wybudzając najdotkliwsze wątpliwości,
pozostawił mnie samego.

I był czas w którym
świt stał się ciężarem,
a bezradność spoczęła na moich barkach
wówczas moje serce przestało bić.

Pamiętam jak dotykałem Twojej twarzy,
tuż przed pierwszą łzą,
I jak po kryjomu kradłem
Twój uśmiech, w chwilach gdy rozpacz była głęboko ukryta.

Wiedz, że zebrałem
wszystkie najcenniejsze łzy.
Dla ciebie przełknąłem każdą winę
i kłamałem dla twojej wolności.

Byś mogła podziwiać piękno,
Byś mogła odnaleźć spokój,
To na twoich oczach,
zgodziłem się spłonąć.

Zbyt wiele wspomnień wypłakały moje szklane oczy.
Ale Ty wciąż pozostajesz wewnątrz mnie.
Czasami jakimś cudem, znikąd, pojawiasz się znów.

Z wątków niedopowiedzianych.
Z historii nieskończonych.
Z myśli przepełnionych tęsknotą.

W objęciach smutku,
Każdej nocy,
Dla najwierniejszego kompana, [...]

Poczuj mnie,
Przy kości,
Na skórze
W miejscu do którego od dawna nie zaglądał nikt.
W zimnym spojrzeniu,
W słowach których nie wypowiada się
na głos.
W ciszy wykrzykującej
najgłębiej skrywane tajemnice.

Poczuj mnie.
W deszczowym poranku,
Letnim zachodzie słońca,
W nocy której księżyc nie pozwala spać
W każdym kłamstwie,
Każdej namiastce nadziei,
zaoferowanej przeze mnie

Poczuj mnie.
Aż do bólu

Mów mi słowa,

dużo słów, takie których inny

by się wstydził, których inny

by nie wypowiedział.

____________________________

Dotykaj mnie, dotykaj! [...]