To głupie, ale dopiero po wielu długich, męczących latach uda Ci się naprawdę zrozumieć, że na świecie nie ma żadnego człowieka, który przeżywa wszystko w identyczny do Ciebie sposób. Po kilkunastu porażkach zrozumiesz, że ani brat, ani rodzic, ani nauczyciel, przyjaciel czy "druga połówka" nie zobaczą świata tak samo jak Ty. To być może będzie bardzo bolesne, ale przygotuje Cię na poznanie w pełni kolejnej prawdy: jesteś wyjątkowy i niepowtarzalny.

Czy ktoś będzie w końcu tak miły i wytłumaczy mi, czy źle postąpiłam słuchając własnego serca, mówiącego mi każdym drgnieniem ciała "już go nie kochasz" i "dalej już tak nie wytrzymasz"? Czy źle postąpiłam, nie udawając że jeszcze Cię kocham?