Cechą wspólną wszystkich wielkich ludzi jest umiejętność dostrzeżenia arcydzieła w drugim człowieku.

Pragnieniem większości ludzi jest stanie się kimś. Zapominają jednak o tym, że już w momencie przyjścia na świat są jacyś.

Ludzie, którzy widzą we wszystkim przekleństwo, zobaczą je również w każdym dobrym słowie, w każdej pomocnej dłoni, każdej istocie żywej czy rzeczy. Wszystko będzie dla nich przekleństwem.

Ofiara i kat. Kat i ofiara. Ludzie od stuleci wchodzą w te role. Bawią się w tą grę. Krzywdzą siebie. Krzywdzą innych. Ofiara i kat – ciągle bez ustanku człowiek wchodzi w te dwie role, podczas gdy Bóg powołał nas do tak wielu pięknych ról.

Jeśli karma naprawdę by wracała, ludzie nie czyniliby zła z obawy, że zbyt wiele mogą stracić.

Oni chcą być tylko kochani,
tak bez granic,
bo jedyne granice wyznacza nienawiść.
Oni chcą być tylko kochani,
tak po prostu,
za to że są,
bo są tu nie z przypadku,
a z ważnej przyczyny.
Oni chcą być tylko kochani,
nie przez chwilę, przez rok, a w nieskończoność.
My chcemy być tylko kochani,
bo jedynym sensem dla którego tu jesteśmy
jest miłość.

W drodze do spełnienia marzeń nagle pojawia się tysiące ważniejszych spraw do zrobienia, tysiące rozmów, spotkań, tysiące rzeczy, które mogłyby poczekać, a jednak domagają się akurat teraz twojej atencji. Akurat teraz kradną ci czas. Jednak zawsze kradną go na swoją korzyść, nie na twoją.

Patrzę sobie przez okno mojej ciasnej klitki.
Widzę nowoczesne osiedle, szklane domy, szklane auta, szklane okna przez które widzę człowieka siedzącego przy wygodnym biurku, na wygodnym fotelu. Widzę człowieka, który za chwilę położy się w wygodnym łóżku, w wygodnej pozycji, a obok będzie jego kochająca córka i żona.
Myślę sobie jak mając to wszystko może być coś bardziej pociągającego? Jak może być bardziej pociągająca zdrada, używki, czy całe bogactwa świata?
Wydawałoby się, że to co ma przy sobie ten człowiek jest powszechnie nazywane szczęściem, lecz tak naprawdę może być szczęściem tylko z mojego punktu widzenia.

Kiedy byłam mała, to ludzie potrzebowali mnie. Potrzebowali mnie do przytulania, głaskania, wyrażania swojej miłości i zachwytów. Dzięki mnie, ich życie miało jakąś wartość.
Kiedy byłam nastolatką, to ja potrzebowałam ludzi. Potrzebowałam ich komplementów, podziwu, przychylnych spojrzeń. Dzięki nim, poznawałam swoją wartość.
Kiedy byłam dojrzałą kobietą, to ludzie znów zaczęli mnie potrzebować. Chcieli choć chwilę ogrzać się w moim blasku, pobyć w towarzystwie kobiety znającej swoją wartość, by łatwiej im było odnaleźć własną.
Dziś, kiedy jestem już starą kobietą znów potrzebuję ludzi, a ludzie potrzebują mnie i dopiero dziś wiem, że bycie dla siebie nawzajem jest najważniejszą wartością - wartością samą w sobie.

Prawda to arcydzieło. Broni się sama, w zderzeniu z ludźmi, którzy potrafią ją zinterpretować.