Krwi mojej kolor poznałem,
doskonale miesza się z nagością.
A kropli upadek sonet najsłodszy
mógłby być ciszą,
gdyby w porę dłoń moją nakryć twoją dłonią.
Nie w porę jednak szkarłat miesza się z szarością,
by udowodnić świtem jak głucho wszyscy śpią.

Zerwało się serce momentem
do biegu,
przed siebie,
za tobą.
Oddech zgasł, przycichł chwilę
by wpaść tuż za nim
goniąc dłonie drżące niecierpliwością.
Gaszą razem płomień policzków
raz po raz siejąc spokój.

Przeklinam swą słabość.
Kruszysz mnie w ramionach.
Łamiesz mnie w pól, ja się znów składam.
Gruchoczesz mi kości ud.
I wargi gryziesz do krwi,
z miłości.

-

może zbyt mało dosłowny.

Twoje oczy,
niespokojne drżenie serca.
Ciepło warg Twych,
by nad ranem szeptać, cichnąć z wolna
i dotykać, muskać spragnioną skóry bladość.
Skaż mnie,
nic nie chcę zmieniać.