giulietka

A gdy zostaną ci już tylko wyblakłe, drżące słowa
Nawet najstarszej wyszeptanej spowiedzi,
Przerazi cię kiedyś serca własnego cisza grobowa.
Gdy czas rozproszy listy, nie szukaj w nich odpowiedzi.

W strzępach wyznań, co zwątpień szronem oprószone,
We wstęgach dymów świec modlitw dawno wypalonych,
W zamarzniętych przedwcześnie łez świetlistej koronie,
Nie szukaj spokoju oazy w śmierci oczach szalonych.

Nawet księżyc dziś obcym marzeń twych złodziejem.
Każda gwiazda niewzruszonym tęsknot złych strażnikiem.
I choć noc świadkiem serca, że wszytsko to złudzeniem,
Świt bolesnym świadectwem , że jesteś jego drżeniem.

Spadła z nieba marzeń gwiazda
Spójrz aksamit się kołysze
Blasku smuga dźwięk ten skradła
I przerwała mroczną ciszę

Marzeń sennych karuzela
Mlecznej drogi mknie śladami
Tęsknych tonów dźwięk rozdziera [...]

Czasem sen najpiękniejszy, ten co się wcale nie śnił
Postać, co na jawie przychodzi, także bywa wyśniona
Czasem najwierniej czeka, ten co nie przyrzekał,
A najbliższa dusza oceanami błękitu oddalona.

Pustka przychodzi często, gdy róg obfitości w dłoni
Tęsknota trzyma za rękę pospełniane marzenia
Goryczą szczęścia toast nie raz wypełniony
A najgłośniejsza cisza, pełna słów bez znaczenia.

Niejedna uśmiechu gwiazda smutku mgłą spowita
Niejeden pocałunek z cudzych ust skradziony
Czemu tak jest, nie wiem, o nic miłości nie pytaj
Serce nie przez przypadek ze znaków zapytania złożone.

Na mojej duszy łące wyblakły już motyle
Zieleń soczysta dawno szronem łez pokryta
A słońce twych uśmiechów maluje rzęs pokłonem
Koronki kruche wspomnień welonem mgły osnute.

I choć w serca komnatach tlą się jeszcze świece,
Które zapłonęły żarem modlitwy w ciszy zwątpienia
Jak gwiazdy lśnią dziś słowa na myśli pustym niebie
I wskazują mi drogę, tam gdzie wyjścia nie ma.

Mróz świtu palcem na szybie maluje dni mych kwiaty,
Które spłyną do ciebie z pierwszą wiosny rosą
I połączą się w tęczy kropli deszczu dwa światy
Ku niebu mgieł nowenną wspólne sny zaniosą.

Tylko w bezgwiezdne noce przychodzą takie słowa
Które z natury swej płoche, rozum przed świtem chowa
Tylko gdy mnie nie słyszysz, mogę je głośno powtarzać
Bo w samotności ciszy najlepiej się serce spowiada

Kiedy mrok miasto duszy owładnie, ciemności stają się domem
Są bowiem takie chwile, gdy serce uwiera jak kamień
Zwątpienie murem obronnym, i oczu dwie ostre wieże
Na straży stoją z rozumem, uparcie szepcząc: 'nie wierzę'

I nagle na horyzoncie, brzasku świetlista lawina
Zatapia warownię smutku, w oczu błękitu lagunach
I choć się jeszcze broni, mój wzrok nieprzywykły do światła
Zanurzam twarz bez wahania, w słów twoich fali ciepła.