Łzy płaczliwego nieba
i pozbawione krwi liście.
Lato świat już pogrzebał,
ozdobił wiatrem soczyście.
Miodowe światła płomyków,
suche szelesty kroków.
Śmiechy z daleka już milkną,
wesołość staje gdzieś z boku.
Jest jak pęknięcie na kości,
kłębem milczenia opięta,
przestrzeń bolesnej przeszłości, [...]

Nie ciemność przynosi najwięcej szkody,
lecz w niepatrzeniu bezmyślne zawody.
Nie milczenie bywa źródłem ciszy,
a fakt, że głosu nikt nie usłyszy.
Nie bezruch jest martwoty znakiem,
tylko życie bylejakie.
Świat ma już piętnaście miliardów lat,
ty okruch okrucha drobiny drgnienia jego trwasz.
Kosmos ogromem pochłania słowa,
ty w średniej szufladzie możesz się schować.
A jednak... A jednak!
Kiedy stajesz się światłem, ciemność ginie.
Słowem tworzysz piękno, które nie minie.
Ruch, taniec, drżenie, nawet serca bicie
są nutą w bezdennym natury zachwycie.
A chwila, kiedy jesteś - raz i tyle -
mieści wszystkie wszechświata chwile.
Obrazem Boga jesteś przecież:
Wyborem i drogą, twórcą i dziełem.
Człowiekiem.

Mamo, czemu brzydka jest tamta dziewczyna?
Kochanie, nie mów tak, bo sprawiasz cierpienie.
Jej wygląd, to nie jest żadna jej wina.
Po prostu los jej DNA błędnie zamienił,
a tam wszystko jest o nas zakodowane:
Kolor włosów, płeć i nawet to twoje znamię,
Co wygląda jak ślad łapki misia.
Mamusiu, ale czemu los chciał, żeby ona dzisiaj
wyglądała inaczej niż inne wokół dzieci?
Przypadek, mój promyku, ot bywa tak na świecie.
Ale ona się śmieje, tak samo jak my, Mamusiu...
Tak, cieszy się życiem, choć więcej znieść [...]

Wolność jest chwilą mojego wyboru.
Jest twardym kamieniem w butach,
gdy górską ścieżkę wybieram z uporem.
Jest resztką wody na spierzchniętych ustach
obok wilgotnych warg i źrenic dziewczyny.
Wolność to szum oceanu milionów głosów
i żagiel w strzępach, jeden jedyny,
wybrany, zaślubiony, wiarą ofiarnych stosów
niepokonany, choć kruchy.
Wolność dokładnie tyle waży,
ile wszystkie podniesione z drogi łańcuchy.
Ubrana w diadem kolczasty, co praży
iskrą ego, jak elektryczne pastuchy
w ciasnej zagrodzie dzikiego [...]

Śpiące serce dwojga

Dziś zasnął Psot
Ot, ktoś mógłby rzucić - to tylko kot..
Zanim tak jednak powie
niech usłyszy podobne - to tylko człowiek
Albo, gdy serce twoje kona
niech rzuci - to przecież tylko żona...
A czym jak nie płaczącym sercem
mogę pożegnać duszę Logikemona?
Co, jak nie szloch i czarna cisza
zapełni jego mruczenie, którego już nie słyszę?
Mój anioł złamany jest w połowie
za swoim przyjacielem
choć to przecież nie człowiek.
Przyjaciel. To znaczy tak wiele.
To znaczy, że był kiedy krwawiły jej [...]

Rano, południe, wieczór,
słońce, woda, krew -
Biegną westchnieniu na przekór.
Liście spadły z drzew.
Dłoń przez chwilę skrzata,
złośliwe powieki mrugnęły,
pełna odcisków i chropowata.
Zmęczony przełyk
nie zwraca uwagi na łzy.
Listopad, cienie drżą miodem świec,
już tylko szeptem krzyk: [...]

Po leśnym dywanie szedł człowiek i śpiewał.
Nuty zgrzytały jak w zębach piach,
spontaniczne słowa kaleczyły drzewa
i tonęły dysharmonią bezwładnie wśród traw.
A jednak spieniony radością tej chwili,
jak wstrząśnięta butla przedniego szampana,
miał za nic, że mniej śpiewa a bardziej jakby kwili
i skrzeczy jak kawka w klatce zatrzymana.
Niedaleko, w grzybowym aromacie zieleni,
szła dziewczyna z uśmiechem na prześlicznej twarzy.
Choć jej rozum na wariackich tonach złożył wieniec,
to jej serce szczęśliwe tańczyło [...]

Widzisz dwie gwiazdy w końcu
A wzrok marnieje w gorejącym słońcu
Znajdujesz głodny słodkich ciastek stosy
A żyły zatkane ryczą wniebogłosy
Dostajesz klucze wymarzonego domu
Ale zamieszkać nie ma tam już komu
Wpychasz rozpaczą głaz na szczyt góry
W nagrodę mając swego świata wióry
Przegrany zwycięzca, sprzedany fantasta
Na koniec z potu na kromkę omasta
Być może mapę miałeś starej daty
Albo ktoś tobą zdobił sobie szaty
To wszystko nieważne. Opuszczasz powieki
Ani sekunda nie wróci przez wieki.
Nic nie [...]