Kochanie, wiem, że za milion lat
Które znikną jak ta chwila za nami
Jakby liścia jesienią zerwał wiatr,
Wciąż będziemy sobą pijani.
W towarzystwie cichego skrzypienia
Stawów śpiewających stare szanty,
Dłonie w roześmianych drżeniach
Porywają nieśmiałe, polne kwiaty.
Gdzieś niedbale zsunięta chusta
Przegapiła jak usta bez wahania
Kładą się na stęsknione usta,
W chwili gdy czas obojgu się kłania.
Wieczór niczym woźny kot z Shire
Gasnąc słynnym kocim uśmiechem
Odprowadza ostatnie marzenia stare,
A o nagłą ciszę obija się nasza miłość echem.
Wtedy, ja to wiem i sercem mocno czuję,
W samotnym milczeniu zimnej nocy
Wysoko wzleci moje szczęśliwe "dziękuję"
I do lotu porwie szczęśliwe Twoje oczy.

Może zaplotły Cię chmur grząskie kłęby
Gasząc gwieździstych źrenic blask…
A może słów niezręcznych błędy
Pułapek drobnych wzniosły trzask?
Albo ponura czerń milczącej nocy,
Jak brudnej oliwy wścibskie plamy,
Okryła lęku i bezradności kocem
Pamięć, co wciąż nie przestała ranić?
Nie wiem, kochana moja dziewczyno,
Stoję w pytaniach jak w górskim potoku,
Co lodem ostrych strug nogi mi owija,
Jak tylko spinam się do skoku.
Jednak to wszystko luster pył i kurz,
Nieistotne drżenie wątłego świata.
Zdejmuję delikatnie łzę z Twoich rzęs już,
Bo każda z nich to zbyt wielka strata.
Jestem w Ciebie miłością wpleciony,
Ciepłą i troskliwą mijanych dni zbroją.
Choćby cały świat spłonął zdradzony,
Pamiętaj, że jestem Twój, bo Ty jesteś moją.

Quid Quidem

Milczenie chłodu co bezgłośnie znika
Wyparte przez ciszę ciepłego westchnienia.
Hałaśnej kurzawy ulic #muzyka,
Co w splecione dłonie na łące się zmienia.
Piwniczne stęchlizny bezradności i gniewu
Nagle brzmiące krwią uleżałych win,
Geniusz pro bono, w studni bez odzewu,
Na talent z krzykiem - apage, zgiń!
A w jednej chwili, na środku parkietu,
W blasku świateł dnia i pustych gapiów oczu,
Zasłuchał się w jednej melodii z podnietą
I nagle w tan radości skoczył!
To takie proste! Śpiew taki łatwy!
Ten, co wcześniej na brak okrętu psioczył
Prawdą owinięty przetrwa i bez tratwy!
A prawdę znalazł na krawędzi mroku,
Podała mu dłoń znaczoną bliznami.
Teraz więc razem, z miłością u boku,
Tańczą nad światem i ponad chmurami.

Quid Quidem

Zmęczone nogi i zdarte kolana
Idzie drogą jak szklane trociny
Cichy i coraz cichszy banał.
Zbrodniarz bez winy
Przy kamieniu milowym
Przystanął krótką nutą
Mapę dawno do torby schował
I zawierzył ślady butom.
Przecież od pierwszych lat
Wędrował do horyzontu,
Który mu życie kradł. [...]

Gdzieś idziemy i za ręce się trzymamy
I ze śmiechem rozmawiamy
Ten żar minionej chwili
Ogrzewa grząskość każdej mili.
Taka jesteś córko,
Utracone podwórko,
Życie całe jak piórko,
I to światło którym jesteś
Zawinięte w kolczastą przestrzeń.
Czarne belki spalonego domu,
Furię, wojnę i blask gromu…
Po samotności oceanie
Siebie bólem kłamiesz.
Ja i tak trzymam Twoją dłoń,
Spaceruję aż zamknie się toń,
Jak kiedyś przez podwórko,
Z Tobą za rękę, córko.

Quid Quidem

Kocie, powiedz czy jestem dobrym panem?
Czy dbam o Ciebie? Czy masz wygody?
Czy cisza domu tuż nad ranem
Koi kociej włóczęgi złe przygody?
Czy naszych dłoni pieszczota miękka
Poprawia walecznego serca rytm,
Na tyle, że kocia dusza nieulękła
Zabliźnia strachu szarpiący sznyt?
I w końcu, jako opiekun - człowiek,
Czy mam nad Tobą dobrą pieczę?
Kot spojrzał spod przymkniętych powiek
I mruknął - człowieku, to ja cię leczę.

Quid Quidem

Patrzymy na wiosnę poprzez ciszę
W wieczornym szumie zwykłych rzeczy.
Gdzieś obok szept uśmiechu słyszę,
Co wszystkie smutki świata leczy.
Ptaki strumieniem kropel śpiewu
W błękicie tkają firany cienia.
Gaśnie powoli horyzont brzegu
Magicznie przyszłość w przeszłość zamienia.
Już nocą zegar powoli broczy,
Jednak nie szukam w granacie gwiazd,
Bo odnalazłem je w Twoich oczach
I w nich schowałem biegnący czas.

