kto by pomyślał
nie ty nie ja
a jednak my
nasze chwile
moje twoje
wspólne ławki
słów brakuje
tobie mi
nam nie potrzeba

swoim obrazem
poruszasz martwą naturę
to wielka sztuka
obcować z tobą

rozlałaś się we mnie
jak wino
między ustami
wciąż czuję smak
twojego bukietu

źródłem słów milczenie
spływa w objęcia
wzbijany z ramion kurz
czas zawiódł
na krańcach dni
skrywając nas

otoczony tobą
smakuję zapach
opadasz na kolana
nie krzycz
mam cię na końcu języka

Jesteś jak z obrazka
niekoniecznie święta,
kiedy się żegnasz
nie odpuszczasz grzechów.

na stronach
daję się porwać
strzępkami słów

bez kropki
byłbym skończony.