Czasem ciężar dnia spada, jak Boże Ciało
lecą wtedy wszystkie komentarze
do echa
i snują ciekawe opowieści
życie wyciąga wnioski
i rzuca nimi po osobach czerwonych
następnie zamyka się
i żuje przeszłość
kawa, która czeka na gospodarza
rozlewa się
drzemie
myśli o cudzych myślach
tych starych
i niewykorzystanych.

Życie to przedsmak piekła
które lubi się powtarzać
czasem życie przynosi ze sobą wodę
i oblewa nią rozgrzane ciała
czasem unosi się w powietrzu
i uśmiecha do każdego
życie, które nie potrzebuje niczego
zamyka się na kooperację
staje się czarne
aż w końcu odpada
i smaży się na słońcu.

Kiedyś
życzyłem sobie wszystkiego dobrego
z okazji urodzin
oglądałem duże drzewo za oknem
i liczyłem jego lata
życie było prostsze
jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki
czasem widziałem za oknem
gołębia
który większość czasu przesiadywał na dachu
a czasem znikałem
na pewien czas
w odległych krainach.

Byłem w wielkim kościele
podniosłość uroczystości
została mi w pamięci
czułem się tam, jak u siebie
wszędzie widziałem znajome twarze
a na końcu pośród dymu
stał diabeł
i patrzył na mnie
z założonymi rękoma
pozdrowiłem go, unosząc dłoń
na ręce został mi ślad
rana, która nie schodziła
przyczepiła się mojego kręgosłupa
i zmęczona oddychała
na koniec zawyła
i zamknęła się
miałem ją już od teraz przy sobie
ranę, którą zadał mi diabeł.

Serca pękają
gniew roznosi się
po narządach
i wybucha na ludzi
za dużo
ból staje się jasny jak słońce
po czym zanika
wszędzie czuć wiosnę
z łąk naginają się zapachy
pustka i ciepło
w głowie wiele życzeń.

Zmartwienia kołyszą się
na wielkim fotelu
zsuwają się z niego
i lądują w kapciu
jedzą ciężkie powietrze
i wchodzą do jamy ustnej
tam rozpoczynają bal
rozmnażają się
i śpiewają
tak głośno
że człowieka bolą uszy.

Wiele przeszło
minęły godziny i lata
minęło życie, rzeczywistość
ale coś nabrało barw
był to jedyny punkt na niebie
prawda
która nie rozmyła się.

Nicość i ciemność wciąż idą ze mną tunelem
życie wydaje się nie do przejedzenia
jest gorzkie
ale smak zwycięstwa
pozostawia po sobie zmarszczkę na twarzy.

Spokojnie rzeźbione morze
wypływa
do słońca
i tam odnosi sukces
fale burzą rytm kroków
człowieka
który spaceruje po wodzie
na dnie
znajdują się nie wysłane listy
w których słowo "kocham"
pisane jest wykaligrafowanym pismem.

Niewiele trzeba by przerwać drogę
i ruszyć w inną stronę
gdzie mnogość łąk kusi swą barwą
księżyc jest wtedy blady
i czerwieni się przed świtem
ziemia zostaje pod władaniem nocy
liście drzew trzęsą się,
jak w trakcie trzęsienia ziemi
nieba nie widać
są same gwiazdy
ogień z ogniska puszcza iskry
wypala się na drewnie
ludzie śpią urzeczeni snem
i wspominają go później

niewiele trzeba
a ile to zmienia.

Czasem dzień jest za długi
i mówi o nocy
zmęczony.

Czasem droga
to tylko skróty w myśleniu
nieobowiązujące.

Czasem słońce to jedyna droga do celu
wielkie ciepło
duże serce.

Życie powoli mija
najcięższe przeszkody
pustka umacnia się w duszy
poza nią nie widać kwiatów
nie ma nawet światła
jest ściana
w którą bez końca uderzam
słonecznie
budzi się dzień
ale z nim nie ma słońca
jest tylko chwast.

Wąż z uciętym ogonem
nowy wymiar oglądalności
i rzeka śpiewu
spotkała mnie dzisiaj
chmury popłynęły na inny kraniec ziemi
słonecznie utrzymywało się
i linia przerywana
płynęła mi po kręgosłupie
a teraz
zachód zbliża się powoli
ciemno
i brak
suszą mi głowę

Czasem kochamy się
przez słowa
uczynkami wzbogacamy niebo
i wędrujemy po nieznanych lądach
wiarę czerpiemy z kamienia
jego stoicki spokój
karmi nasze oczy
i dzielimy się z innymi
nie tym co nam zbywa
lecz tym co mamy podarowane
czyli życiem
sobą samym