Nie obawiam się płynności, lepkości, lekkości jak lukru.
Nieograniczoności natchnień, nawet gdy nie trzeba.
Sprowadź mnie z nieba, daj klapsa, postaw do pionu.

Nie będę wiedziała co myśleć, co zrobić, co powiedzieć.
Będę udawała, że żyję.
Zawieszę zawieszkę jak amulet na szyję.
Wyryję tatuaż do krwi, wydrapię pazurem.

Ta miłość jest najbardziej autentyczna na świecie.

Więzi serce, plącze Dusze, zadaje katusze, nic nie
łagodzi a wręcz rozrywa, sączy słodycz w serce,
coś szepcze za uchem.
Mami.
Cierp - mówi, czułymi słowami, aż spłoniesz.

Krzyknę na nią, nie ucieka.
To może zobojętnieję,,, spróbuję.
Nic nie pomaga, chciałabym uciec.
Nic tu po mnie...Idę.

Może coś lepszego mnie czeka...

Te wiersze,,, takie są niemodne.
Czasem wyśmiewane,,,phii,
nikt nie klaszcze w dłonie.
Nie krzyczy z radości.
Ciągłe bujanie w błogości.
Tylko słowa szeleszczą, sobą
zafascynowane, nad kwietną
łąką, nad mitycznym rajem.

Na ziemi poleżę, pochlipię nad
rozczarowaniem gdy wena nie
przychodzi.
Ulepię nowy kształt marzeń,
samospełniających się w tej
dziwnej, wrogiej rzeczywistości.

Mam moc, po tym mnie poznajesz.
Moc w delikatności, szale i miłości.
Ta, z tyłu nie zostaje.
Jak wąż zaplata sobą,,,
własny ogon nieskończoności.

Ktoś, kto nigdy mnie nie zawiódł,
nie zranił i zawsze był sobą.
Utwierdził w jasnym przekonaniu,
poczułam to od razu.
Upewnił. Bez dozy oczekiwań.
Utwierdził. Nie ograniczał.Nie wymuszał.
Pachniał jak wiosna i lato zarazem.

Zapisał w moim sercu, wiele
niebanalnych wrażeń.
Zastanowił. Zaistniał. Nie rozczarował.
Taki Ktoś na przestrzeni lat wielu,
potwierdził swoją wartość.
Dziękuję.
A chciałam się z Tobą "nie spotkać"...
Przyjacielu.
Bez wad,,,to znaczy więcej niż ideał.

Korzenioformy półprawd, wyrwane jak chwast.
Pielęgnuję w sobie tylko prawdziwe ziarna znaczeń.
Czy będzie Post Scriptum?
Tak. MałGosiaczek.

Spleceni sznurem lśniącej energii,
błyszczą otuleni magicznym światłem.
Oprószeni gwiezdnym pyłem, jak
Dzieci Wszechświata.

Skuci cierpieniem, struci zwątpieniem.
Boją się zranień i trudnych doświadczeń.
Przykuci wzrokiem, połączeni
niewytłumaczalnym urokiem,
ocaleni sobą, od zgiełku miasta,
uciekają w bezpieczny świat cudów. [...]

Czy ja to jeszcze ja?
Przemieszczam się w konieczne
lecz nieznane, nowe światy.
Hej, ze mną nie graj, za mną
nie gnaj.
Nie dotykaj tak realnie.
Tylko lekko.
Wnikaj.
Ciesz mnie.
Ja będę.
[...]

Moje wiersze, czasem gorsze,
czasem lepsze.
Niektóre o Tobie. Niektóre dla Ciebie.
Jesteś moim natchnieniem, słowem
wyjętym spod serca, myślą nieprzeczutą,
wyjątkową muzyką z niebanalną nutą.

Melodią Duszy, która pięknie we mnie drga,
co i rusz wzruszy, słyszysz, jak gra?
Muza mojej Duszy jest wyjątkowa.
Subtelna, słowa bezdźwięczne i myśl
lekką jak szmer wody dla mnie ma.

Jest płynącym strumieniem, nieludzkim
tchnieniem, najczulszym westchnieniem,
rzęsistym deszczem w bezchmurny czas.
Znikaniem, urojeniem, woalem eterycznej
zwiewności, tyle ma ulotności jak mgła.
Gdzie tu sens, pytasz, a ja...

Ubrałam sukienkę jak ze snu,
jak z natchnień i noszę sobą.
Uszyta ze wzruszeń,,,jest Tobą.

Dziś lustereczko powie ,kto jest
na świecie najlepszy.
We wszystkim najcudowniejszy,
jak esencja piękna.
Wewnątrz jak i na zewnątrz, jako
w niebie tak i na ziemi.

