umieram na wyobraźnię.
zjadam ją, ich, siebie.
wpierdalam wasze wnętrzności, robię wam z mózgu bajzel.
zabiłem matkę nadzieję, zrobiłem z Ciebie półsierotę.
umieraj, gnij, zdychaj.

W pokoju bez ścian zamykam się. Nie ma nic, nie ma mnie. Niby bezpiecznie, ale wcale nie jest dobrze.

Wkładam rękę do kieszeni, wyjmując z niej wszystkie lęki, schowane głęboko w mojej głowie.
Wchodzę w otchłań własnego strachu.