Za ruczajem widzę przystań
u stóp leśnych wzgórzy
nienazwaną przyszłość obcą
kapliczki wsród ruin

Wędrujący niczym cień mój
po glinianej drodze
kłaniający się w pas boskiej
zapłakanej doli

Kiedy cień mój patrzy w przyszłość
widzi bal -korowód
malachity w rytmie walca
tańczace w zieleni

Nad sklepieniem lazur nieba
utkany z nadziei
babie lato -biała przędza
rozwieszona w polu

A mnie najbardziej jest żal
tych najjaśniej świecących
promieni słonecznych
tuż nad horyzontem
rozpieszczających
swoim dotykiem
najkrótszy dzionek
i tych niepowtarzalnych ujęć
których tak naprawdę
już nigdy mi się nie uda
ulotnością chwili zapomnienia
w swojej pamięci zachować

grudzień 2013

Dzisiaj mi się przyśniłeś kochany
byłeś taki bliski i wyrozumiały
marzyłam abyś został ze mną na stałe
niestety sen w swoim puchowym
-muśnięciu
jedynie ulotność skrywa
a szata utkana z marzeń
wraz z wybudzeniem odpływa
w ręce aniołów - łaskocząc
wspomnieniami

marzec 2014

Pomalowane promieniami słońca
kolorowe liście opadają
rozdygoraniem
na macierzysty kobierzec
utkany z runa leśnego
malutka żółta żabka
ukrywa swoją akwarelkę
w jego październikowym splocie
nieświadoma zagrożenia
listopadem

A obnażone korony wiekowych
strzelistych buków wspominają
o zbliżającej się niestrudzenie
jesiennej tęsknocie
za zimową pierzyną
czterech pór roku
otulającą swoim dotykiem
wirujący piruet przemijania

Leciwe klony łzy ronią
upojone ulotnością chwili
pozostawionej wspomnieniu

Wsłuchane w niebiański głos Heleny
w koncert odbijający się echem
od wrót drewnianej kapliczki

Ryby im wtórują w milczeniu
tajemnicą w zachwycie
rechot żab zauroczony
mitycznym skupieniem
majowej nocy - umilkł

Rozmodlony w ciszy
w pełni księżyca
w źródlanym odbiciu
koncert czwartego stulecia
wyśpiewany ku chwale nadziei
nigdy nie przeminie

Odnalazłam siebie we mgle
i dlatego stała się ona
jedyną powierniczką
moich wspomnień

Lubię jej mleczny posmak
nawilżający moją twarz
posrebrzane pochmurnym niebem
- krople

Uwielbiam jej wachlarz rozpiętości
mizdrzący się do szarej niecki
wygrywający popołudniem
tajemniczą zamgloną rapsodię

Jej skroplony bezmiar wyniosłości
fatamorganą rosy malujący wiosnę
rozproszone w poświacie poranka
pozłacane promienie słoneczne

To nie czas nas spiernicza
tylko rozczarowanie
to nie życie nas kaleczy
tylko przyjażń
to nie miłość nas karci
tylko pycha
to nie człowiek
jest wrogiem człowieka
tylko nienawiść zazdrość
i niepohamowanie

Biesiadnikom w zapusty
każdy proboszcz odpuści
najtłustsza gęś
upiecze się ze wstydu w sieci
a samogon wyparuje
do ostatniej kropli
nawet z nienagrzanego pieca

Gruby Wiesiek kankana
zatańczy w zakrystii
rozpięty rozporek Eustachego
sprowokuje nie jedno kółko różańcowe
które w te pędy posypie
jego głowę popiołem roztropnie
nie czekając na środę popielcową
choćby i do północy

Idę sobie na spacer
zupełnie sama
i co widzę
spod mchu wygląda
filigranowy sasanek
wiatr gitarzysta hula
pomiędzy konarami
pojedyńcze kwiaty czeremchy
mrugają powiekami

A może to tylko sen na jawie [...]

Twoje łzy są
niczym morska bryza
muskająca ciepłym dotykiem
- rozpamiętywanie

Aż do chwili
kiedy poczucie winy
na falach wspomnień
nie odpłynie
-w nieznane

Tylko tobie wolno
bez ograniczeń
surfować na ich fali
dopóty dopóki
nieposkromiony
żywioł żalu nie zatopi
słona otchłań oceanu

Twoje łzy to tylko wyzwanie
dla zaciskającej się na szyi
okowy codzienności

miłością bliźniego ukrzyżowanej

nic nie robić czytać wiersze
knuć intrygi cały dzień
opiniować metaforki

Gubić rymy szukać zwrotki
z potylicy wszystko ściągać
no i w zadku trzymać ster

Zawirować na prywacie
i oczernić wybielone przy okazji
-ot i co

A na koniec zaszyć się
w parafraziątku i udawać niewiniątko
-to jest to

Pospolity kmiotek
najgrubszą babę
odchudził ze złudzeń
darując jej w prezencie
gwiazdkowym
złośliwości cały worek

Uszyty nićmi zazdrości
pocerowany przywiązaniem
do dziurawej halki macochy
podświadomości [...]

Na sennej samotnej uliczce
migały wesołe gwiazdeczki
śnieg lśnił i wirował w ich świetle
leciutko tańczyło powietrze

Wiatr w blasku latarni zakręcił
przywołał wspomnienia
płatkiem śnieżnym
raz w jedną raz w drugą
jak w transie
[...]

A myśli rosną niczym grzyby po deszczu
obok modrzewi przebijają się przez ściółkę
w szeregi runa leśnego

Czy jest to tylko wena twócza
czy może to już schizofrenia
poeta ci zapewne odpowie
psychiatra niekoniecznie

Nie lubi on bowiem
pytań na pozór zbytecznych

Bo kimże dla niego jest człowiek
aż duszą tajemną czy tylko materią
etyka straszy wyobcowaniem
akceptacja pochwala wizję skorumpowania

Doprawdy zadufanie w sobie
niektórych lekarzy graniczy z Wersalem
a myśli urastają do wymiarów parafrazy
na słynnej górze OLIMP

Rozbujały chmury niebo
pod natchnieniem winy
raz niebieskim się osłania
raz wabi lazurem

Już go chwyta
w swoje struny
wodzirej huragan
już korowód gubi oddech
w tropikach orkanu

Nad dachami z szarych koron
w przestworzach szafiru
zamykają niebo w kłębie
karnetem z cumulus

I kłaniają się do pasa
w orszaku zawianym
smukłe cienie szarych buków
pomrukując społem