Jak na górze, tak na dole, po obrocie,
w bok, w prawo, w lewo.
I jeszcze po kole. Raz góra, raz dół.
Zwierciadła, pełno luster.
Wklęsłych i wypukłych.

Jeszcze w środek włożone.
Hologramy istnień oraz ego
niepozwalające wierzyć w
istotę istnień a przecież,
jeżeli jestem to byłam,
jeżeli byłam to jestem.

Jeżeli jestem to zapewne będę,
jak słodka błyskotka, cudem.

Na przekór sobie. Wiem.
Intuicja zawsze
wszystko mi podpowie.
Coś we mnie pękło,
zadrżało, coś
poszalało, poszłam za
głosem serca jak zwykle.

Nic nie mogłam zrobić.
Jedynie migotać, szczebiotać,
szaleć ze szczęścia,
zachwytu i piękna.

Urzekła mnie ta historia.
Wzruszyła do łez, lęku bezkresna kraina.
Tam strumień natchnienia nie wysycha w
splecionych rękach. Jestem w dobrych.

Łagodnością przeszyta.
Dobrem, nie naiwnością.
Polecam Bogu, On wie.

Kwiaty zasiedliły rabaty.
Zakwitają wiośnie,
majowo, radośnie.

Aktywność.
Manifestacja.
Szał, Szoł.
Feromony.
Kolory i zapachy.
Kreatywnie świat
pobudzony.

W dodatku, tego
poranka, zakwitła
drugi raz sasanka i
lilak Słońcem otulony.

Tyle rozkoszy i czaru
aż serce rośnie.

Jestem bo chcę.
Na obszarze osobistych tolerancji i
cierpliwości stawiam granice.
Mogę tworzyć w spokoju.

Nawet nie przeszkadza mi to,że
tęsknota za Tobą ironicznie
mnie dopada.
Dobrze, że Dusza i umysł nie
rozróżnia płci.
Ten fakt nie powoduje podziałów.
Co za ulga.

Aktywnie dematerializuję napięcia,
choć wiem,że jesteś z Marsa a
ja z Venus.
Nie walczę ze światem czy
przeciwnościami losu, tym bardziej
z Bogiem.
Z lekkością pokonuję schody do Nieba
lub poznania raju na ziemi.

Duchowe połączenie, trans Duszy.

Zawiązałam sobie oczy.
W złotej klatce, drzwi
otwarte.
Klucz do serca mam.
Sekret uczuć znam.

Powiew czule mnie unosi,
przez płonących Nas,
aż do...
Nieba Bram.

Nie myl uczuć i emocji.
Rozkosz żyje w Nas.

Niech mi cały świat
zazdrości.
Miło, co mi tam,,,
i te wiersze coraz
śmielsze, pod ocenę dam.

Jeżeli usłyszę słowa.
Nad wyraz ważne.
Spontanicznie ulotne.
Niezbędnie powiedziane.

Nieokiełznane, wykrzyczane.
Niewyszeptane słowa czułości.
Wybrzmi wówczas, niezakłamany,
niezakłócony przepływ miłości.

Cisza zamknięta w odmętach absurdu.
Ukryta głęboko, poruszy wszystko wokół.
Policzy dotyk werbalny.
Połknie słowa.
Nad wyraz trafnie, nad wyraz trafne.

Słowa, dla których warto żyć.
I ten szmaragdowy, koci kolor
oczu pochłonąć, wypowiedzianymi
pokładami uczuć.

Życie jak pudełko czekoladek.
Otwieram powoli.
Kanciaste i słodkie zarazem.
Takie jest.
Sto pięćdziesiąt pięć tysięcy
kilogramów w środku, nawet tona
lepkości.
Śliczności do cudowności.
Lusz.

Codziennie jedną zjadam. [...]

Wspomnienie pnie się po mnie jak
powój.
Ukrywam twarz w dłoniach.
Ust szept - ‘takie miłe słowa’.

Ciepło rąk rozgrzewa serce
płomieniem.
Czułe ciepłe łzy wzruszenia koją ból
istnienia.

Patrzę za siebie, nikogo nie ma…
Dookoła głuche dni, marne sny,
liliowa nuta tęsknoty zakrywa mnie,
bezlitośnie chowa, w przestrzeni niebytu.

Wspomnienie- olśnienie, już lepiej,
na fali radości unosi mnie
Twój zachwyt…

Chciałabym tę kwestię poruszyć i
w świat poezji ruszyć.
Dlatego jestem lub bywam poetycko
nastawiona do odbioru rzeczywistości.
Czy kogoś przekonam, nie muszę.
Wyruszam w krainę
szekspirowskich wzruszeń.

Raz, dwa.

Wysiadam z prozy życia, słów bez [...]