Miłość w moich oczach
aż nazbyt obojętna,
a jednak,
cicho,
niczym udręka,
kąsa mnie

Szepcze i szepcze
By Cię kochać.

Boli mnie myśl
tęsknotą przepełniona,
że lgnę do ramion

co mnie łamią

Świat mi obcy
i cudzy

A jednocześnie,
tak dobrze znany

W każdym geście,
ktoś swe maskuje rany

Nie można miłości prosić o wieczność,
ani złamanego serca, by biło nieustannie.

Szczęście jest chwilą,
przemijającym wspomnieniem,
niczym ledwie zauważalny błysk
w naszych smutnych oczach

Nie pozwol mi czuć,
Łudzić się,
Nie pozwól marzyć o szczęściu,
Ukrytym w Twoich oczach,
Nie pozwól bać się,
O uśmiech,
Tak pełen tęsknoty,

Nie mogę znaczyć więcej,
Niewiele jest mnie samej we mnie

Słabnę, wobec słów
co oplatają mnie czule
I dłoni
co ze zrozumieniem

ocierają łzy.

Nie pamiętam ludzi,
którzy odeszli,
W przeciągu,
Niewypowiedzianych słów,
Zostawiłam ich,
w miejscu gdzie
wspomnienia stale blakną

By nie przeszkadzali.

Wybudzając się powoli,
Czując lekki dreszcz,
spadam.
Pośród porozrzucanych kartek
i tak wielu słów.
Patrzysz na mnie,
kiedy moja klatka unosi się ciężko,
z każdym kolejnym oddechem,
pragnę Ciebie bardziej.
Dzisiaj moje serce
bije równomiernie.
Spokojnym tępem.
Moje poranki są Twoje.
Jutro znów tutaj będziesz.
Zapewne zostaniesz
I będzie nam tu dobrze.