Joasi

czy mnie słyszysz
czy czaruję cię jeszcze
śpiewam
dziś tylko dla ciebie
choć ciężka zasłona chmur
zakrywa horyzont
na którym ślad odcisnęłaś
nieśmiałym uśmiechem
światła drobiną
o tęsknocie miłości i bólu
moje fado
jak dym z całopalenia

umykam
piaskiem rzuconym w chmury
słoną kroplą spod zamkniętych powiek
krzykiem uwięzionym w zaciśniętej krtani
w przestrzeń zamkniętą w pięści
wyciągniętej w błękit
nocne marzenia
wiersze jak liście wiatrem rozganiane
z nierównego pulsu
zamglonych obrazów i szumu
uciekam
próbując zatrzymać wspomnienia
nim znikną za horyzontem zdarzeń
wciągnięte w pustkę czerni
dwadzieścia dwa gramy
zważone policzone rozdzielone

nieme modły obwisłych żagli
dłoni nawykłych do lin
codziennego znoju
sztil
przekleństwo tych co w drodze
serc gorącą tęsknotą
płyną ku sobie
lub na wiatru skrzydłach
jak ptaki
rozcinają niebo
sztil
ciszą jak mgłą oplata
ruch wstrzymuje i myśl smutkiem nasyca
wokół pulsu jego macki lepkie
by życie zatrzymać
zatruć
i pytanie tylko mam czy zdołam
w dłoniach cię unieść podrzucić
leć motylu leć
nadzieja w twoich skrzydłach
które niosą wiatr

pożegnać ciszą i powitać
przekroczyć granicę bezruchem
tak cierpliwie jesteś
tuż obok
wpatrzona w moje oczy
dotyk dłoni muśnięcie włosów
oddech
czy to już
nie było nie będzie nie ma
nic
co zostawię zabiorę zapomnę oddam
nigdy nie myślałem o odpływach
jako drodze ucieczki
wszystko już masz
tylko miłości nie oddam
jej głosu
nim brzmi moje serce

podaj mi dłoń
kiedy już jesteś obok
nie odchodź znowu
tłumacząc że jeszcze nie teraz
tak bardzo chciałbym wsłuchać się w ciszę
z zamkniętymi oczami
odnaleźć to co przeczuwam
owiń mnie swym szalem
chłód przestanie dokuczać
dokądkolwiek idziesz
jesteś teraz tutaj
dla mnie
gdybym miał urodzić się na nowo
i znowu popełniać błędy
chciałbym mieć tą jedną nadzieję
że cię spotkam
że jesteś

jak bardzo chciałbym
dotknąć twoich dłoni
usłyszeć śmiech wyszeptać myśli
i po prostu siedzieć obok
szukając w chmurach znaczeń
tymczasem tylko kos śpiewa
na pustej nagiej gałęzi
ławka pusta
posłuchaj

jesteś pierwszą obietnicą
(późno to zrozumiałem) lecz
gdy pierwszy raz chciałem
z naiwną nawałnicą chłopięcą
powiedziałaś
poczekaj
później widywałem cię jeszcze
kilka razy
niemal czując twój oddech
i zawsze tylko uśmiech
(jesteś lekiem na ból i lęk)
daj czas
szeptałaś że zawsze
będziesz mnie kochać
tylko moja
piękna
(już mówiłem że dobrze ci w sukienkach)
ciebie wypatruję
tęskniąc jak nigdy
niemożliwe bym cię nie kochał
jesteś pierwszą nadzieją

anioł mgłą owija sad
dmucha dymem z fajki
na gałęzi siedzi bóg
niewidzialny prawie
tylko kilka kropli dnia
wypadło mu z kieszeni
zaraz zejdzie zbierze je
wszystko skryje cień
schował w mroku uśmiech twój
zamknie oczy me
i na jabłoń wskoczy znów
niczym kot z Cheshire

nie bój się zapominać
to szczęście że nie trzeba wracać
a kiedy życie jest prostą drogą
mając słońce zawsze z przodu
żaden cień nie wydaje się straszny
błędy winy rany pozostają w cieniu
naprawdę ważne jest tylko przed nami
ewangelio pierwszego razu
błogosławiona amnezjo
która pozwalasz nieustannie
ze zdzdiwieniem odkrywać świat
naiwności prowadząca z ufnością
po drodze zawsze nowej
niezmiennie z wiatrem
zawsze do przodu
niepamięci cudna
pozwalająca na wiele
niewiele w zamian biorąca
nie opuszczaj nas aż do śmierci

i tylko lampę proszę zgaś
jakoś światła nie lubię

Mówiłem że nigdy
Ale tyle się dzieje
Nawet nie czujesz
Nagle spada kurtyna
I już nie ma dokąd pójść

stary błazen a jednak
w oczy chcesz mi zajrzeć
i pytasz o sens
gdybym tylko mógł
chciał ci odpowiedzieć
lecz dzwonią we mnie głosy zmarłych
jak wezwanie na niedzielną sumę
marsz apel poległych
wcześniej jak ty pytających
poszukiwaczy
odeszli ze swoimi prawdami
otuleni ich blaskiem
jak pledem
i zazdrośnie strzegą tajemnicy
wydartej przeznaczeniu jak monetę
dziecku które chce kupić cukierka
wszystko za nią gotowi oddać
za nic wszystko oddali
wiem że nie o nią pytasz
trzymając mą głowę wysoko
więc zmilczę z drwiącym uśmiechem przyszłością nie pohandlujesz
czeka milcząc
więc
nie być

czekać aż próg przekroczysz
drżeć przed wskazówki biegiem
dłońmi zagarniać twe włosy
całować mokre oczy
szepcząc że będzie dobrze
wierzyć
zamienić mroczne dróżki
w łąkę pachnącą w zieleni
czy pragnąć czegoś jeszcze
chyba żebyś się śmiała
może żebym mógł
wierzyć
wiary choć za jeden grosz
żeby mogło się stać
to co najpiękniejsze w twych snach
pękniętej duszy klej
poza bólem bezbrzeżnym
istniejesz po to bym w ciebie
uwierzył

jest jak siostra
cicha cierpliwa opiekuńcza
i matka
kochająca czuła
niczym kochanka
wierna rozpustna
spija łzy karmi się smutkiem
wzorem sędziego
pozbawia wolności
codziennością chleba
i nieuroczysta
śmierdzi kurzem mysimi odchodami
nudna niczym dziennik
nieustępliwością propagandy
ciężka jak serce szatana
i posępna podobnie
ale potrafi się ubrać i poruszać z wdziękiem modelki
wtedy wygląda atrakcyjnie
nawet sexy
przy swoim niskim wzroście
potrafi niezdrowo przydusić
jest jak życie
prowadzi do śmierci

kamienie nie są do jedzenia
skąd więc w żołądku
i drzazga
wyraźna kłuje w secu
strach
niewytłumaczalny
rzeczywisty jak ta kawa którą drżącą
dłonią zbliżasz do ust
znowu rozlałeś
ścierka papierowy ręcznik
lęk
szara mgła zamiast myśli
nie mów nikomu
ludzie tego nie lubią
to będzie nasza tajemnica
na zawsze tylko nasza