Człowiek potrafi się zakopać w sobie tak głęboko, że nie starcza mu rąk, żeby wyjść na powierzchnię.

W szarej rzeczywistości łatwo zaniechać barwnych marzeń.
Dzień za dniem mija, początki i końce, a ja wciąż w tym samym miejscu, chociaż stale w drodze.

Nic nie cieszy, gdy pochmurno w duszy.
Promień słońca potrzebny od zaraz :)

Czasem szczęście jest na wyciągnięcie ręki, a człowiek z lękiem wciąż zamyka w dłoniach pustkę.

Są ludzie, których nikt i nic nie zdoła zepsuć. Zamiast ich cenić i naśladować
- szukamy brudu na ich skrzydłach.

Przerosły mnie
letnie marzenia
jesienią
żeby przetrwać
wypiły wszystkie soki
udręczone
wystają ze mnie
zimowe łodygi
czekam
aż puszczą pędy
do wiosny

Codzienność duszną sami sobie tworzymy. Małe sprawy potęgujemy, dobroci ujmujemy, cerujemy dziury, których nigdy nie było. Pragniemy szczęścia, nie wiedząc kim, czym ono jest, a i miłość zdarzy się podeptać.
I po co tak męczyć siebie i innych?
Przecież z niczym przyszliśmy i z niczym odejdziemy.