Bezkarnie
stąpam
rozchylając
najmniejszy zakamarek
swej
duszy
znajduję róż
padam
w euforii
zamkniętej ściany
-Oni?
Kim są oni?
Nie ma
Ja i Bóg
jeden owoc.
Wciąż
smakuje

----------
Rozszalałe
pożarły
w proch przemieniły
wznoszę się
w bólu
dusząca zgnilizna
ściska krtań
krew
rozpruwa żyły
ścieka
nikt nie skleja
Oni smakują

Nie uciekniemy
od tego, że słyszymy.
Nie uciekniemy
od tego, że widzimy
Choćbyśmy nie chcieli
widzieć i słyszeć.
Samo nam
w uszy
w oczy
wchodzi.
Najcichszy szept się zwielokrotnia,
najmniejszy szczegół olbrzymieje.
Nie ma już gdzie uciec
wzrokiem,
słuchem
nie ma.
Jesteśmy
śmietniskiem cudzych myśli.

O, Tradycjo!
gdzież zniknęłaś?!
Kto Cię zmielił, wypluł, zniszczył?

Wytężam zmysł słuchu,
słyszę Twój głos z oddali.
Bywasz w czasach uśmierconych,
mówisz o społeczeństwie, ale kto je tworzy?

Oni nowocześni,
zatruci głupotą, nie potrafią wyrzygać.
Chcą mnie doszyć,
stworzyć jedność.

Ja odległa, staromodna romantyczka
z jednym ciałem, ciałem Artura,
uśmiercona,
zaduszona dnem ludzkości, oddycham poezją.

Wskrzeszę jednostkowy bunt,
siłą wtłoczę do krwi wartości.
Ja? Sama?
Nie, Oni połamią mi kości

Panie Edku,
nie podam dłoni,
nie zniszczę duchowej tradycji,
oduczyłam się tańczyć.

Mylę kroki TANGA.

W chwale najwyższej euforii,
opadam
zbliżając się do punktu
- punktu życia?
To tajemnica.
Nie chcę jej odkryć,
nie chcę jej przejść.
Pragnę
dopisywać nowe kroki
wciąż tworzyć kalejdoskop
stworzony z Twoich
głów
gestów
ruchów.
Opętana niegodnym uczuciem
wyrwę serce,
do nieba wykrzyczę:
NIECH ŻYJE ŻYCIE
- życie?
śmierć bez Ciebie.