Przypływasz więc krępujesz moje siły,
Nie potrafię skryć w dłoniach oczu.
Morza gestów błyszczą, płoną wzburzone
Wargi, pragną wód.

Mówią - pragnień ulotnych słuchać trzeba -
Ale biodra twoje są zakazane,
Białe brzegi zwabią ich słodkości -
Przeklinam siebie.

listów nikt nie pisze
przełykanych ze słodyczą
i goryczą siedem razy
palec chciałoby się wtopić
w bladozłotą stopę kawy
ust szukałoby się od brzegu
do skraju milczącej pustyni
strużki niebieskie płynęłyby
w korytku litery
oddech nabierałoby się od kropek
a bezdech wykrzyknikiem
pośpiechy w niedociągnięciach
nie ma w nim błędów
chociaż istnieją
prasujemy je poduszką
przed dziećmi
słońcem
wiatrem

dziś piszemy "TEKSNIE"
jakoś wszystkim zimno

Rzucić w płomienie. Podarte obłoki
Przebiegły miesiące i nie usłyszałem
Sierocych rozmarzeń, kruchych oczu starca.
Szepnęły płomienie - "Tam, w świt szeroki
Ślij ranne mgławice! niech pomkną ospałe
Pragnienia twych dziewic, kołysz je w walcach"

Odparłem - "Was pragnę, otwórzcie ramiona -
To ja. Wszystkie zadry, gestów martwoty
I cierniowe dłonie, drewniane oblicze -
Pofruną popioły, pękną szwy i cień
Zatańczy krukami, jedyny bal słoty
Zatrzasnę po wieki". Ktoś rzuci - tu skonał.

Letnie parują wody,
Łódeczki jaśminowe
Na echach dziecięcych
Pukają w lufcik, a szybki bramy
- Kryją malwy kolorowe -
Rozwarły się same
Nad cichym krzewem.

Załkały modrzewie...

O! gazy czerwona firana [...]

Znowu jesteś -
Zamigotał śmiechem maj.
Znów mi w głowie
Zawirował niebem gaj.

Wierzby na dłoni
I wino na łące -
I czas nas nie goni -
I głodne ciał słońce..

Tylko się żyje [...]

Ktoś leży w noc zimną, w samotnej kostnicy -
To młode, zapadłe śni ciało dziewicy.

Tu mgliste powietrze i księżyc na rzęsach
Rozpływa się blado na dnie pajęczyny -
Tu moszczą się wonie gnijącego mięsa
I wątle spadają na czoło dziewczyny.

Ohydny strach czuję, gdy czarne źrenice
Lecą obłędem w dal siną, nieznaną...
Cicho!... wiatr lasem rzuca, czy błyskawice, [...]

Słyszałam tęsknoty i ludzkie westchnienia :-
Zadrżałam dopiero przy twoim oddechu,
Rzucając swe usta nabrzmiałe od grzechu
Na wargi wilgotne, pełne rozchylenia.

Po wieki niech żyje twój sen nieprzespany...
Nad grotą latmijską wonna tajemnica
Oplata mnie całą; królowa księżyca
Upadła na służbę - więc weź - ukochany...

Piękniejesz bez szaty tylko w mych dłoniach,
Które sfruwają z powabem motyli
Z twarzy na tors, z torsu...! w tej chwili
Bachiczny orszak rozszalał się w skroniach.

Po brzegi cierpiąca odchodzę - tak trzeba -
Do Lete spragniona jej wód zapomnienia
Żeś mój i nie mój, że blada z omdlenia
Znów runę w ciebie poświatą z nieba.

Kiedy się nurzam w odmętach pościeli,
Nieśmiało księżyc zagląda do okna.
Zamglonym oddechem nagość ud bieli
Gdy zmierzam ku tobie - już cała mokra...

Mokra od deszczu - we śnie rzewnie leje
Na stacji tęsknoty - brzmi gwizd konduktora.
Serce po stokroć na dźwięk Mojry mdleje -
Mam pociąg do ciebie, już wsiadać pora...

W półciemnych wagonów dusznym przedziale [...]

Zimne mam usta, niczyją mam dłoń -
Śmiertelne dni czekania w oknie.
Tam rzewnie pada, tam niebo moknie -
Tu ciało w nudy opada toń.

