W miłości trzeba się zanurzyć
Jak w kobiece piersi wtulić
Zapomnieć o wszystkim na chwilę
Scałować złość, żal i smutek
Celebrować Ciebie , smakować
Pod kołdrą uczuć, pod pledem szczęścia
Z zapachem wonnym kwiatowego uniesienia
Słodkim aromatem czekoladek
Cierpkości wytrawnego wina
Kochaj ponad codzienność
Ponad szlaban zakazu
Kochaj we śnie i na jawie
Gdy noc ciemnieje, a płomień świec goreje
Kochaj i bądź każdym zmysłem, słowem, dotykiem
kochaj…z wadami i bez
z pustym portfelem , czy złotą kartą
Kochaj namiętnie , gdy wiek swój osiągniesz
Siwizną skroń pokrytą głaszcz czule
Kochaj mową , cierpieniem, gdy koniec nastanie
kochaną być i kochać...na zawsze.

A gdy zakwitną azalie i niebo się rozchmurzy
Stanę przed tobą z uśmiechem na twarzy
Na chwilę, jak wtedy,kiedy …
Kiedy razem szliśmy przez życie szeroką aleją
Biły kościelne dzwony arytmią naszych serc
W oddali , gdzieś myśli utknęły w zgrabnej pajęczej sieci
Razem przestało istnieć, osobno w codzienność wpadło
Rachunkiem dni szczęśliwych pokryliśmy łez straty
Co było początkiem końcem się stało
I wiesz, azalie zakwitły i niebo się rozchmurzyło
Z uśmiechem stanęłam przed tobą
Koniec nasz początkiem nowego , mój były Panie
Myśli moje utkały rzeczywistość nową
Z muzyką w tle, nie kościelnymi dzwonami
Dziękując za przeszłość ,o przyszłość twoją nie pytam
Z życzliwym uśmiechem drzwi zamykam i znikam.

Vincenty, w „Polu pszenicy z krukami”
Czyś tu ostatnim spacerem życie żegnał ?
„Gwiaździstej Nocy” w mroku pokoju
W przytułku skradłeś nieba wizerunek
W Arles, w cieniu gwiazd „Taras kawiarni w nocy”
Urok swój w Tobie rozkwitnął
Dnia czekać nie przystało , nie Tobie Vincenty
Bratankowi w spadku „Kwitnący migdałowiec” zmalowałeś
Na ścianie zawisł pokoju dziecięcego
W podzięce za powielenie imienia Twego, o Vincenty
Oczy me na „Autoportrecie” spoczęły
Tyś w fartuchu malarskim z paletą w dłoni
Oczy błądzące, lico blade, bezpiecznie Ci na płótnie ?
W oczach mych „Słoneczniki” zakwitły
Te w Arles malowane , w „Żółtym Domu” zawisną
W moim, te z Paryża „Dwa ścięte słoneczniki
Pięknem swym, ciepłem życie żegnają
Od rany postrzałowej, owe dwa dni umierałeś
Co w umyśle, to na płótnie malowałeś
Życie Twoje jak ruch pędzla
Schnąca farba niczym krew kradnąca tchnienie
Samotny, opuszczony, w depresje odziany
W spadku zostawiłeś historię malowaną
Dziękuję Vincenty, dziękuję...

W lotnej przestrzeni , zimowej krainie
Gdzie noc drzwi lodowe otwiera
Dziesięciu wojowników w cierpliwość się odziewa
Wyszli w nadziei, szacunku do ludzi i gór
Na sam szczyt niezdobytej Czogori
Wiatr smagał twarze, szarpał lodowymi szponami
Nic to, nie cofniemy myśli naszych
Ku pamięci przodków, rodzin i tych, co odeszli
Duch wielki , ciało skulone, marzenia skostniałe
Krokiem powolnym ku wierzchołkowi się snujemy
Dziś będziesz nasza, góro dzika, śnieżnobiała
Metry przed szczytem na swoich czekamy
Z hymnem na ustach w progi wkraczamy
Łzy spełnienia niczym diamenty zastygły na moment
To miłość nasza siłą i spełnieniem
Ostatni bastion padł , bez broni, zawiści i nienawiści
Z pokorą dziękczynną pokłon oddajemy
Namaste Czogori , Namaste.

Babciu moja o długich włosach
uśmiechu ciepłym ,spojrzeniu głębokim
za słowa wypowiedziane i przemilczane mądrze
za rozjaśnianie mroku codzienności
dziękuję Ci
za to,że byłaś wtedy i jesteś dziś
choć inaczej,
w spadku dostałam TO
co z wiekiem dojrzewa
wartości nabiera
jak z worka ziarenka wybieram [...]

Kiedy znowu na mnie spojrzysz
włosy moje rozwieje wiatr
oczy uśpione, usta rozchylone
słowa przywarły na skraju
cisza tak uległa wspomnieniom
nic się nie zmieniło
wszystko jest jak dawniej
a jednak jest inaczej
jakby piękniej, dojrzalej
na płótnie życia
skrawek pusty się ostał
zapomniałeś dokończyć dzieła miłości ?
dotknąłeś ust moich
milczenie na nich zastygło
i tylko ciepłem spojrzenia zbudziłeś dzień
nie czas na koniec, kochanie
to początek nowego...

