Rozsmakowałam się w tych gęstych nocach
z tobą na wyciągnięcie ręki
a może to tylko pretekst, by romansować z papierem
soczystym słowem?
Znów sączę twe myśli, topielcy wśród winorośli,
życie ich- nuty i wdzięki.
Choćś taki milczący, plusk, chlupot ubogi
w uczuciach mych
wzmagasz wymowę.
Czy to nie znajome szaleństwo puka od wewnątrz
zza szkła?
Rozkazuje sączyć, ocieka wnętrzem
wypierając słone westchnienia
więzione pod powiekami, skute kajdanami wstydu
nieśmiałe ku światłu dnia.
Mury nie kruszeją, ostatni łyk.
Słabną we śnie ostatnie warg drżenia.

Przychodzi czas, by spaść z nieba,
Opaść w ramiona ciepłe, stabilne.
Kiedy zamilknie wzburzona potrzeba
opuścić wodze na wiatry przychylne.

Chybi rozum i serce bywa omylne
huśtawka odczuć, gdzie wiatr zagna.
A serce by upaść, musi być silne
jeśli to złuda byłaby, nie prawda.

mężczyzno...

złotym środkiem waż komplement, by w kobiecie nic nie zgasło!
bo nietrudno swe zachwyty jak śmietankę zbić na masło.