A świerszcze pocierają skrzydełkami
na zastawionym darami Natury stole
w przerwie od sierpniowego mozołu
na polu u gospodarza podając drugie danie
obok ciszy w ich muzykę zasłuchanej
przy radośnie cykającym preludium
o ulotnych myślach -nieuczesanych
o ściernisku kłującym wspomnieniami
o dojrzewającym w słońcu dożynkowym
- wieńcu -o przemijaniu

Stalowe wzgórze w słońcu skąpane
w marcowych jasnych promieniach
nagie gałązki tirem okryła
odwieczna wola Natury

Pomiędzy stałą bielą brzeziny
niebem w błękicie skąpanym
stoją na zboczu zerkając z góry
smukłe leciwe modrzewie

Czas znieruchomiał
na wzgórzu sławy
Roztocze objęła trwoga
miast witać radość
czekać nadziei - we krwi
zbroczone przełaje

Wróg barbarzyńca
bezduszne zwierzę
w żądzy zamknięte za bramą
odbiera wolę zabija radość
wiosną gdy budzi się miłość

14-03-2022 Chłopków

Skacze Rysio po próżnicy
tu uzbiera tam dorzuci
nosi żabę po ulicy
gody w pełni - gdzie ten Rysio
czyżby znowu w Kataloni
to co wobec tego będzie
z kodem genetycznym-przednim

Wiemy wszyscy sam się stoczy
do urwiska na kukrzysko
tam się zajmą nim ludziska [...]

Dębowy listek w wąwozie przysnął
wirując opadł na ziemię
cieniem purpury klon go otulił
w ramionach topiąc westchnienie
tarcza już znikła za górą w lesie
trawy w zaroślach zadrżały
chylił się dzionek gorącym wrześniem
witając jesienne chłody

Obłoki płynęły
-strudzone otchłanią
granitem plącząc horyzont

Pomiędzy biegł szafir
malutki zaspany
choć budził
do życia obłoki

Listopad obnażył
zielone kwadraty [...]

Mroźny podmuch zamykał
przedzierającą się ciszę
pomiędzy tarczą słońca
a zachmurzonym sklepieniem

Zamarznięte śnieżynki
tulił do gałązki ciepły podmuch
wiatr północny powolutku
wszystkie je nagle podrywał

Wtulone w objęcia wąwozu [...]

Drobna kaszka leci z nieba
wiruje zakręca - raz przykrywa
wąwóz pudrem-raz garbate drzewko

Stary mróz jej drogę ściele
aby miała lekko-zając skoki swe
nastroszył-stoją jak na baczność

Drobny grysik je przyprószył
zamieniając w czapkę
i tarnina w swoim splocie
dostąpiła łaski

Stan skupienia zamiótł środek
nagość przykrył gwiazdką
czarny szpaler cały w śniegu
ciernie stopił blask jej

Wolność i demokracja
cóż to takiego
kiedy wokół rządzi
-cwaniactwo
zniewolenie
autosugestii
kumoterstwo
i przemoc
na cokole mamony
plemię jaskiniowców
egoizmem walczące
- bezwolne
jako tym jedynym orężem
w wojnie krzyżowej
manekinów duchowych
w żywe oczy w bazylice
bez refleksji kpiących
z Dekalogu

Usiądę sobie na rozdrożu
nieopodal zatoczki -odpocznę
z podziwem spojrzę
na snujące leniwie
po błękitnej przestrzeni
pozakręcane manowce
w Gościcinie przy
Dworku Drzewiarza

posłucham śpiewających zarośli
u boku samotnej fregaty
do podniebnej wstęgi zatęsknię
przycumowanej we wspomnieniach
osieroconego dziecięcia

tam już tylko prowadzą obłoki
z Lęborka -oraz krzyżackie kraty
przy moście zwodzonym
u sienkiewiczowskiego Juranta

Słońce chyliło się ku zachodowi
puch podartego pierza
oplatał niepokorne niebo

Rozkwitające baldachimy
odurzały zapachem nadziei
warkot samolotu malował
przekroczoną dźwięku barierę

Trasą rowerową wędrowała
rozśpiewana gromadka
w cieniu ciszy odpoczywał
niedościgniony zwycięzca

Ten który stoi w miejscu
nie biegnie po memoriał
-wytchnienia
samotny Samarytanin

Udało mi się nareszcie
do wspomnieñ o babci
spokojnie wrócić we śnie

Do jej słów którym ufałam
do tęsknoty ukołysanej
dziecinnymi marzeniami
na wiosennej otomanie

Do szmaragdowej oziminy
wysianej przy jarze
do przydrożnej leszczyny
którą bardzo trudno jest złamać

Do tych pól malowanych
zbożem rozmaitych
do tarniny splątanej
cierniem wyśmienitym

Zmrożonej bezpłodnej
niczyjej-cierpkiej
cytadeli perłowej

Ten sam problem a jakże różne
jego postrzeganie- uzależnione

od perspektywy wnętrza
od wzorca zachowań
od klucza uprzedzeń
od podświadomych przekazów

Ten sam problem a jakże różne
jego rozwiązywanie- uzależnione
od przeżytych doświadczeń [...]

Wyje wicher w wentylacji
fałszuje swawoli
jakby był zamknięty
w matni na przekór-za karę
Porozrzucał suche listki
nie je nie zagryza
zgubił także swoje frytki
i przymiera glodem
Jakby mu ktoś ukradł
duszę -piszczy pojękuje
wodzi ciągle na katusze
w parku każdy konar
Wierzbie łzy zamienił w sople
brzozie wykradł wiotkość
werble ukrył na podeście
zefirkiem wyjąkał
Na polance zatañczyły
wszystkie leśne nimfy
pękło serce wentylacji
a on nadal gwiżdże
Woła krzyczy dokazuje
podrywa w oberki
w niebie włączył prezentację
pozamiatał piekło

Zatoka pooranej ziemi
to na niej posiane jest zboże
w skibach kiełkują ziarenka
zakola napełnione światłem
grają w zielone cienie
na źdźbłach zielonej trawy
tuż pod siwą linią horyzontu
oddzielającą cienką kreską
ziemię od potęgi niebios
następnego planu -spisanego

Tam na miedzy wyrastają
postrzępione pierzaste obłoki
a ty śnisz o kromce chleba
drżąc z zimna na tej łajbie
przedziurawionej -stojąc
u wrót zabitej deskami przystani
nieopodal pozbawionych drzwi
szklanych domów z Parkowej

Wielkanoc 2017

Już odleciały żurawie
bezprawiem z własnej Ojczyzny
na los tułaczy skazane
zwodzony most ich godności
za próg wykluczenia wyrwany
skrzydełka poderwane do lotu
bezmiarem przestrzeni
wieczną tęsknotą
pokonują pustkę na oślep
w bezmiarze przestrzennej
w podniebnej otchłani [...]