dziś puszczam cię wolno
choć tak wiele nas przy sobie trzymało
jakby nas ktoś związał pępowiną
jeszcze przed urodzeniem
czasem życie samo ucina coś
co było dla nas tlenem
byśmy nauczyli się samodzielnie oddychać

i mimo że rozbiliśmy się na dwie części
w tej rzeczywistości bańce
wciąż w momentach gdy najbardziej jestem sobą
czuję ciebie we mnie
jakbyś był tam w moim sercu
duszy
świadomości
od zawsze

jakbyś od zawsze był i czekał na mnie
tam
w tym miejscu
w którym byliśmy przed urodzeniem

mógłbym przysiąc, że widziałem ją dzisiaj
tu w tym samym zagajniku
z tą samą kaskadą błękitnych loków
z tym samym niebiańskim spojrzeniem
w tej samej przezroczystej niebieskiej sukience

była smutna
samotna
przygarbiona

więdła we własnym cieniu [...]

jak dobrze jest być nikim dla świata.
bez łatek,
pseudonimów,
karykatur ludzkich wyobraźni.

być nikim.
nie musieć stawać na palcach,
rozciągać się,
dorastać do pięt,
do rangi wielkich nazw,
wyprodukowanych przez pełne błędów usta. [...]

Jestem gobelinem
Utkanym z miłości dwóch splecionych ciał.
Dlatego każdym włóknem czuję
Czuję mocniej
bardziej,
głębiej
Każdą tkankę obolałą z czucia mam.
Jestem gobelinem
Utkanym z miłości dwóch splecionych ciał
Dlatego za tym wzorem
Idę,
tworzę się,
uczę się,
staję się -
staję się czymś więcej
Arcydziełem,
prawdą,
częścią większej tkanki,
jej uzupełnieniem,
wartością,
sensem
Dopóki ten gobelin miłością tkam.

za ścianą jestem ja.
za ścianą jesteś ty - za ścianą tego co nas ogranicza.
między nami jest ściana milczenia,
między nami są uprzedzeń drzwi, których nie jestem w stanie otworzyć ja,
nie jesteś w stanie otworzyć ty
i dlatego wciąż przepołowione na pół są nasze życia.
za ścianą jestem ja.
za ścianą jesteś ty.
czasem tylko ktoś zapuka nieśmiało,
tak że serce poruszy się,
tak że oddech wybrzmi głośniej,
lecz nie na tyle głośno by ktoś z nas otworzył drzwi,
bo odwagi wciąż za mało.
za ścianą jestem ja.
za ścianą jesteś ty - rozdzieleni, lecz w jednym pełnym miłości domu.
z uchem przy ścianie,
z ręką na klamce,
czekając na siebie,
kochamy się tak mocno od lat,
przez ścianę,
po kryjomu...

Docieram do brzegu.
Jestem ja i ten wiatr.
Ten sam, który od narodzin pchał mnie do ciebie, by spotkać się znów twarzą w twarz.
Jestem ja i Ty.
Ty – wiatr. Wiatr, który nie dał mi zapomnieć o niebie,
mimo że nieraz rzucał w oczy piach.
Jestem ja i ty. TY – wiatr.
Jednym swym tchnieniem wymiatasz ze mnie złogi iluzji, lęków, napięć, zła.
I jestem wolny. W końcu wolny.
Unoszę się nad ziemią. I łączę się. Łączę się z Tobą i ze wszystkim tak ściśle, że dochodzi do mnie że jam też jest ten wiatr.