Projekt Takamoya, 124

Taka jesteś moja, Że warto w burzy
Spragnione ciepła dłonie,
Na chwilę choć, w aksamitny płomień
Z czułością zanurzyć

Zachwyt nad zmierzchem kładzie
Się deszczem włosów w miłym bezładzie,
Gdy pieści je szeptów wieniec,
Światłem w półcieniach tonący z drżeniem.

Śmiech plecie w zegarze
Warkocze półsennych marzeń
Na śladach dawnych bitew,
Tak czule, że nie warto już krzyczeć,
Gdy góra staje się głazem.

Spokój nie jest ciszą
W której ogrodowe róże
Czekają na burzę,
Liśćmi nie kołysząc.

Nie jest też milczeniem
Nad pustką słów,
Które ktoś zamienił znów
W bezduszne znaczenie.

Spokoju nie ma w bezruchu
Tłumu wobec kaźni prawdy,
Choćby nawet każdy
Z nich znał ją ze słuchu.

Czuję go za to wszędzie,
W deszczu, na żywej ulicy,
Kiedy Twoje serce słyszę
I wiem, że jesteś tam, gdzie będziesz,
Nawet, jeśli czasem krzyczysz.