Zapomnieni ludzie, zapomniane twarze.
Wśród tysiąca minut, wśród tysiąca zdarzeń.
Krążą po ulicach w monotonii marzeń.
Z ukrytą przed światem nadzieją
tak naprawdę pragnący wrażeń.
Lecz siedzą zimno obok siebie,
obojętni, głusi, przed siebie wpatrzeni
i zawsze tak będzie
i nic się nie zmieni.
Gubiąca nadziejo,
takim chłodem wiejąc
mrozisz serca ludzi,
kiedy Ci się to nareszcie znudzi?
Oplatająca monotonio
usiedlając ludzkie życie,
niszczysz, zabijasz,
tak znajdujesz się na szczycie.
Szkoła uczuć, wrażeń,
szkoła pragnień, marzeń,
szkoła życia- ucząca sztuczności,
szkoła życia- pozbawiająca radości.
Więc nie daj się omamić
i nie pozwól siebie zranić.

Nie chcę Cię zatrzymywać.
Jeśli chcesz możesz po prostu iść,
ale zabierz wtedy ze sobą ten zerwany liść.
Włóż go sobie do kieszeni
do momentu aż się zmieni.
Kiedy liść uschnie i się skruszy
to samo stanie się mojej duszy.
I może uświadomisz sobie wtedy,
że na świecie musiał ktoś taki być
kto bez ciebie nie umiał po prostu żyć.

Tam, gdzie rosły choinki był taki mały gaj.
Przez pewną małą dziewczynkę nazywany "raj".
Na każdym drzewku napisała jedno swoje marzenie.
Każdy napis zdobiony dokładnie przez rąk drżenie.
Wierzyła, że kiedy drzewko urośnie- spełnią się.
Wierzyła, że kiedy wszystkie drzewka urosną- jej życie zmieni się.
Drzewka pięknie rosły razem z nią.
Drzewka pięknie rosły jedynie do którychś świąt.
Zjawili się ci ludzie źli,
którzy po kolei obcinali każde z nich.
Dziewczyna pobiegła wtedy szybko na strych
Ukryła się tam,
Żeby obserwować jak po każdym drzewie
Zostaje masa ran.
Drzewka cieszyły w święta oczy innych,
Choć krótkotrwale.
I nikt się nie dowiedział,
co było z nimi dalej.
Dziewczyny świat runął wraz z marzeniami,
ponieważ żyła ona jedynie dla nich.
Nie dla wszystkich nawet czas "świąt" jest taki radosny,
Nie dla wszystkich nawet czas "świąt" jest taki prosty.
Jeden się cieszy, inny się smuci,
często żaden na innych uwagi nie zwróci.
Jeden traci, drugi zyskuje,
ponieważ w przyrodzie nic się nie marnuje.
Jeden przegrany- drugi wygrywa.
Taka już jest ta natura uporczywa.
Choć często trudno się z tym pogodzić,
jednak nie ma po co się zwodzić.
Taki ten świat okrutny,
że im więcej chcemy,
tym mniej otrzymujemy.

Kiedy patrzył na nią, wydawała się płonąć
Kiedy dotykał jej, wydawała się tonąć.
Kiedy ją opuszczał, więdła niczym kwiat.
Kiedy powracał nie mógł pokonać krat.
Kraty robiły się coraz mocniejsze
Jej oczy robiły się coraz mniejsze.
Kiedy zamknęły się na zawsze
Dopiero zaczął pokonywać chaszcze.
Lecz było już dawno za późno
Robił to wszystko na próżno.
Bowiem jej się już nie ocuci
Bowiem jej dusza już nigdy nie wróci.
Mógł pomyśleć o tym wcześniej
Lecz wszystko inne było dla niego ważniejsze.
A morał z tego się nie opłaci,
ponieważ człowiek zrozumie
dopiero, gdy straci.