envie.

ciasno się tu coś robi,
choć miało być miejsce dla dwóch, trzech i siedmiu...
miliardów.
więc nie rozpychaj się,
jak cię proszę,
łokciami tych swoich ułomnych pragnień.
moje są lepsze, ważniejsze, większe,
a twoje wciąż zbyt małe, lecz i tak startują w tym renomowanym wyścigu... szczurów.
i co się tak pchasz do przodu?
i tak upadniesz
nie podam ci ręki. [...]

Nie jesteśmy dani sobie na wyłączność,
na własność.
Tak jak nie jest nam dany na zawsze dom czy kwiat.
Posiadanie nosi w sobie śmiertelność.
Umiera prędzej niż umiera coś w nas.
Tylko głupiec kolekcjonuje rzeczy,
które rdzewieją tak szybko jak rdzewieje jego bezużyteczny czas.
W posiadaniu kryje się śmiertelność,
choć kupując dużo liczymy, że odkupimy coś co z każdym dniem umiera w nas.
Jedynym darem jest ta chwila.
Ulotna jak mgła.
Ślepi czują pod skórą jej ciężar, niemi znają jej słodki smak.
Tylko ona jest dana na zawsze.
Ta chwila, co się od wieczności odłączyła.
Chwila, co zmienia w cud bezkształtny czas.

Piszesz mi że u ciebie nie bardzo dobrze się dzieje,
że zamiatasz pod dywan sentymenty lipcowych nocy,
że usta ci wyblakły na myśl o niedokończonych, w pół zaczętych pocałunkach,
że nie jesteś już tak ładna jak kiedyś, bo rozmazujesz po twarzy krem smutku.
Piszesz że beze mnie żyć nie możesz,
choć przecież jakoś żyłaś te dwadzieścia cztery minione lata,
że daliśmy się sobie zgubić,
że musimy się znów odnaleźć,
ale już w innym wymiarze,
bo ta miłość była nie z tego świata.

przychodzę do ciebie byś wytłumaczył mi świat,
a ty siedzisz ruchomo i milczysz.

pytam dlaczego jest tyle cierpienia,
tyle zła, a ty wpatrujesz się w dal i puste butelki na barze liczysz.

pytam dlaczego się rodzimy, jaki sens ma umieranie,
a ty popijasz piwo, i wzdrygasz tylko ramionami.
mówisz: żyj Anno tu i teraz, sama spójrz wszyscy w końcu wyszli, jesteśmy sami...

wytłumacz mi jak żyć, bo tak mi to żyć nie daje,
a ty wpatrujesz się w moje oczy i szukasz w nich zapomnienia.
a ja przy tobie zapominam jak się nazywam, lecz wciąż gdzieś tam w środku dręczy mnie sens istnienia.

cholera, skoroś jest tak oczytany, skoroś zwiedził cały świat,
wytłumacz mi dlaczego, po co to wszystko, no jak?
a ty siedzisz dalej, wskazujesz na okno, przytulasz mocno i mówisz tylko:
żyj Anno jak ptak...

Namaluj mnie ze słów,
bezbarwnych, zasuszonych z zielnika myśli.
By natchnąć w nie życie znów,
nim czar ich gdzieś w głowie pryśnie.

I pędzlem kreśl te słowa,
które grzęzną w zatłoczonym gardle,
Zduszone tak bezczelnie,
niech znajdą swój rys na kanwie.

A nocą zawieś obraz,
nad łożem naszej wspólnej, mistycznej ciszy.
Niech krzykiem wrzeszczą niedomalowane akty słów,
a może ktoś z nas znów je usłyszy?

Mogę być perłą, którą zapragniesz,
a później będziesz nosił w butonierce, pod sercem...

I możesz do mnie szeptać, że tam,
a nie na wystawie w galerii męskich spojrzeń,
jest moje miejsce.

I jeszcze możesz mówić mi co dzień,
że wszystkie skarby świata ze mną się nie równają.

Bo te co sercu są bliskie,
nie wystawisz na giełdzie,
one inną wartość mają.