giulietka

Chociaż jestem zagubionym przybyszem,
Nie szykuj mi dziś miejsca przy stole.
Trwaj wtulony w jasnych szyb odświętną ciszę,
Pierwszą gwiazdę serca ciepłem ci zapalę.

Nie zapukam do drzwi twoich pośród nocy,
Nie obsypię kosztownymi darami.
Będę czekać tam, gdzie biegał anioł bosy,
Co do Boga utkał ścieżkę między nami.

Nie usiądę już przy tobie na wieczerzy
I nie otrę łzy co biegnie z życzeniami.
Będę bielą co w opłatku cicho leży
I okruchem, co ust dotknie marzeniami.

Pod zasłoną mgieł
Wodospad łez opada.
Za nim jaskinia czasu
Cień tajemnicy kryje,
Tam głuchy wody grzmot
Historię opowiada
O mieście płonących lamp,
Co dzisiaj są niczyje.

W tym mieście ognisk dym
Nie snuje się po niebie [...]

Pociemnieje nagle błękit nad nami
Niebo myśli popiołem oprószy
A nocy bezgwiezdnych aksamit
Kirem okryje nieboskłony duszy

Umilknie dawnej melodii refren
Z rozpaczy urywanych oddechów
Sumienie opowiadać będzie szeptem
Litanię wymazanych grzechów

Zastygną żagle słów na mieliźnie życia
Obietnicy przystań fala czasu zmyje
Przetrwa tylko pamięci tajemnicza wyspa
I skrawek serca, które nie chce być niczyje

Popatrz za powiek bramą
Wznosi się tęsknot wieża
W której przepastnej celi
Czas swe zagadki kryje
I słychać w oddali kroki
Które śmiertelność odmierza
Ich głuchy dźwięk na posadzce
Gdy łzy upadają niczyje

I tylko w komnacie serca
Wiatr w okiennice uderza
Jakby chciał nagłym powiewem
Z mroku gwiazd iskry rozrzucić
Wieczności miarowym rytmem
Ciemności godziny odmierza
Na progu między nocą a świtem
Jest przysięgą, że słońce wróci

Staniesz na skraju miasta co w śniegach zatopione
Wzrok po horyzont wybiegnie i w bieli bezkresnej utonie
Iskry gwiazd spadających wśród nocy pogubione
Spadając tysiącem sztyletów poranią otwarte dłonie

Nie znajdziesz na mapach serca dróg jasno wytyczonych
Dotrzesz tam po omacku kalecząc ręce i stopy
Oczy bolesnym spojrzeniem do światła nieprzyzwyczajone
Na niebie próżno wyglądać będą znaków gwiazd złotych

Lecz sekret świetlistym odłamkiem w sercu zatopiony
Szeptem gorącym wśród chłodu pieśń zapomnianą przyniesie
Mały skrzący diament z gwiazdy polarnej korony
Zawsze wskaże Ci drogę przez białej pustyni zamiecie

I przyjdą posłańcy zwątpienia
U bramy ogrodu staną
Nie będą pokornie czekać
Aż furtkę im otworzysz
Wyrosną myśli złych bluszcze
A słowa będą im ścianą
Na której chłodnych ramionach
Uścisk zdradziecki położą.

Witar wyrwie z objęć ziemi
Drzewa tęsknoty korzenie [...]