Płacz
nie przestawaj, nie zatrzymuj łez.
Mówią, że płacz to oznaka słabości,
według mnie to moment oczyszczenia.
Więc otwórz drogę łzom
I daj im popłynąć,
aż nic nie będzie miało znaczenia.

Jesteś tylko Ty i aż Ty,
i Twoje trudne wspomnienia,
codzienne zmartwienia,
ukryte cierpienia...

Odpuść sobie, wybacz innym,
pozwól ulotnić się myślom złym.
Bądź tu i teraz, najprawdziwszym sobą
nie próbuj na siłę być kimś innym.

Bo oto właśnie Ty
skruszony, bezbronny, trwonisz swe łzy…
by móc, znów podnieść się i dalej żyć.

Najbardziej mi brakuje
tych nocnych rozmów,
gdy sen nie miał szans wejść między nas,
gdy z taką łatwością przychodziły słowa,
gdy szczerość nie raz zaskakiwała nas.

Zrozumiałeś, że nie poranki
a noce moje są,
że często myśl ma, myślą pokrętną,
że potrzebuje czasu na pełną odsłonę,
że serce moje dogłębnie schronione.

Teraz przyznaję, sama przed sobą,
że tęskno mi…
I chodź minęło tak wiele dni,
tych rozmów nocnych
brakuje mi...

Popatrz na te spracowane dłonie
One tyle trudu zniosły, tyle udźwignęły
Dla Ciebie
Popatrz na te zmęczone oczy
One pokażą ci ile radości i błysku wciąż się w nich kryje
Dla Ciebie
Wsłuchaj się w serce
Ono przemilczy cierpienia, i tylko szeptem ci powie że
Kocha
I wciąż bije dla Ciebie

niech Twój dotyk będzie chwilą
nie wspomnieniem
pocałunek lekką bryzą
dopełnieniem
niech Twe serce mego rytmem
znów zabije
pozwól że miłością Twą się dziś upiję...

Pamiętajmy,
że wszystko jeszcze przed nami,
ten świat stoi przed nami otworem,
zatem czerpmy z niego ile się da,
nie odkładajmy marzeń na potem.
Swoim życiem wnieśmy coś wartościowego dla świata,
bo to zostawimy po sobie.
Uśmiechajmy się często,
zarażajmy swoim uśmiechem
i choć będą mijały kolejne lata,
bądźmy zawsze sobą,
a nigdy nie bądźmy echem.
Nie cofajmy się,
nie stójmy w miejscu,
idźmy wciąż przed siebie,
bądźmy optymistami,
z nadzieją spoglądajmy na świat.
Żyjmy zdrowo,
żyjmy szczęśliwie,
żyjmy długo...choćby i sto lat.

Wśród tłumu obcych i znajomych twarzy
Dostrzeż mnie
Gdy echa krzyku, gdy brzmienie ciszy
Usłysz wezwanie
Niech wzrok nie zmyli, lecz zmysł wyczuli
Niech serce wiedzie

Zanuż się w ciszę
A z szeptem przyjdzie
Moje wołanie

I patrz by zobaczyć
Trwaj, nie odwracaj się
Spójrz na mnie wprost
I dostrzeż mnie

Dzisiaj nakarm nas nadzieją,
chodź tak ciężko będzie przyjąć,
że nastąpi przebudzenie,
że się jeszcze ludzie zmienią...

Spraw by moc maleńkich marzeń,
niepozornych tak,
ku pokrzepieniu, razem z nami pozostała,
by wciąż można było wierzyć
w lepszy świat.

Pozwól wierzyć
w lepsze jutro,
Daj nam szansę,
Pewną przyszłość,
Daj wytchnienie,
Rozprosz cienie,
I iskierkę daj...
By na nowo świat rozkwitnął.
By na przyszłość lepszy widok.
Obiecany raj...

Miałeś kilka okazji
Żadnej z nich nie wykorzystałeś
Brak ci było odwagi
I tylko jak widz z boku stałeś
Nie podjąłeś wyzwania
Nie przyjąłeś tej roli
Ryzyko się czasem opłaca
Ą obojętność boli
Lecz czas musi biec dalej
Całą sztukę odmieni
Nowe postaci się pojawią
Czas i miejsce się zmieni.

