Było ich tak wiele a żadnej nie pamiętam
Wyblakły, straciły moc uniesienia
A może to te, gdy zachwyciłam się wschodem słońca na Saharze
Albo, gdy podziwiałam cudowną Alhambrę
To były piękne chwile
A może te spędzone na Capri
Ze śmiechem i przy winie
Nie wtedy były tylko przyjemne
Ach wiem!
To był zwykły spacer z moją Mamą, do pobliskiego parku
Trzymałam ją za rękę jak małe dziecko
To był ostatni nasz wspólny spacer.

Dziennikarka zadała choremu pytanie,
Chciała by ten, choć ledwie dychał, odpowiedział na nie
Czego COVID-19 pana pozbawił?
On pytaniem niemal się udławił
Pomyłką pani byłoby dalsze w dziennikarstwie trwanie!

Już nie dziś, ale jeszcze nie jutro
Czas prześlizguje się przez wąską szczelinę
Na szalkach wagi, waży się dziś z jutrem
Wahadło drgnęło, bo przecież musi być jutro

Cisza jest taka nieoczywista
Jest, gdy nie słyszysz:
Jazgotu ulicznych głosów
Pisku opon samochodów
Gruchotania tramwajów jeżdżących po szynach
Sapania autobusów
Przejmujących sygnałów karetek spieszących do chorych
Wrzasku zza otwartych okien
Jest gdy słyszysz
Szum wiatru w koronach drzew
Śpiew ptaków łączących się w pary
Wibrację skrzydeł ważki zawieszonej nad taflą wody
Brzęczenie pszczół zbierających nektaru pożytek
Głuchy pomruk lasu
Drżenie powietrza jakby promienie słońca się w nim rozpadały
To spokój, który przenika duszę!

Krótka uliczka, wąski chodniczek
Tak wąski, że minąć się nie sposób
I dwie koleżanki idące naprzeciw
Jedna drugiej uśmiech posyła
A gdy już są do siebie bliżej
Ta młodsza z szacunku dla pierwszej
Chcąc dać jej fory przejścia
Niebacznie zeszła z chodniczka
A że oczu nie miała z tyłu głowy
Nie wiedziała, że nieszczęście jest blisko
Nagle jak z procy chłopak wyskoczył
Zamachał rękoma jak zepsuty wiatrak
Coś krzyknął przerażony
Ona się obejrzała i dopiero zagrożenie ujrzała
Jadący jezdnią samochód
A koleżanka ta, co wszystko widziała
Nic nie powiedziała
Wyminęła ją łukiem i poszła dalej
A morał ze zdarzenia taki:
Uprzejmość nie zawsze popłaca!

Oko utkane z tajemnicy
Klejnot wszystkiego co żyje
Żaden błękitny szafir, zielony szmaragd
Ani czarny diament
Równać się pięknem z nim nie może
Jak malarz na swej palecie miesza barwy
Wyostrza kontury
Przybliża i oddala
Czasem zwodzi i staje się złym przewodnikiem
Odwróci obraz lub zmąci
Przyozdobi czarnymi punkcikami
Błyśnie jaskrawością
Zobaczy coś czego nie ma
To wtedy, gdy mózg
Z okiem się wadzi
Strzeże, ale i odkrywa tajemnice
Spójrz w źrenicę oka
A wszystko będziesz wiedzieć
Maleńka jak główka szpileczki
Czy to ostre światło?
Fałsz chemią zadany?
A jeśli to, już brak uczucia?
Lepiej załóż ciemne okulary!

Pewna Dorotka trochę trzpiotka
Pokochała strażaka z Lądka
On strzegł kraj cały
Jej nie, choć nie był ze skały
Bo Dorotka była też niecnotka