Zamknęłam podświadomie kilka słów , pare zdarzeń , niewypowiedzianych marzeń w pokoju bez klamek. Czasem krzyczą , na tyle donośnie ,iż słyszę je przez ściany mojej świadomości. Bezpowrotnie gubię przy tym kroki , których na nowo, wciąż na nowo muszę się uczyć. I to wcale nie jest takie ciężkie do zniesienia , póki błahe sprawy tańczą wokół mnie wciągając do wiru amortyzowanych zdarzeń. Póki wiem,że mam czego się chwycić w chwilach grozy. Póki pan spokój trzyma mnie za rękę i nie pozwala zwariować.