Codzienność duszną sami sobie tworzymy. Małe sprawy potęgujemy, dobroci ujmujemy, cerujemy dziury, których nigdy nie było. Pragniemy szczęścia, nie wiedząc kim, czym ono jest, a i miłość zdarzy się podeptać.
I po co tak męczyć siebie i innych?
Przecież z niczym przyszliśmy i z niczym odejdziemy.

Jeśli miłość to panna z mokrą głową,
niech pada
deszcz, deszcz, deszcz

Przedawkowałem samotność.
Teraz na odwyku - mam jej jeszcze więcej.

Wczoraj zostałem ojcem.
Tylko chrzestnym, ale jak dla mnie, to wielka sprawa. Nie przypuszczałem, że to właśnie ta dziewczyna, ta kruszyna, przewróci moje życie do góry nogami,
że ten mały cud rozpocznie moją naukę miłości i podziwu dla życia.

Chciałem włożyć ją do serca, nie zdążyłem. Wyszła mi bokiem.

Im bardziej próbuję oderwać się od przeszłości, tym bardziej staję się sobie obcy.

Kiedy mam zły dzień, wieczorami unikam znajomych.
Z obawy, że oni mogli mieć jeszcze gorszy.

Zadzwoniłem do firmy wysyłkowej i zamówiłem pakiet szczęścia. Przesympatyczna pani rozmarzonym głosem wyszeptała, że akurat wyszedł z magazynu, ale jak tylko wróci - natychmiast wyśle mi priorytetem.
No i tam czekam. Tylko już sam nie wiem, czy na to szczęście....

CZY NA TĘ PANIĄ :)

W moim życiu zamierzony porządek często okazuje się chaosem. Nawet łóżko nie chce się samo pościelić.

A WYGLĄDA NA PORZĄDNE!

W niedzieli jest jakiś cud. Ten rodzaj spokoju , którego nie da się przenieść na inny dzień.