Quid Quidem

Płaczę bo śpisz zmęczona światem
Deszcz wiosną słońce ciężko kryje
Na błękit narzucił szarą szmatę
Chłodem owinął Twoją szyję.
Dłoń wiotka jak pisklę w moich dłoniach
Spija ciepłą wyściółkę szorstkiej garści gniazda
Krople pocałunków lśnią na skroniach
W tęsknotę ubrana każda.
A dziś!
Otwierasz oczy! Spoglądasz na moje włosy
Uśmiech, nie rozkwitły, w źrenicach skrzy
I koniec deszczu bez słów głosi!
Odpada palto choroby, co duszę Twoją kłuło
A mnie upaja piękno z jakim leżysz.
Twoje ramiona obejmują świat, a ich czułość
Jest tym, co całym sobą pragnę przeżyć.

Quid Quidem

Słowa na drzewach wiszą zamiast liści
W tym sadzie pełnym marzeń
W garści skradzionych winogron kiście
Na oczach rany od oparzeń
Układasz klocki żmudnie wybierając
Kolory, kształty, sprawdzając plany,
A kiedy nagle wszystkie chwile stają
Zostają po upadłym tylko rany.
Tych sadów krocie, aż po horyzont,
W każdym samotny cień sadownika
Wszyscy poprzez liście swoich drzew widzą, [...]

Las szumi wiatrem, pamięta ziemią,
Koronami drzew opowiada.
Tysięczne marsze bezbrzeżnych plemion
Zapisał w szorstkiej kory śladach.
Las, jak zmęczony swą troską ojczulek,
Katyńskim Duszom ocierał łzy,
Gdy drut kolczasty ranił, on czule
Kołysał wiedząc, że nie przyjdzie świt.
Patrzył na tchnące spirytem cienie,
Tępe gąsienice żrące liście życia,
Zbierał każdej kropli krwawe ciszy lśnienie
I trzyma je w sobie do każdego dzisiaj.
Choć golem rozsypał już swoją skorupę,
Co rakiem wciąż gniecie fundament korzeni,
Ci, co strzelali, już wtedy byli trupem,
Tych, co padali, biel żywi w czerwieni.
Katyń, Charków, Twer, Kijów, Mińsk,
Lasy, łąki, ziemia, kamienie.
W ich pustce przy Orle spoczywa Krzyż,
A w naszych ranach niezłomny tkwi wieniec.

Quid Quidem

Za oknem jarmarczne łaciate budy,
Klauni sprzedawcy drą gardła klientom.
Kupić, mieć, dotknąć, byle zabić nudę.
Jednak ich słodkie kwiaty tak szybko więdną.
Proste zabawy, z czasem prostackie,
Jak muł zatykają koryta ludzkich rzek,
W tej brei sznury kolorowych statków
Przypominają płytki ściek.
Tylko kamienie przydrożnej prawdy sobą
Niosą uparcie winy krzyży lek.
Tak daleki nasz świat, choć tak bliski Bogu.

Quid Quidem

Dzisiejsza noc kłębem granatu
Wysnuła ciebie wpatrzoną w gwiazdy.
Ogród kołdrą cieni drzew otulony
Też sennie ogląda miliardy świateł.
Wyciągasz dłoń łuskając skarb każdy,
Lecący przez ciszę marzeń balonem.
Patrzę na ogród, drzewa i niebo całe,
Jak na oprawę brylantu Twego cienia,
A ty patrzysz jak na brylant, na gwiazdy.
I cieszę się że zwariowałem,
W srebrnych skrach szukając Twojego imienia,
I szukając go w cieniu każdym.

Quid Quidem

Kiedy ludzka głupota jak gigantyczna fala
Spada na mój świat i wszystko.. Rozwala,
Albo gdy absurdy pustych głów
Miażdżą prostotę prawdy znów
I krew bezsilności cieknie z ran,
To jeden domowy sposób na to mam.
Składniki są proste: dwie garście spokoju,
Łyżka nocnej myśli i obecność Twoja.
Zmieszać składniki powolnym spojrzeniem,
Odcedzić tępych uwag ludzkich gorzkie cienie,
Gotować na rozpalonej wspomnieniami twarzy,
Poczekać aż miłość sen ciszą uwarzy.
Potem wystarczy następnego dnia rano
Zobaczyć twarz ukochaną,
Posłuchać ciepłych słów
I jestem najszczęśliwszym człowiekiem znów.
Lekarstwo polecam na ból ludzki każdy,
Byle nie zapomnieć do niego użyć prawdy.
Mnie wyleczyła z śmiertelnego wczoraj,
Ta kojącej miłości maść Twoja.

Quid Quidem