Największą rozpacz osiągamy nie wtedy, kiedy wylewamy z siebie litry łez, lecz wtedy, gdy one się kończą, a w nas pozostaje już tylko pustka.

Czemu ludzie są samotni? Ze strachu. Boją się cierpienia i tkwią w samotności, która jest czymś niezmiennym, czymś, co znają bardzo dobrze. Boimy się miłości, bo nie potrafimy nad nią zapanować, a uczucie to jest prawdziwe dopiero, gdy samo opanuje nas.

Miłość nie bez powodu zwana jest światłem naszego życia. Szczęśliwa, rozpromienia nam każdą chwilę, lecz nieodwzajemniona, rzuca cień na nasze serce.

Świat ma dziwną konstrukcję. Nawet jeśli jest źle, możemy się spodziewać, że albo będzie jeszcze gorzej, albo może być już tylko lepiej. Cokolwiek by się nie działo, nie możemy stać w miejscu. Należy o tym pamiętać, bo nieważne jak bardzo cierpimy, świat nigdy się nie zatrzymuje, a czas zawsze płynie dalej, ignorując naszą choćby największą rozpacz.