za ścianą jestem ja.
za ścianą jesteś ty - za ścianą tego co nas ogranicza.
między nami jest ściana milczenia,
między nami są uprzedzeń drzwi, których nie jestem w stanie otworzyć ja,
nie jesteś w stanie otworzyć ty
i dlatego wciąż przepołowione na pół są nasze życia.
za ścianą jestem ja.
za ścianą jesteś ty.
czasem tylko ktoś zapuka nieśmiało,
tak że serce poruszy się,
tak że oddech wybrzmi głośniej,
lecz nie na tyle głośno by ktoś z nas otworzył drzwi,
bo odwagi wciąż za mało.
za ścianą jestem ja.
za ścianą jesteś ty - rozdzieleni, lecz w jednym pełnym miłości domu.
z uchem przy ścianie,
z ręką na klamce,
czekając na siebie,
kochamy się tak mocno od lat,
przez ścianę,
po kryjomu...

Może nie powinnam była się zatrzymywać. Otwierać ust z wrażenia. Podchodzić do okna bliżej. Podchodzić zbyt blisko do ciebie... Pytać jak minął dzień. Jak się masz, czy jesteś dziś w potrzebie… Potrzebie, dokładnie takiej samej jak (byłam) ja...
Może nie powinnam była wpuszczać cię w moje niepewne progi. Pozwolić ci wejść spojrzeniem od razu głębiej. Wstrzymać oddech. Zatrzymać się. Zakręcić cię tak jak zakręciłeś na palec moje włosy, jak zakręciła się łza wzruszenia, gdy w twoich oczach ujrzałam [...]

Docieram do brzegu.
Jestem ja i ten wiatr.
Ten sam, który od narodzin pchał mnie do ciebie, by spotkać się znów twarzą w twarz.
Jestem ja i Ty.
Ty – wiatr. Wiatr, który nie dał mi zapomnieć o niebie,
mimo że nieraz rzucał w oczy piach.
Jestem ja i ty. TY – wiatr.
Jednym swym tchnieniem wymiatasz ze mnie złogi iluzji, lęków, napięć, zła.
I jestem wolny. W końcu wolny.
Unoszę się nad ziemią. I łączę się. Łączę się z Tobą i ze wszystkim tak ściśle, że dochodzi do mnie że jam też jest ten wiatr.

ciasno się tu coś robi,
choć miało być miejsce dla dwóch, trzech i siedmiu...
miliardów.
więc nie rozpychaj się,
jak cię proszę,
łokciami tych swoich ułomnych pragnień.
moje są lepsze, ważniejsze, większe,
a twoje wciąż zbyt małe, lecz i tak startują w tym renomowanym wyścigu... szczurów.
i co się tak pchasz do przodu?
i tak upadniesz
nie podam ci ręki. [...]

Nie jesteśmy dani sobie na wyłączność,
na własność.
Tak jak nie jest nam dany na zawsze dom czy kwiat.
Posiadanie nosi w sobie śmiertelność.
Umiera prędzej niż umiera coś w nas.
Tylko głupiec kolekcjonuje rzeczy,
które rdzewieją tak szybko jak rdzewieje jego bezużyteczny czas.
W posiadaniu kryje się śmiertelność,
choć kupując dużo liczymy, że odkupimy coś co z każdym dniem umiera w nas.
Jedynym darem jest ta chwila.
Ulotna jak mgła.
Ślepi czują pod skórą jej ciężar, niemi znają jej słodki smak.
Tylko ona jest dana na zawsze.
Ta chwila, co się od wieczności odłączyła.
Chwila, co zmienia w cud bezkształtny czas.

Piszesz mi że u ciebie nie bardzo dobrze się dzieje,
że zamiatasz pod dywan sentymenty lipcowych nocy,
że usta ci wyblakły na myśl o niedokończonych, w pół zaczętych pocałunkach,
że nie jesteś już tak ładna jak kiedyś, bo rozmazujesz po twarzy krem smutku.
Piszesz że beze mnie żyć nie możesz,
choć przecież jakoś żyłaś te dwadzieścia cztery minione lata,
że daliśmy się sobie zgubić,
że musimy się znów odnaleźć,
ale już w innym wymiarze,
bo ta miłość była nie z tego świata.