Valerie
pocałunki i krew
miłość bywa bólem
dobrze o tym wie
usta jej mają tę moc
każdy kto widział wie
chce móc całować tylko ją
choć jest całkiem inna niż my
kocham ją jak ty mnie
Valerie

drżeć łzą u rzęs
bo twoich oczu nie całuję
i policzków nie ocieram
wierzchem dłoni
mocnym uściskiem
ramion nie opłatam i bioder
tęsknym ruchem nie gładzę
nie przyciskasz silnie mojej głowy
do utraty tchu
zatracenia
pot nie płonie na skórze
i sutki leniwie drzemią
miękkie ospałe
nie słuchając twego  pulsu
powoli zmieniam się
w tę diamentowo skrzącą
drobinę słonej wody
którą drżeć chcę
nim zetrzesz

poczekaj
powoli idę
oddechu brak i serce
chce wyskoczyć oszalałe pędem
muszę wstrzymać czas
oddech wyrównać puls
uspokoić serce
możemy tutaj przysiąść
w cieniu starej śliwy
to kwiaty dla ciebie
i butelka wina
nie musimy się spieszyć
ważni dla siebie tylko
dłoni drżących
ust rozchylonych pragnieniem
wieczór pastelą barwi pejzaże
nikt na nas nie czeka
prócz nas

dobrze że jesteś.
chce się oddychać
i powietrzem otulać
czasami wychodzę między drzewa
szeptem im mówię
że dobrze że jesteś
potem wieczorami szumią o tym

czeka
nie woła pospiesznie
stoi z nieśmiałym uśmiechem
i zagląda na ścieżkę
jak dziecko które przez okno sprawdza
czy pogoda pozwala na spacer
delikatnie pachnie miętą
i jest ukojeniem
tak długo czekałem wybiegałem
szukałem
tęskniąc do niepoznanej
moja
pójdziemy już
tylko pocałunkiem los podpiszę
amen

miską nakarmiona próżność

i sumienie garścią srebrników

palcem wskaż drogę

lub po prostu spójrz w tą stronę

gdzie wiatr nie wieje w twarz

nie siecze deszcz [...]

wierzę że tam stoi
z drwiącym uśmiechem
oddałem wszystko za ciebie
nieznanemu bogu
każdy kwiat myśl słowo
a on czeka
biegnę by w ciemności
oddech oddać
zdążę
ofiarą zetrę kpinę
w pamięci zostać
choć za chwilę
strachu

na stromym brzegu czarna wierzba rośnie
z jednej gałęzi smętnie zwisa lina
pod drzewem wartko płynie struga srebrna
i żółte kwiaty wyzłacają zrąb
chmur brzuchy czarne przygniatają przestrzeń
tylko gawrony naruszają ciszę
dłonią dziewczyny rwane zioło złote
szepty zaklęcia i nuty bezgłośne
jego już nie ma zdjęli tuż po świcie
nocy przeklętej owoc nabrzmiały
została z miłością nigdy nie wyznaną
ustami spragnionymi ust marzenie grzeszne
gdyby wiedziała gdyby raz odważnie
wyznał pragnienie co spalało duszę
jego zabrali ona zbiera zioła
kiedy świt przyjdzie
ona go nie spotka

nie bój się bólu  w moich oczach
to tylko sen
jak ja
błysk krótki w historii który
zgaśnie zanim go spostrzeżesz
i dźwięk tak cichy
że echo  go nie usłyszy nie powtórzy
i nie wiem jak nie ranić  miłością
ona kłuje  tnie parzy
błyszczy ogniem świętego Elma
spala na popiół robąc miejsce dla ciebie
a ja tak pragnę dłoni twoich ust
szukam cię w każdej chwili
łapczywie wciągając powietrze
którym oddychałaś

nie wiem jak oddychać
nie umiem gdy powietrze
tobą nie pachnie nie brzmi
pieszczotą nie drży twych ust
bezwiednie zasysam kolejne porcje
lecz wcale nie czuję życiodajnej siły
bezwładnie opadając na dno
lecz kiedy wspominam chwile
miękkość warg lekko słoną wilgotną gorącą
drapieżne palce dążące za głosem
westchnienia szepty śmiech
smak wina jak grzech słodki
wiem choć nie wiem skąd
dokąd pójdę zabiorę cię ze sobą
nie zostawię kawałka cienia
żeby się nie udusić

znowu mgła zasnuła oczy
wieczór znikających twarzy
nawet ogolić się nie ma jak
rano w lustrze obcy jakiś
gratis od firmy ból tępy
i fizys wcale nie lepsza
odkąd obie poduszki są moje
a sumienie i dłonie się trzęsą
zalewam sens w celu konserwacji
ze sobą w słoju zamykam
żeby nie wybuchnąć czasem
i nigdy więcej nie chcieć nie pytać

zostań nie odchodź
tobą żyję
wiesz
dotykiem słowem myślą
i nie muszę cię wdzieć
byleś krążyła we mnie
pamiętała bo
powietrzem jesteś
gdy zapomnisz
umrę
dla ciebie

związanymi dłońmi
nie mogę cię znaleźć
w natłoku ciszy ginie twój głos
lecz w szumie krwi brzmią echa zaklęć
a puls wystukuje ukochane imię
zamknięte oczy
wyświetlają obraz
wytrzymam jeszcze dzień dwa
później nie szukaj
będę tu
ale jak

mgłą zanosi jesień łąkę
światło rozprasza na drzewach
jazz w przydymionej szklance
wczoraj stała w niej świeca
rozklekotane serce
w synkopy stopa uspokaja
jest ład i porządek w improwizacji
sax i trąbka ślizgają po grzbiecie jesieni
a ona mruczy sennie jak kot
na śmietankę wróciwszy wieczorem chłodnym wilgotnym
drewniany anioł na ścianie
oczy mruży i dmie w trąbkę
prawie jak Davis

nie ocieraj łez scałuję każdą
zanim
zawsze jest jakieś ale
zanim jeżeli
i tylko nam się wydaje że jesteśmy wieczni
nasze sprawy zdanie muzyka miłość
pomniki bytu stawiane
na każdym skrzyżowaniu pamięci
drogowskazy naszym dzieciom
przecież jesteśmy w podróży
każda chwila jest darowana
każdą można odebrać
kochana
zabiorę tylko wspomnienia twojego śmiechu
smaku potu i łez
kruche marzenie moje
nie płacz
czekają