Proste, jak kręcone włosy albo schody.
Kłamliwe, jak nasz związek przesiąknięty prawdą, adresowane listy.
Miłosne, jak znienawidzone uczucia i niecne czyny przeciw sobie.
Nierzeczywiste, jak twoje łzy na moich dłoniach i oczy zamknięte w szkatułce na liście.

Piękne, ujmujące, pompatyczne, a zarazem grzeszne
słowa o uczuciach, ludziach i przyszłości
nieopisanie, tracę umiejętność trzeźwego myślenia,
abym była równie romantyczny jak twoje marzenia.

Zrozumieć kobietę to wielka sztuka, powie On.
A mnie zastanawia, jak pojąć myśli i plan działania mężczyzny.
Dowiedzieć się czego na prawdę pragnie,
jak się kamufluje, gdy go demaskujesz .
W jaki sposób opanowuje wszelakie uczucia
i ciągle nad nimi władzę ma.

Tylko co to za życie bez tajemnicy?
Przeciążone prawdą, podające wszystkie odpowiedzi.
Monotonia, którą wywołujemy sami.
Czasami lepiej nie wiedzieć wszystkiego.
W głębi serca pragniemy sekretów.

Buntujesz się
i mnie również, bo Twoje zdanie okazuje się zbytnio dosadne.
Co w tedy, kiedy On w końcu pojmie co się dzieje?
Kiedy zrozumie, że odbieramy Mu nadzieje?
Wtedy co będzie, gdy pojmie, że stracić może to co zwie życiem?
Myślisz, że się uśmiechnie?
Powie 'rozumiem Cię' lub 'tak będzie lepiej'.
Wątpię w to szczerze.
I nie wiem dla kogo byłoby to lepsze.
Może dla Ciebie,
jednak Ty z mą egzystencją wspólnego masz dużo mniej.

Kolejny trup pada niczym deszcz
jak obtarta łza z chwilą przestaje istnieć.
Nie takiego dążenia szukam,
a bunt popieram tylko w walce o marzenia
i dobro, więc już nigdy nie proś mnie o to
bym kogoś krzywdziła bez powodu.

Nie ma gwiazd
jesteś Ty.
Nie ma sensu
wystarczy, że nazywasz mnie własną racją bytu.
Nie ma miłości,
a Ty kochasz mnie
nie tyle z pożądania
co z perspektywy niemożnego bycia bliżej.
I nie kochać Cię?
Czy mam deptać szczęście?
Pozwolić byś odszedł, kiedy sam tego nie chcesz?
Wymusza to na mnie świat,
ale Twoja bliskość jest niczym odbicie od rzeczywistości.
Więc, kiedy Cię już mam, świat przestaje istnieć
nie liczą się bariery, których dziś już nie ma.

Dawno pełna wartości
wnet straciła wszystko
pani obojętności i beznamiętności.
Czasem pojawia się łza
to dawny żal i tęsknota
W oczach mych mieszka natenczas pustota.
Zauroczona mężczyzną, który istnieniu nadał imię
niepohamowane uczucie, kochanie -
potężna siłę, która w sercu biła.
Mocno, zbyt mocno.
Dziś nie ma drgnienia serca na widok Twój
tylko ospałość i męka istnienia.
Duszy tylko w ciele brak, była i znikła.
Związane oczy, zakneblowane usta, zatkany nos.
Marmurowa wróżka.

Pozwól mi za sobą iść
Kroczyć wolno, szybko biec.
Nie przyśpieszaj,
zdążę, tylko wejdź na tę drogę
Na tą prowadzącą do domu
tam gdzie razem byliśmy szczęśliwi.
Nie zbaczaj z niej,
ale idź, a kiedy dojdę otwórz mi drzwi.
Szczęście tam zagubione znajdziemy powtórnie.
Moje serce na oścież otwarte,
nie wchodzisz, gubisz się, ufam, ufać będę...
Już zawsze.

Jego mieszanego koloru oczy
infantylny śmiech, delikatny dotyk
perwersyjny świat niedostępny nikomu
do którego kluczem była Ona,
młoda i tak bardzo zagubiona.

I czemu chce do Ciebie biec
mimo, że wie jak jesteś daleko?
Dlaczego, kiedy łapiesz ją za rękę
ma dreszcze i w dnia codziennym biegu,
pamięta każdy szczegół waszych spotkań?

W trwałej kompozycja zamyka o tobie wspomnienie,
raduje jej się serce będąc bliżej ciebie.
Sprawiłeś, że odnalazła miejsce na tym świecie,
niczym najjaśniejsza gwiazda wśród innych na niebie.
Codziennie pokornie Pana Boga prosi
o dożywotnie ustąpienie pierwszeństwa tej miłości.

A jeśli miałoby Cię nie być,
nie być tak po prostu?
Gdzieżby znalazł miejsce blask niejednokrotny?
Gdzie podziałoby się honor, szczera prawda
i znalazły przecie pokora, odwaga?

Nadzwyczaj dobry i szlachetny,
rycerzu moich czasów,
nie daj mi zapomnieć,
że wciąż jeszcze można,
nieodzownie i z radością Ciebie naśladować.
Z chlubą dumie głosić,
wartości naszych czasów.
Udowadniać wszystkim swoją wielką klasę,
być nadobną damą przez owe wartości.
Złote serce chować pośród źdźbeł czystości.

Zbyt trudno przyszło nam walczyć.
Łatwo za bardzo byłoby się poddać.
Tańczyłam na nitce uczuć
czekając aż wespniesz się ku mnie.
Wierząc, że można jeszcze
uwierzyć w moce miłości.

Będąc już bardzo wysoko,
nad granicą rozsądku kroków tysiące
pytałeś mnie czy rozumiem,
jak bardzo niewiarygodnie
kochasz mnie do szaleństwa...
A ja wciąż nie rozumiałam
nawet gdy prosiłeś zrozum.

Chciałabym Ci powiedzieć, Skarbie,
że miłość nie polega na praniu brudów
i podkładaniu świń ukochanej osobie.
Chciałabym Ci powiedzieć, Słońce,
zaufanie to wiara w moje słowa
w dzień i w nocy.
Chciałabym Ci powiedzieć, Kocie,
zrozumienie wynagradzane jest w złocie,
ależ zrozumieniem szczerym musi być.
Chciałabym Ci powiedzieć, Misiu,
że chwile dobre, równoważą się ze złymi
tylko wtedy, kiedy jesteśmy szczerzy.
Chciałabym Ci powiedzieć, Kochanie,
że jesteś dla mnie najważniejszy.
Proszę jeszcze,
staraj się mocno kochać, ufać, wierzyć
i zrozumieć to, że znaczysz dla mnie więcej od własnego życia.

Objąć świat spojrzeniem,
przyznaję, jest całkiem prosto.
Zachwycić się równie łatwo.
Pokochać całkiem dostępnie.
Znudzić się nim, także przystępnie.
Natchnąć nim jednym oddechem,
dusić z każdym kolejnym.
Myślami, błądzić na prostych drogach
i łatwo iść tymi krętymi.
Zdobywać szczyty najwyższe
i skakać z bardzo wysoka
Zaskoczyć samego siebie,
złapawszy własny cień i serce mieć na baczności
i bronić go od miłości, piekielnej jakże.
Nie dawać wchodzić na głowę
tym co mają na to ochotę,
bo jeśli damy na to zgodę
zrobimy z siebie idiotę.