Popłynie łza, nie raz, nie dwa,
zatrzyma czas i obraz nas odsłoni,
szczęścia w nim brak, rozmyty tak,
że z trudem szukamy drugiego dłoni.

Zostanie nam,
z nielicznych dni, te kilka chwil,
cenniejsze niż miliony
i spojrzeń tych, rodzących sny,
co zapełnią wyblakłe strony.

Aż w końcu,
gdzieś
kiedyś
razem,
będzie możliwe
to wszystko, co niewyraźne było,
aż w końcu, gdzieś, kiedyś.... razem.
Zostanie
- już na zawsze.

Mama.
Słowo, które gdy roczek miałam pierwszy raz wypowiedziałam,
wtedy,
jego znaczenia jeszcze nie znałam,
jego wartości nie dostrzegałam.
Teraz,
kiedy kilkanaście lat już minęło,
życie przy Tobie mi upłynęło,
odkryłam,
jego sens jego znaczenie,
ono jest dziecka marzeniem.
Szczęście,
ono mi dopisało,
bo właśnie Ciebie mamo mi dało.
Wystarczyło mi to bym mogła w pełni żyć,
bo ja tak bardzo chciałam Twoim dzieckiem być.

Mamo - stałaś się dla mnie życia filarem, jesteś dla mnie największym darem.

Ranisz mnie swoimi słowami,
smutne jest to, że doskonale wiesz jak to mnie rani,
twierdzisz, że jestem słaba,
myślę, że raczej bezsilna - nie mogę nic z tym zrobić,
drwisz z mojej wrażliwości,
drwij dalej, lecz ja wiem, że dzięki niej nie będę nieczuła na czyjeś cierpienie,
nie będę taka jak Ty - nie będę twoim wcieleniem,
powtarzasz, że nie ma dla mnie przyszłości,
być może dlatego, że utknęłam w teraźniejszości,
bezskutecznie szukając u Ciebie miłości...

Jestem beznadziejna mówisz,
i tu się zgodzę z Tobą,
już nie mam żadnej nadziei,
ktoś bezpowrotnie odebrał mi ją,
i wiedz ze to ty - to Ty jesteś Tą osobą.

po powierzchni błądzi twój wzrok…
choć głębiej
chce wniknąć

próbujesz nasycić się
lecz zaspokojenia nie czujesz

za późno na to by światło zastąpiło mrok
jest tym gorzej im usilniej próbujesz…

więc przestań… odpuść… usłysz me stop...

zostaw
i odwróć już wzrok…

bądź światłem w mym sercu
iskrą co zdoła je poruszyć
rozbudź me zmysły
zdołaj mnie nauczyć
miłości

sięgaj głębiej
odkrywaj to co doszczętnie ukryte
wsłuchaj się w ciszę
choć serce wyryte
krzykiem

mów do mnie
wypełnij pustkę słowami
odnajdź ślady radości
między tysiącami
łez

bądź szeptem
co serce me poruszy
ratuj mnie
bo już niebawem
to nawet krzyk go nie ruszy

A ona nadal trwa
Choć wicher dookoła
Nadal brnie przed siebie
Choć nikt już jej nie woła
Choć przepaść przed nią ona nie upada
Wciąż się utrzymuje i coś sprawia
Że siła się w niej na nowo potęguje

Chcesz ją zlekceważyć- nie zdołasz
Ona wciąż będzie się upominać
Chcesz o niej zapomnieć – nie zdołasz
Ona nie pozwoli na to by zapominać
Chcesz ją odrzucić- nie zdołasz
Ona zawsze będzie częścią ciebie
A gdy
Chcesz się nią cieszyć- także nie zdołasz
Bo wtedy
To już nie zależy tylko od ciebie

Bo to ona nieposkromiona
Daje szczęście choć tez rani
Potrafi być piękna i nieodwzajemniona
Lecz zawsze tak samo niepokonana
Bo to Ona- miłość niezwyciężona…