Nuda codziennie zaplata włosy
Z jednakich spojrzeń, gestów i słów.
Rozbija szkiełka z różowych snów,
Ucisza marzeń dziecinne głosy.

Głowa rysuje ciemne witraże:
Sznur kruków czy wron - nieba ozdoby
Wzlatują ponad szarawe groby,
Ponad bezludne, pustynne plaże.

Plaże męczącej, gorzkiej podróży -
Biegam palcami wśród kalendarzy
One mi wróżą - "Nic się nie zdarzy
Życie to pręgierz - karą się dłuży."

Niech dalej się kładzie niż me oko sięga
Po wiecznej zmarzliny kryształowa wstęga.
I szańce cieniste, i nieme okopy
Każdemu śmiałkowi podsuwa pod stopy.

A może pustynie rozciągną się piachem -
Ramiona szkielecie dymiące postrachem?
Czy wicher palący przy stepie zatrzyma
Pijanym majakiem małego pielgrzyma?

Lecz prędzej się ziemia pod mymi nogami
Złączy potęgą w nieśmiertelny granit,
Równo, na straży, w górskim rzędzie stanie
I dumne, i srogie w chmury schowa granie.

Samotnie, cichutko, przed światem się skryje
Ma dusza ułomna - tam - gorzko zawyje.

Kto zna te drzewa, co owoce
Martwe rodzą w jesień dziwną?
Te sady to bezsenne noce
Dziewicze z twarzą naiwną -
Karmiącą okiem mdłe korzenie
Zmurszałe od samotności łąk
Gdy wnet otula je znużenie
I zgnił kolejnych marzeń pąk.

Efebie! twój wzrok opływa
Niby ostra błyskawica
Po szarawym, ciężkim niebie...

Efebie! ciszę rozmywa
Dłoń - przeklęta czarownica.
To palce moje - bez ciebie...

Efebie!... niosę ci łono
Czyste - w nim Psyche skrytą.
Będzie nas żałować słono,
Gdy porzucisz ją rozbitą.

Śpiesz się odróżnić mnie od drzew -
Mało brakuje, bo wśród alejek czasu
Zamiera liść, wiatr, słowiczy śpiew
Ostatni oddech w labiryntach lasu.

Chwyć po dłoń, nim pójdzie ona
Po lustro z lodowej topieli
I ujrzy, i patrzeć będzie jak kona
Pośród matni skrzącej bieli.

Rozbij podniebne, słoneczne namioty -
Bo proporce chmur szarawych
Górują tuż nad mą głową, złoty
Daj świt, nie ten - z jesiennej trawy.

Niech cię nie zwiedzie
Ten wypłowiały płaszcz uśmiechów
Na chłodniejsze dni.

Boso, w łachmanach - lodowe krainy
Przemierza niewinna, dziecięca krucjata -
Suną po wiarę w śniegowe doliny.
Wieczne światełka widmo - na krańcu świata.

Przewodzą im krzepkie, naiwne pacierze -
Gdzie wszystko się zdaje krążeniem w koło.
Jednakże nadziei im nikt nie odbierze,
Więc bezkres polarny powalą wesoło.

Ta zima to lis, co owiec młodych stada
Przesiewa co razu i dla niepoznaki
Ich ciała półsenne przy zaspach układa.

Nie stała nad nimi ta z Samotraki
Skoro pomarli w uściskach zamieci -
To marzenia me były? Czy może dzieci?

Dziwny to dzień, spadały kamienie
Wśród tajemniczej, kościelnej gawiedzi
Zwołały mnie jakieś gromniczne płomienie.

Kondukt milowej, zwartej młodzieży
- równo i wespół żałoby wtórzę.
Niosąc ze łzami błaganie pacierzy
- suniemy prosto przez czarną burzę.

Nim przekroczymy sykstyjskie portale,
Ziemia zawyje czy niebo zapłacze
Do trumny zajrzeć zapragnę zuchwale
Kogo pożegnam? - choć chcę - nie zobaczę.

Wichrem przecinam deszczowe kotary -
Dzwon, szept, błysk, mrok, ostatnie kroki
I wnet chwytają mnie wnyki niewiary
Tryumf cmentarnej, prastarej sroki.

To rankiem szarawym, w samotnej mogile
Umarły schowane jeszcze półżywe,
Młodości mej - skrzydła motyle.