Uciekając głęboko w przeszłość wplątując się w mój osobisty czas przestrzenny ograniczam swój znak mentalny, wówczas wędrując w odrębnej przestrzeni chodząc po cieniach mojego błądzącego gdzieś daleko umysłu śmieję się z mojej nieszczęsnej rasy patrząc jej prosto w oczy , by móc odnaleźć w nich to co zatracone, to co kiedyś było ich światłem i nadzieją. Jedynie niezwykle zakazana myśl wędrująca tuż obok mojej twarzy zapewnia mi bycie tym kim powinienem być...czy myslisz, że gdyby istniał flet do malowania atmosfery mógłby pomóc w jakims stopniu złagodzić nasz ból tym złudnym widokiem obecnej chorej rzeczywistości tzw. piątej iluzji? Czy jest sens bycia strażnikiem więzienia własnych snów? A może po prostu jedynie ich zmarszczone tło zneutralizuje każdą chorą naszą fantazję a własne wygnanie duchowe znęcania się nad sobą bedące jej doskonałością odejdzie w niepamięć

Wrzucony w ten świat
kruchy, niepewny i bezbronny
ślepy i z duszą pełną pustki
próbuję podtrzymać swe życie
z okruchami snów
które spadły ze stołu
jako resztki tęsknoty za inną przyszłością
uśmiercając zawiłe łańcuchy przyczyn ewentualnych niepowodzeń
pożerając owoc, który zawsze jest zgniły w środku
Kiedy wracają wspomnienia
burze emocji stają się ciałem
a przelew mej krwi zalewa uczucia
które stoją na krawędzi czasu
Ten terror schwyta każdą istotę
i wciągnie w to nieokiełznane
krainy ludzkich sekretów gdzie tylko
ciemno, głucho i cicho...

dziwne wizje w mej głowie tworzą mój nowy metabolizm, cyklicznie nawiedzają mój mózg by tajemne płyny oficjalnie wkradły sie do niego karmiąc go swą wolnością nadajac mu błysku pożytecznego szaleństwa, bo tak odwieczne ziemskie stworzenia przeniosły się przed nadchodzącym buntem słuchając swoich najbradziej chorych snów ...🤘🤘🤘

Czasami w moich snach
Widzę ziemie, które kiedyś nazwałem domem, widzę oczy pełne radości
pełna nierozcieńczonej nadziei! Czasami w moich snach
zapiera mi dech w piersiach
usłyszeć szept wiatrów, opowiadających to, czego nikt inny nie mógłby powiedzieć!
Odbicia dawnych czasów
manifestują przemijanie
wszystkiego, co widzę
o tym wszystkim, co kiedyś powiedziano!
Próbowałem się złapać
co straciłem dawno temu
co prześladuje moją duszę
kiedy zamykam oczy i puszczam umysł!
Pomnik, którego nie mogę dotknąć, bo jest zbyt wielki, by dosięgnąć Pomnik, którego nie widzę, bo jest zbyt szeroki, by go dostrzec.
Czasami w moich snach...

Wkrótce będę niczym, a moje myśli spłoną łącząc te dni z niekończącymi się deszczami. Siedzę, a moje myśli Cię otaczają, próbuję zapomnieć, co się stało i zastanawiam się, jak mogę... Zapomniałem, że Cię znalazłem, ale wiem, że to będzie bolało...I wszystko w nas powoli zniknie ze wszystkim, co mamy najświętsze, z marzeniami i żalem , z uśmiechem i łzami, gestami i nadziejami. Jak lód, który ścieka i zamienia się w wodę widzę je jako kruszący się kamień i pył za nimi. "Miłość", którą Cię [...]

W odległej przeszłości , ze zduszonego oddechu spoczynku zwłok wszystkich mych dotychczasowych reinkarnowanych ciał, jakiś czas temu na skrzydłach śmierci odrodziłem się ponownie i z tego westchnienia powstałem cały JA, obecne propagandowe NIC, to imię tego jedynego, tak jak NIC nie jest aspektem jednego. Zastanawiam się kto obecnie mieszka we mnie? Po co wogóle przeznaczenie udokerowalo mnie maską o dwóch umysłach, czy to czarne statyczne iskrzenie nieznanej podświadomości ma taką osobliwą, wyjątkową moc , czy może to jedynie sam w sobie sekret ukryty w kłamstwie pochodzący z kaskadowej otchłani narodzin????.... 🖤🖤🖤.

