Odbija się od zimnych ścian niepokoju
tworząc zamkniętą przestrzeń myśli
lustra czasu odbijają niezmiennie
wychudzone cienie niewypowiedzianych słów

jej obecność wypełnia powietrze
ciszą rozdzierającą płuca
więc każdy oddech tak bardzo boli
ciało słabnie, gdy wiara umiera
bo, po co walczyć skoro nadzieja odeszła
nawet serce ocieka lodem
wyrwij je bo i tak już nie bije

usta wykrzywione w niemym proteście chwil
żebrzą o łyk przebaczenia
bo czy masz prawo zamknąć powieki
nie otworzywszy ich wcale?

W ciszy ukryte słowa, które wypowiadam tysiące razy,
niczym szept przecinają Twoje milczenie.
Dałam Ci każdą literę nasyconą uczuciami,
a Ty wysypisko obietnic, bezdomne sylaby.

Na nic wspólne chwile, gdy drogi różne.
Przecież pokruszone fundamenty podmyła nienawiść.
I chociaż wiem, że to rzeczywistość
zraniła Ciebie, to miłość boli.

Chyba zawsze będziemy już nadzy, obdarci z siebie,
Ty awers, ja rewers, nigdy razem.
Pozostały nam tylko slamsy bylejakości,
a udając życie jesteśmy tak śmiesznie łatwopalni.

Zamknięta w ciszy skłóconych obietnic
Za parawanem głuchego milczenia
Szukam w nadziei znaków twej obecności
Jakiś wskazówek punktu odniesienia

I pośród nocy bezsennych tak obcych
Gdy tylko czekam na jutra świtanie
Serce swe składam z rozbitych wspomnień
Tych co je kiedyś ukradłeś nad ranem...