Wplatać dłonie
W twoje gęste włosy
Czuć zapach szczęścia w kroplach rosy
Śmiać się niekontrolowanie
I nie mówić o tym mamie
Jeść słodycze bez ogródek
Dotknąć ust Twych bez powódek
Być niegrzeczną póki mogę
Wciąż narzekać na pogodę
Nauczyć się z precyzją szyć
Trochę ciszej w nocy wyć
A jak trafi się osobnik, co zechce
Głaskać mnie po brzuszku
Mówiąc przy tym: ' Ty pępuszku'
To chciałabym z nim to i owo
Po cichutku wciąż na nowo
Porozmawiać, podziękować
I całusa mu darować

Księżyc jeszcze nie śpi
On tylko nieśmiało zagląda
Pod ten obłok królewski
Myśli me przyciąga
Cichym wołaniem rozprasza
I bezczelnie pod kołdrę się wkrada
Jak niezapowiedziany gość
Coś chodzi i bada

I nadszedł w końcu ten czas, gdy czarny deszcz z nieba spadł. Ugięły się pod nim chmury, do tej pory szczelnie zamknięte. Zerwany obłok miał zwiastować upadek Anielskiej Dynastii. Niebo płakało boleśnie, a z nim szmer liści, dryfujących na wietrze.