róża o płatkach
jak namiętne usta
pachnące niewinnością
z rumieńcem zaufania
bezbronna nagość
speszony zegar
na chwilę umieram

zanim wyszłam
powiesiłam aureolkę
na gwoździu koło drzwi
zamieniłam skrzydła
na miotłę
jestem jak chciałeś
i choć tonę w tłumie
nie ma nikogo
kto podałby brzytwę

zamykam leniwie oczy a ty
prześlizgujesz się po brzuchu
i tak namiętnie pieścisz
moje uda
rozlewając ciepło aż po koniuszki
palców
gorące budzisz pragnienia...
chyba zbyt śmiało sobie poczynasz
słońce!

gdy uwodzisz
moje wargi
błądzę zalotnie
w twoich oczach
idealna niedoskonałość
nabrzmiewa dotykiem
cisza

próbuj miłości
póki gorąca
bo czas nie ma
znaczenia
gdy ciało
i niebo
gołe

czołga się za mną cień
niczym cienkie włókna pleśni
przerasta brukowe kostki
poobijany szkielet miasta
dyszy wilgocią pożądania
w zatęchłych jaskiniach
schodowych klatek cywilizacja
smrodem rozkładu
kwitnie

efekt energetyczny
przemiany materii
w obszarze superpozycji
pobudza spin definiując
cząstkę elementarną
bozon to
czy fermion
Paulie w swych macierzach
pewnie wie śmiejąc się
w neutrony rękawa

między półmrokiem
a ciemnością
snów nocne motyle
przycupnęły nieśmiało
na krawędzi poduszki
pachnące wiatrem
w świetle gwiazd
opętanie

czarno wschodzi słońce
nad wypaloną nadzieją
i niewygodne myśli
moszczą się niecierpliwie
w kąciku za oczami
gdy serce jednak nie
całkiem kuloodporne...

podarowałam sobie luksus
przelewania czasu
miękko między palcami
miseczkę niebieskich migdałów
na podwieczorek
lekkie bujanie
w malowanych słońcem
obłokach

gdy jutro nie wie
o naszym istnieniu
uśmiechniętym słowem
zatrzymuję cię
darowanym pocałunkiem
ogień w oczach
rozpalam
grzejąc się w błękicie
spojrzenia
własną tworzę
niedoskonałość

cudza obecność
wsysa moje myśli
więc odgradzam się w azylu
zaplecionych dźwięków
od kłębiącej mgły
ciężkich emocji
i tylko czasem
słów zbitki kolorowe
posyłam w świat

deficyt uczuć
i już nie pomoże
jedwab skóry
blaskiem świec
odsłonięta
piersi ciężka swoboda
w palącym oddechu
tęskne niespełnienie

myśli kołaczą
jak niewierni u bram raju
choć ogród tajemniczy
szepcze poemat jesieni
i poduszka już pachnie
snem...