Cóż szarość jesieni przywołać nam może
pomarszczony dywan -zamglony horyzont
kiedy my niezłomni biegniemy jak kiedyś
zasluchani w wiatru koncerty w leszczynie

Podążając za nim niczym klucz żurawi
gdzie koloryt liści w palecie dojrzewa
gdzie nam dała młodość koszyk cały westchnień
gdzie nam wierzyć w cuda pozwala nadzieja

Gdy tak wędrujemy z piersią pełną tęsknot
po tej polnej dróżce usłanej wierzeniem
szarość się zamienia w dotykanie piękna
na łące jesiennej w woli przemijania

Nawet złota luna westchnieniem poety
świeci coraz mocniej przy zgarbionej brzozie
a na czubku suszki łza w rosie tonąca
mgielny powiew chwili z rana celebruje

Jeszcze raz móc usłyszeć szeleszczące liście
jeszcze raz móc podziwiać ich kolor
jeszcze raz móc poskakać jak dziecko
w cieniu brzozy po barwnym dywanie

Jeszcze raz stąpać po nim leciutko
lekką przędzą oplatać marzenia
zanim czas -ten prawdziwy zwycięzca
nie zamieni go wnicość zbutwiałą

Jeszce wczoraj dywan malowało słońce
dzisiaj pieści go wietrzyk dobrodziej
czas umyka niczym echo w dąbrówce
podmuch chwili -jesienny korowód

Milkną suszki więdnie śnieguliczka
ponad laskiem szybują żurawie
a w czereśni gdzie sie ślizga światło
nagi konar odbija promienie

Smukłe brzozy niczym irokezy
na Placu Solnym w Wielkanoc
pną się do góry na wzgórzach
kolorem bahama yellow

W cięciwie tarcza wygasła
zasłonił je chmurny korowód
opadły liście na dróżkach
rudym pokryte modrzewie

Kamionki grymas posępny
zapada już w sen zimowy
wyleją panny wosk w wannie
w Andrzejki malując wzory

Zanim nam światło adwentu
nie zdradzi lepszego planu
w ubogiej zimnej stajence
w wigilię Bożych narodzin

Cały nie umiera
ten co innym daje
swoje kruche serce
zmęczone stroskane

Zostaje u innych
pamięć o nim -trwała
spływającą łezką
wspomnieniem usłana

Tęsknotą za sercem
oddanym i szczerym
łagodnością więzów
poznanych w nieznanym

Pamięcią dla chwil tych
w wędrówce do celu
pośród letnich tęsknot
w drodze odkrywanej

Niebo w srebrnej ciszy
nad światłem w zachwycie
słoneczne promienie skrywało

Pod chmurką w bezruchu
gdzie wschód budzi spokój
gdzie obłok wędruje w nieznane

Świerszcze jeszcze spały
w smyczka odgłos wtopione
co echem przygrywał brzaskowi

Wrzosy przystrajały horyzont odległy
daleki jak bezkres słomkowy
nikt nie budził ciszy-uśpionej oddechem
ulewy co przeszła nad ranem

W sierpniowym zapachu unosił się spokój
opadał jak mgła -mleczny powiew

Skroplone powietrze osłaniało wąwóz
grona jarzębiny-korale kaliny-skrzyp blady
cenniejsze od skarbu -radosne muśnięciem
słoneczka co budzi poranek

W czasie wojny milkną muzy
arią klęski huk armat dowodzi
jęki ofiar budzą niepewność
rykoszetem poległa wiara

Walczący żołnierz o godność
w okopach buduje wolę
ścielą się łany poległych
wolność usłana jest łzami

Obawy podszyte lękiem
spędzają z powiek sen błogi
zbłąkany pocisk na oślep
pogrążył wrota ostoi

Nadzieja opuszcza pokład
dryfuje łajba po niebie
samotna pusta bez masztu
kapitan zaginął - poległ

Turkusowy staniczek
falującym odbiciem
wybudzone
grudniowe powietrze
w garderobie upiększa
na ramieniu słoneczka
zza akacji zbudzonych
ze wschodem
jego skrawki mizerne
ponad królewski błękit
wyłaniają się niedoścignione [...]

