Jakież to dziwne uczucie umierać i odradzać się równocześnie. Kocham go tak mocno, że miłość ta mnie zabija, ale tylko dzięki niej rodzę się każdego dnia na nowo...

Jak powiew wiatru delikatnie napełniasz me serce miłością...Bezszelestnie czynisz me życie szczęśliwym...

Kiedy ją coś boli i na chwilę o tym zapomnę jestem suką i inni gratulują mi "inteligencji"...
Bo jak można o niej zapomnieć...
Przecież ona cierpi...

Jak mi coś jest to ona robi wszystko bym poczuła się gorzej...
A inni mają ubaw i mówią mi "zdychaj"...
Bo ze mną nikt się nie liczy
Przecież ja jestem śmieciem...

*niedawno uświadomiłam sobie, że takie są moje relacje z "przyjaciółką"... To tylko jedna z wielu przykrych sytuacji...

W moim domu nigdy nie okazywało się uczuć... Nigdy nie usłyszałam od rodziców, że mnie kochają... Nigdy nie byli ze mnie dumni i nigdy nie cieszyli się razem ze mną... Nigdy nie przytulali mnie kiedy płakałam... Zawsze tylko krytykowali i ganili... Choćbym jak się starała zawsze byli źli... Wydawałoby się przykładna rodzina...
Gówno prawda...

Mam teraz 17 lat i czuję się winna tego, że w ogóle żyję...Do tego dążyli??? Nie wiem...Wiem tylko tyle, że nigdy nie powtórzę ich błędów... Wolę być nadopiekuńczą matką niż taką jak moja...

Mimo wszystko jednak ich kocham...