Dopóki słońce budzi siódmym niebem,
muska promieniem nie oskarżasz czasu.
Zegar bije, ty – dzielisz chlebem –
powstajesz życiem, wychodzisz z lasu.

Z cicha przekręcasz, łamiesz klucz i gubisz.
Rozstania bolą, uściśnij życia dłoń.
Ukłoń pokorą, przecież lubisz…
barierom powiedz – dość i od nich stroń.

Inaczej zmiażdży, melancholią zjawi, [...]

świstem wystroił świat. błyszczy paletą barw
połyskują złotem refleksy słoneczne
ze wschodem błękitne tonie w czerwieni – patrz
żaluzją rzęs łzawi jesienne powietrze

czujesz zapada zmierzch. wcześniej szal nocy tka
dzionek się starzeje – światło sprzymierzeńcem
świstem wystroił świat. błyszczy paletą barw
połyskują złotem refleksy słoneczne

październik początkiem konfetti – liści czar [...]

W barwach snuje mgła, welonem oplata,
w ogrodach, lasach darami rumieni,
zbieram garściami delicje jesieni,
pomarańczami i brązami swata.

W tym czasie miesza zapachami roku,
intensywnymi, wprawia w zawrót głowy,
smaki wekuję na zimowe łowy,
choć z nią przemijam i łza kręci w oku.

Śpiące poranki, przy świecach wieczory,
dźwięki strun z nieba nucą twoje imię,
lgną ku wspomnieniom, złota im wtóruje.

Liście szybują – w powietrzu kolory,
nie, nie odlecą jak ptaki na zimę,
walcem wirują, nim jesień czaruje...

©Krystyna Anna Szklarczyk
08.10.2021r./ 21 :20

(sonet włoski)

foto Pixabay

nawet jeśli zdobyłeś tę miłość choć było pod wiatr
znowu mieć dwadzieścia lat i zapomnieć na amen
już nie tęsknić

optymistycznie sięgać wzrokiem w dal
spełniać marzenia
tym jednym dniem zamknąć przeszłość

*
w teraźniejszości odnaleźć się
po prostu z sercem nie spierać [...]

Jest jak rzep co mami –
pokarmem dla jaźni
pojawia się i znika

jak bańka mydlana
torturuje myśli
a nuż

zbuduje pozytywizm
do tego gwiazdorzy
że bez niej nie poniesiesz [...]

Rozwieszam obraz nieco poza ramy.
Rozpędziłam się, przyszłość zatopiłam
Przeszłością zalałam, otwierając bramy.
Nie przewidziałam – czujność rozpuściłam!

Rozszyfrowałam , zablokowało mnie.
Myśli na baczność odprawiają wartę.
Każda noc dnieje. Nieporozumienie,
Wciąż pustką wieje! Jak odwrócić kartę?

Sny też jałowe, nie ma się w czym przejrzeć.
Lustrzane puzzle kręcą karuzelę.
Wiosna kiełkuje zagłębiam by dojrzeć

Szepty przyrody. Mój stróżu-aniele!
I cóż prószy znów, topi na pąkach róż
Jak przemarznięte serce, widzące zórz!

©Krystyna Anna Szklarczyk
05.03.2021r./17:10

Sonet w stylu Kochanowskiego