Echem wspomnień wtórują śnieżynki
polnym kwiatom śpiewają kapliczki
ciężkie chmury nad wzgórzami
pozdrawiają skinieniem cierpienia
samotne lodowate serce

Mały czarny piesek przycupnął
na zakręcie radosnego jutra
wpatrzony w oblicze Czarnej Madonny

Do przedszkola poszedł sobie wierszyk
do piórnika włożył mały wersik
za nim pobiegł roześmiany świerszczyk
idą sobie polną dróżką wespół
patrzą a tu mruga do nich pełnia
a i niebo obejmuje księżyc
gryka miodkiem obsypana cała
obłok ukląkł przy niej na kolana

A w kałuży kumka żabka błotna
dokąd wy tak dokąd małe psotki
przecież właśnie mamy lato w pełni
kiedy dymem wam zapachnie wrzesień
wtedy piórnik zawoła wam jesień
a ukrywajace się rymy pod kredką
będą tańczyć w kółeczku graniastym
świerszczyk kozła wywinie z Agatką
Jacek będzie tarmosił uszatka
dzieci hurem zaśpiewają piosenkę
pani zagrała im refren na bębnie

Kołysanka
Byle na wesoło
niczym wolne od trosk
czarne stopy rozbawione

dzieciaczków brodzących
w kałuży na boso
nieopodal polanki

Byle z weną pod rękę
nad godnością człowieka
w zadumie uklęknąć

szczerym zatroskaniem

Mgła spowiła w pół tatarak
u stóp wielkiej góry
kolor nieba czas zatrzymał
na wschodzie we chmurach

Wiatr wirował amarantem
w objęciach przestworzy
wysnuwając z nich horyzont
w palmie czarodzieja

Dzisiaj słońce wzeszło w parze
ponownie zachodząc
na poświacie dzień otwierał
barwami podwoje

Gdy chowało się za chmurę
w zorzy bezmiar płonął
obejmując w pół konary
w podniebnej pokorze

Szumi knieja
wiatr dojrzewa
obok mokrej sosny
obłok okrył buk
swym cieniem
objął w pół suche
wspomnienie
kwitnące w pierwiosnku
hen za sceną
w oka mgnieniu
druh pali ognisko
dzielne zuchy
siadły obok

drużynowa blisko

Kłosy zmęczone
w wąwozie wspomnień
skwar pada z nieba
proch pali ogniem

Czerwiec nas wita
upałem letnim
jakby chciał wyścig
wygrać za wieczność

Malują kreską [...]

Kiedy szmaragdem płoną modrzewie
wilczka jagoda dojrzewa
maki czerwone krwią przyjaciela
przeszłość malują na miedzy
w chabrowym gaju kosy śpiewają
kropelki deszczu wiatr tuli
piaskowe zbocze echem oręża
odbija dzieje rycerzy

Nie będą brzozy swą talią wiotką
złą zazdrość budzić w zieleni
zmurszały sękacz w pokłonie zastygł
przy czarnej perle w koronie
lessowa skała kurczowo trzyma
korzenie w dłoni siermiężnej
w gałązkach pączek arią przestworzy
dojrzewa cały w skowronkach

A Już nieboskłon rozbłysnął morelowym

kilka kresek namalował pomarańczowym
nad oranżem pochylił głowę

nad tunelem błąka się promyk
raz wychyla się spoza arkady
to znów szlocha na ramieniu palisady
światło w mimochodem zaplątane
skupienie nagie zatroskane
ponad linią horyzontu


nad łąkami snują się opary
wolą walki o wolę przetrwania
złota jesień kolorowy październik

2018-10-06 Radecznica