ale widzisz ja, uczący zawsze wszystkich ze trzeba konsekwentnie iść do przodu, stawiając czoła przeciwnością losu nie potrafię wykonać następnego kroku, stoję na jednej nodze i wiem że za chwilę upadnę, ta świadomość tym bardziej mnie wykańcza, zabija.

Jest źle, jest bardzo źle. Z czasem dzieję się jeszcze gorzej, a potem umieramy. Śmierć jest końcem wszystkiego, ale nie rozwiązaniem. Możemy przecież umrzeć i gnić, wtedy zapach naszej stęchlizny będzie unosił się długo aż w końcu wywietrzeje i nie pozostanie po nas już nic. Możemy również powstać jak feniks z popiołów i wygrać tę odwieczną walkę z samym sobą. Tylko to uczyni nas mocnymi.

Ból to coś co nas otacza. Życie nie mogłoby być przecież za łatwe... jeśli z czymś wygrywamy to tylko po to żeby za chwile stawiać czoła kolejnym przeciwnością losu. Najważniejsze żeby tą drogę przeżyć z kims kogo się naprawdę kocha.