Wspomnij mnie gwieździstym wieczorem
gdy głowę przytulasz do poduszki
przymknięte oczy jak gasnące świece
tlą iskrę pamięci o kimś, kto był
porankiem wczesnym zbudź wspomnienie
zaparz kawę razy dwa , dla mnie też
posłodź uśmiechem , radosnym spojrzeniem
i miej dobry dzień dla siebie i dla mnie
w wigilijny czas nakryj stół , przyjdę
opłatkiem się podzielę, usiądę w kąciku
obiecuję, będę jak zawsze
choć tym razem mniej mnie
nutki kolędy snują się boleśnie
płaczesz, mówię nie płacz
nie słyszysz mnie ?
obiecywałam, że będę ….zawsze
i jestem, choć nie tak metafizycznie
ubierasz się ? Idę z tobą, jak dawniej
jak wtedy, gdy za oknem zaczął padać śnieg
w bieli tej zimy moje tchnienie
we łzach twoich, pierożkach i makówkach
kocham jak wtedy, jak wczoraj i kochać nie przestanę
i nawet śmierć mostu nie zdoła spalić
zaczekam na skraju drogi , mam czas...

Wije się cienka nić , tęsknoty to ślad
W kłębek zgarnę cały ten kram
Kwaśny odczyn miłości
Niczym ph mojego istnienia
Gęstnieje od słów nienawistnych
Zbudź w sobie relikt przeszłości
Odczaruj dni i noce niespokojne
I zacznij z pozycji START
Na przekór mrokom życia
Uśmiechem zwalczaj zawiść
Ubierz zieloną sukienkę
Usta zaznacz czerwona pomadką
Szpilki do nieba załóż, te grafitowe
I zacznij żyć jak księżyc -pełnią
Niech im oczy przygasną
Na chwilę w radość odzianą
Z klawiatury życia wybierz jeno dobro
Zagraj złu ckliwą nutę
I wszystkim na przekór żyj
...po swojemu żyj.

Co się z nami stało, Panie ?
Brat drzwi zamyka przed bratem
Wniwecz poszły dobre obyczaje
Człowiek człowiekowi złorzeczy
W ciemności myśli nadzieja się tli
Jeden podmuch i nie zostaje już nic

Co się z nami stało, Panie ?
Żadnych praw, ni zasad
Skargi złóż do białej skrzynki i spal
Nikt już nie odczyta ich [...]

Oto ja , kobieta zwykła,ziemska istota
Budzę ranek wspomnieniem wieczoru
Kiedy ty i ja dotykiem gwiazd żegnaliśmy dzień
Oto ty, mężczyzna z mojej fotografii
Nie idealny, nie święty, ale mój
Oto my, kobieta i mężczyzna w dziwnym Świecie
Jedno przy drugim przeciw wszystkiemu,co złe
Na szlaku życia, piąć się na szczyt Miłością zwany
Nie ma przypadków, ideałów, ni świętych
Jedno tylko mam marzenie, brudzić się myślą o tobie
Ty zaś bądź mi skałą, opoką i wschodem słońca
Głosem, co ciepłem swym zmarzniętą duszę ogrzeje
Na skraju drogi, gdy starcze dłonie splotą nadzieje
Jeno spojrzenia nasze młodości będą wspomnieniem
Wszystko się zmieni i tylko Miłość jednostką stałą
Tam, gdzieś na grani dawno liną związani do końca zostaniemy.

Iść tak przed siebie
szlakiem dobrze znanym
albo i tym nie do końca poznanym
czasu nie mierzyć, jeno kochać
z podziwem wielkim chłonąć ich piękno
słowem dziękczynnym strony wypełniać
i móc nie wracać w ludzkie szeregi
daj Boże szczyty , co duszę wzbogacą
daj piękne granie , obszerne doliny
daj mi ich wolność , myśli zabłąkane
każda myśl moja, każde spojrzenie
pragnienie moje i ubóstwienie
ku tym szczytom kieruję
żyć bez nich nie sposób, dni marnieją
i tylko deszcz pył tęsknoty obmyje
na chwilę krótką, na oddech płytki
gór mi potrzeba, Panie
gór mi potrzeba...

Już nie płacz, nie trzeba łez
Jesteśmy obok z mgieł utkani
Nie stój nad mogiłą z taką miną
Opowiedz coś radosnego
Nam nie ciąży nagrobna płyta
I ból nam obcy i sen spokojny
Już nie rozpaczaj, nie trzeba łez
Z wiatrem wspomnień przybywamy
Szelestem liści, zapachem kawy
Aleją dusz kroczymy wciąż
Już dobrze jest, nie trzeba łez
Póki życia twego, kochanie
To i nasze ziemskie bytowanie
A kiedy światło pamięci płonie
W tunelu śmierci drogę wskazuje
Nam błądzić nie wskazane
A tym, na których pled zapomnienia
Anioł śmierci położył
W modlitwie wspomnij żarliwie
Niech światło prowadzi Ich godnie.