przeraża mnie bycie Ci jedyną i wyjątkową.
współcześnie odkryto już stopień wyższy przymiotnika idealny - boję się, że zostanie ze mnie zużyta doskonałość.

twoim przekleństwem bezsenność.

a ja śpię otulona w moje wcale-nie-jedwabne sny, przecinane co centymetr przez tępe nożyce przebudzenia.
co centymetr otwieram oczy i łudzę się, że to już koniec, że więcej nie będę musiała na ciebie patrzeć.

nie chcę, a zasypiam dalej i przeklinam sny, w których wmawiasz mi tęsknotę.

tego jesiennego wieczoru pierwszy raz zapachniało mi zimą. domowym, bezpiecznym ciepłem jakiego nie dają żadne słoneczne dni lata.

Tęsknię.
A jednak tęsknię... Nie wiem za czym, ale bardzo starannie pielęgnuję tę nieświadomość.
Kontrolując zapomnienie. Ingerencję wspomnień.