przecież cię odnalazłem
obraz tkany słońcem i mgłą
tęsknotą i ptasim śpiewem
barwą wiosennej łąki i zapachem deszczu
dostrzegam w wiotkich gałązkach brzozy
smukłych jodłach i liściem gęsto płaczącej wierzbie
słyszę jak śmiejesz się na kamieniach strumienia
i pluszcesz uderzeniem dzioba kormorana
przeglądam się w twoich oczach
tylko w nich mnie widać

Gdybym cię nie znał nie pragnął
Nie drżały by dłonie wilgotne
I usta by nie szukały
Oparcia u twoich ust
Serce spokojniej by uderzało
Żadnych zawrotów głowy
Spokój
O krew tak nie szumi
Nie pulsuje w skroniach
I tylko szczęście
Jego bym nie znał
Gdybym tęsknić za tobą nie mógł

tęsknotę miłość uświęca
ból zamieniając w sakrament
w głosie ptaków ją słyszę
jej zapach drży w powietrzu
szepcząc traciłem kontrolę
modliłem by nie zapomnieć
horyzont zagarnia rzeczywistość
poza nim jest wszystko
za czym tęsknię
nie bój się nie pamiętać
miłość to zapomnienie

zapach bzu
majowy chłód
i oczu twoich blask
późno już i koty wyszły na łów
tęsknię już
zostań

to powraca
dłoni ruch po pustej pościeli
zimnej
kiedy wyszłaś czy byłaś
piękne marzenie moje
łzami kupione i bólem
chłodne światło gwiazd
obojętnie oświetla dramat
serca i rzeczywistości
pragnienia i strachu
wołania w pustkę
bo tylko głos pozostał
i ten puls wiecznie pospieszny
znowu cię przyzywam
harmonio sfer

uczę się nie bać o ciebie
o uśmiech oczu błyszczenie
i to że z domu wychodzisz
a tyle na zewnątrz się dzieje
później gdy będziesz wracać
wcale lepiej nie będzie
codzienną rutyną zabijam strach
dobranoc dzień dobry kawa
co w pracy jak minął dzień
kwiaty słuchanie muzyki i wiersz
tuż przed samym snem
pocałunek
tęsknota
za iskierkami w oczach

nie zaglądaj w oczy nocy
mieszkają w nich nicość
i mój ból
karmi się łzami i strachem
który przynosi ciemność
zatyka szofar pochłania dźwięk dzwonów
dusi głos muezzina
to miasto bez świątyń
w którym kwiaty obcym bogom
niosę w ofierze z nadzieją
że ich woń miast palonego mięsa
pozwoli im zapomnieć o tobie
to miasto ruin i niskich chmur
dymem spowite i sadzą
kosmos czarny jak jedno z dwunbarwnych
oczu demona
wiesz
na dnie duszy mam taką noc
oczy mrużę żeby nie wyszła ze mnie
nie zaglądaj w nie
bo cię kocham

ptaków tęsknoty śledząc lot
w trawie i zbożu
szukając zapomnienia
raniąc się sypałem wiersze
sól na rany
by w cierpieniu odnaleźć ciebie
w zielonej sukience proszę wyjdź
gdy łódka moja dobija do brzegu
oczach i białych ramionach
utonąć chcę zasnąć
i więcej nie musieć budzić

Nauczyłem się uśmiechać kiedy boli
Wstałem z kolan podniosłem flet
Kilka dzwięków nim się obejrzę
Zrozumiałem
Jeteście tam wszyscy
Warto więc milczeć
Idąc

dwa pożegnania za dużo
zbyt mało pocałunków
czasu
uśmiechów
dotyków
słów pamięci wspomnień
popiół popiołom
kwiaty bogom
dla mnie łzy
„I w takim nastroju chciałbym
każdego dnia? *

*S. Wilson „ Sentimental"

miał tylko 27 lat
ale w oczach całą historię świata
pokażę ci teraz powiedział
żebyś poczuł co przeczuwasz dopiero
pomiędzy tłumami na Elizejskich polach
dostrzegłem znane twarze
siebie kilkakroć minąłem zdziwiony
uśmiechnął się mówiąc to matka
matka wszystkich myśli
po drugiej stronie wody zobaczyłem was
niosłaś kwiaty słyszałem śmiech [...]

Przegrałem
No i co nic się nie stało
Z wami przegrać to jak wygrać
O towarzysze zabaw niewinnych
Mordercy czasu snów
Niewieścich serc łamacze
Pijacy mordobije kłamcy narkomani
Przegrałem
Gloria. Victis
Choć przecież jeszcze wczoraj
Dopóki kulka się toczy i ciągle karty w dłoni
Kości grzechoczą w locie a pewna ręka
w szklankę nalewa nic nie roniąc
To my
Później już tylko cisza
Fortepian dawno zamknięty
Złamane gryfy sterczą ostrością stalaktytów
I ciemno coraz ciemniej
I cisza coraz cichsza
Chłód i was tutaj nie ma
Nie żałuję ni chwili
Warto było

letni wiatr w twoich włosach
i właśnie ta sukienka wiatrem tkana
z odrobiną mgły zielonej
trzymałem przytulałem
tak mocno żebyś nie odleciała
wargi spierzchnięte szukające twoich
pocałunków nigdy dosyć
tylko księżyc i jakiś pies
zapatrzony w dwa cienie na drodze
lato potrafi przynieść i łzy
i miłość w sukience wiatrem tkanej

nigdy nie chciałem szukać
przyszła boso po mokrej trawie
lekko spłoszona nieśmiała
stanęła tam za tym drzewem
i nie chciała przeszkadzać
chciała być
niezauważana obecna
niedostrzegana lecz stała
tak moja jak to możliwe
została spójrz
aż nie mogę bez niej oddychać
słuchać ptaków
muzyki
żyć
i tylko nie wiem
jak na imię ma bóg
który ją tu przysłał
wiatrem jego oddech pieści jej włosy
słyszę jego śmiech
wiem że śmieje się że mnie