Anegdoty — Ivelios

-Znowu to zrobiłeś.
-Tak Mistrzu.
-Wiesz, że w końcu wyczerpiesz swoje szczęście i to skończy się tragicznie...
-Wiem, ale uwielbiam to, pozwala mi to coś poczuć, poczuć, że żyje. Wiem, że to źle, wiem że do niczego nie prowadzi, ale skoro nie mam alternatywy...
-To znajdź alternatywę, znajdź coś albo kogoś dla kogo porzucisz to głupie przyzwyczajenie, cokolwiek dla czego będzie warto przestać tyle ryzykować. Wiem, to nie jest łatwe, ja wybrałem Drogę, tę po której staram Cię prowadzić, ale ludzie mają różne "kotwice". Nie zaprzepaść wszystkiego bo chcesz czegoś teraz.

-Wiesz Mistrzu brakowało mi Ciebie, twoich nawyków, dziwnych decyzji i nieprzewidywalności.
-Wiem. Zastanawia mnie tylko, czemu mówisz o tym w momencie jak nas aresztują?

-Dawnośmy się nie widzieli.
-Przepraszam. Zbłądziłem, zatraciłem się w życiu polegającym na alkoholu, zabawie i bez odpowiedzialności. Porzuciłem nauki...
-Nie przepraszaj, przeszedłeś swoją drogę, czas byśmy sprawdzili czego się nauczyłeś, do czego ona Cię doprowadziła i jakie wnioski wyciągnąłeś.

-Wszystko zostało już kiedyś powiedziane.
-Może i tak, ale nie przeszkadza to w powiedzeniu tego jeszcze raz. Niektóre słowa, bądź zdania, aż proszą się o powtórzenie...
-Na przykład?
-Kocham Cię, pięknie wyglądasz, tęsknie...
-I tyle?
-To więcej niż Ci się wydaje mój młody uczniu, zdarzają się sytuacje kiedy człowiek chciałby to powiedzieć jeszcze chociaż jeden raz, ale nie ma takiej możliwości.

-Mistrzu, a może chociaż dzisiaj odpoczniemy? Wigilia jest...
-Wigilia, wigilią, ale jeżeli ucieknie nam nagroda za to zadanie, to nie będziemy mieli za co pić w sylwestra.

-Widzisz mój drogi Uczniu, istnieją dwie drogi do zwycięstwa, jedna długa, powolna i nudna, ale za to bezpieczna i druga, krótka, szybka i ekscytująca, ale za to cholernie niebezpieczna.
-To trochę jak w kartach, dobrze rozumiem? Jeżeli chcesz wygrać dużo i szybko, musisz postawić wszystko na jedną kartę, duże ryzyko, ale i duża wygrana, albo pusta kieszeń.
-Długo będziesz mi wypominał tamten wieczór?
-Raczej nie, bo kończą mi się pomysły.

-Mistrzu, to moi przyjaciele, Oni potrzebują pomocy!
-A co mnie to...
-Cena nie gra roli, oddam wszystko, tylko im pomóż.
-Hm, w takim wypadku będziesz codziennie gotował. Chodźmy zanim będzie za późno.
-Ale, ja już gotuje codziennie...
-Idziesz, czy będziesz czekał, aż coś im się stanie?

-Mistrzu, oni do nas celują...
-Widzę.
-Nie przejmujesz się tym?
-Czym? Tym, że wygląda na to, że zaraz nas ograbią, a potem rozstrzelają jak sitko?
-No, na przykład tym...
-Nie bardzo, wydaje mi się, że oni potrzebują kilku informacji, a tych się nie da wyciągnąć z trupów. No i po co zabijać kogoś kogo później znowu można będzie ograbić, albo można wziąć do niewoli i wykorzystać do najcięższych prac?

-Mistrzu, gdzie jesteśmy?
-W lesie.
-Ale jakim lesie?
-Z tego co widzę iglastym.
-Ale jak się nazywa?
-Czemu pytasz?
-Bo mam wrażenie, że się zgubiliśmy.
-Prawdziwy mężczyzna się nie gubi, on po prostu czasami zbacza ze znanej drogi, by iść nowo poznawaną ścieżką.
-Czyli się zgubiliśmy?
-Tak, ale idąc cały czas prosto na pewno kiedyś wyjdziemy z tego lasu.

-Witaj Mistrzu, dawno żeśmy się nie widzieli!
-Prawda, trochę czasu minęło, to jak gotowy do drogi?
-Skąd wiesz, że chcę znowu podróżować z Tobą?
-Tacy jak Ty zbyt spragnieni są wiedzy i przygód, by przepuścić okazję jaka się nadarza... I słyszałem, że zostawiła Cię ta dla której porzuciłeś swoje podróże ze mną, nie żebym nie mówił, że tak to się skończy.
-Kiedyś dowiem się kto Ci o tym wszystkim donosi i go zabije... Ruszajmy.