Gubimy siebie w cudzych wspomnieniach. Szukamy w miejscach, gdzie nas nigdy nie było. Mgliste szepty. Niewypowiedziane niedomówienia. Błędy popełnione i te, które dopiero popełnimy. Wszystko zlewa się w życie. A życie ucieka. Ucieka tam, gdzie go nie dogonimy. Jedne rzeczy mijają, inne przychodzą. Istnieją zależności miedzy chaosem, a ładem. Istnieją też granice, których pokonywać nie umiem. Naucz mnie żyć. Naucz mnie być kimś, kim jestem. Naucz mnie znajdywać siebie.

Któregoś zimowego wieczoru ubiorę letnią sukienkę, pomaluję usta czerwoną szminką i z paczką papierosów w ręce wyjdę z domu boso, zostawiając na oścież otwarte drzwi i pobiegnę przed siebie paląc i śmiejąc się z tego, jak łatwo było mi oszukać życie.

Wybierając iść dalej, czy stać w miejscu, nie patrz na ludzi, którzy Cię otaczają. Ogół też może się mylić.

Wykrzywiając twarz w sarkastycznym uśmiechu, budujemy wizerunki nie-siebie i wymyślamy coraz więcej banalnych stwierdzeń.