Chylę czoła ludziom, którzy mają odwagę poruszać tak trudne tematy...

Zgadza się ... Inspirująca myśl! :)

Pozdrawiam

Mówiąc „w naszym” nie mówiłam o całej rasie ludzkiej, a o jednostkach, które odczuwają coś podobnego w swoim życiu. Mówię tu o ludziach, u których po przez pewne doświadczenia nieufność zaczęła wzrastać do tego stopnia, że ich „dziecięca” naiwność zaczęła zanikać .

W nieufności i w naiwności trzeba rozróżnić dwa jej rodzaje- dziecięcą i naturalną. Dziecięca nieufność jest strachem przed nieznanym, w czasie nabywania doświadczenia i socjalizacji zaczyna ona ustępować miejsca nieufności naturalnej (o ile ta socjalizacja przebywa prawidłowo).
Z naiwnością jest podobnie.