Rozglądam się wokół siebie i jestem świadkiem snów, snów i snów
jestem otoczony, ale nietknięty przez wszystko, co źle pomyślane
najdziwniejsze formy ukazują mi się w wiecznych strumieniach
aby odnowić ziarno iluzji, że nic nigdy nie zostanie uwolnione
pustka jest samym umysłem, a sam umysł jest próżnią,
obecność braku woli mówi zza zasłon szaleństwa
przypominając mi, kim jestem... płomień świadomości, płomień wiedzy, przepływa przeze mnie i przenikają moje fizyczne ciało, przenikają mojego wyższego ducha, by oświetlić moją ścieżkę i każdy krok, który stawiam, abym mógł sam siebie prowadzić,
wędrować w jasności i z mocą,... 🤘🤘🤘

Nocne ścieżki wołają mnie, słyszę je teraz jak wzywają mnie.
Gęste mgły, które spowijają mój umysł, zaciemniają widok.
Spoglądam w górę i ze sklepienia, zrywam płomień gwiazd.
Ze światła i z ciemności wewnątrz poznaje swoje imię.
Z dystansem umysłu i płonącym sercem patrząc w nieznane , gdzie panuje mrok stwierdzam, że nigdy nie będę taki sam, już nigdy nie będę taki sam!

Otoczyła mnie ciemność
Ogarnięty ciemnością
Tak stałem się ciemnością
I wyparowałem na wiecznym nocnym niebie
Jak mlecznobiała mgiełka,
Byłem otoczony szarością
Otulony szarością
I wielka pustka, którą ujrzałem przed oczami
był pochłonięty gęstym czarnym dymem
Byłem otoczony bielą
Objęty bielą
I moje krwawiące serce
Malowałem te pokryte śniegiem równiny
w najgłębszej czerwieni
Otoczyła mnie nicość
Ogarnięty nicością
Sam na ziemi leżę,
i stałem się nicością
Ale w mojej głowie siedziałaś obok mnie
Na zawsze trzymający mnie za rękę;
w ciszy obserwując jak usycham ...

OCZY ANHEDONII ......
Źrenice których nigdy nie widziała, są zamknięte...., a dźwięk ich oddechu odpłynął.... , Na zawsze ... Niewidoczy szept jej oczu cichnie..... czując się zagubioną, stając w obliczu własnego szaleństwa, niemiłosiernego losu ufa jedynie swej wyobraźni i własnym snom by cokolwiek móc ujrzeć...
Przeznaczenie nie wybacza...

Ze zduszonego oddechu, ze spoczynku byłych wcieleń moich dusz i ciał, z tych westchnień stworzyciela na skrzydłach śmierci przeznaczenia powstałem by być teraz tym kim jestem .......🤘🤘🤘

Gdybym słuchał moich impulsów, byłbym dzisiaj w szpitalu dla obłąkanych albo dyndał na szubienicy....

Daleko poza mgłą prowadzony przez milion księżyców ścigam ducha czasów zapomnianych. Podążam za im w noc, podążam ścieżką jego tajemnicy. Lata ucisku nie uczyniły mnie z tego powodu jego słabą wolą. Będę nieugięty w swoich przekonaniach by iśc za nim, by móc przejdź przez bramę do nieśmiertelności... móc ujrzeć "obsesje "na punkcie absolutnej prawdy

Widzę to, czego nigdy nie chciałem widzieć, czuję to, czego nigdy nie chciałem czuć, jestem tym, kim nigdy nie chciałem być, boję się siebie i swojej "brutalności" ... Od początku do końca będzie trwać to, co stworzyłem dla mojego odkupienia, moje grzechy i cnoty doprowadziły mnie do potępienia, ponieważ przeżyłem moją samolubną inkwizycję ... Moja pokusa - jest moim zbawieniem, Moja pokusa - to moje Objawienie ... Kocham to, czego nigdy nie chciałem kochać, nienawidzę tego, czego nigdy nie chciałem nienawidzić.... 🤘🤘🤘