Potrzebujemy długich symfonii na scenariusz życia; i jeszcze dłuższych na jego milczące luki.

Ewidentnym ewenementem egocentryzmu jest szczęście, którego wszyscy pragną, choć przybywa na krótko i odchodzi z hukiem, pozostawiając po sobie potężne echo.

Film to przeszłość z setką uwiecznionych błędów, teatr- rzeczywistość obłędna w swych niedoskonałościach.

Tyle książek co wyciągniętych dłoni, i historii- co złapanych spojrzeń.

W uścisku grobowej deski wszyscy zapadniemy w nieskończony sen o teraźniejszości, którą przez całe dotychczasowe życie wyciskaliśmy ze spontaniczności.

Wspomnienia w końcu stracą swą przejrzystość, prawda stanie się wątpliwa, a Ci z którymi sypialiśmy, od czasu do czasu zaszczycą obecnością nasze sny.

Zazwyczaj przykre słowa wygrywają pojedynek godnych wykrzyczenia, choć w afekcie najstraszniejszych kłótni najgorsze pozostanie na zawsze to- co niewypowiedziane.

Z dwóch tych tragedii kochania i wierzenia, jedna stała się infantylnym scenariuszem, a druga schematem pojmowania rzeczy niepojętych.

Gdyby grzech śmiertelny był faktycznie śmiertelny nie jeden nagannie zacząłby brudzić myśli.

W ostatecznym rozrachunku życia i tak wszyscy zostaniemy puszczeni na tych samych paragonach.

Zawsze pastuj swoje buty, ludzie coraz rzadziej spoglądają w oczy.

Puste wieczory to te wyempacynowane zachody słońca podczas których nikogo się nie kocha i nikogo nienawidzi.