Szyderczością po brzegi wypełnione ławy
niczym sępy, wyczulone na woń padliny
za przedmiotową egzystencją goniące zjawy
w laboratoriach szczęścia znikające objawy

W hałasie i dymie gnije życie
niepokojąca tęcza szarości
przeświadczenie,że na nic zda się okrycie
ciężko żyć z perspektywą nicości

Próbujesz biec, lecz czcze Twe wysiłki
Nawet niemoc zaczyna stawiać opór
Liczne na dążeniu drogi pomyłki
Uważaj- na końcu to kata czeka topór

Coraz ciężej przywołać mi w myślach obraz Twojej twarzy
Przekonałam się, jak to jest - odebrać coś, o czym się nieświadomie marzy
I gdy jest mi ciężko, a czasem się tak zdarzy
Twoje ulubione piosenki, są niczym przyjaciele starzy.
Czym zawiniłam? Czyż nie słuchałam gorliwie?
Czy ważyłam się odpowiadać bezwiednie,mrukliwie?
I tak każde pytanie bez... odpowiedzi..., kropla po kropli...zdecydowanie zbyt ckliwie
Powinnam żałować? Żałować... czego? Swej naiwności? przywiązania swego?
I tak zostawiona - bez niczego. Niewiele wspomnień , do których można wrócić,
powodów, dla których wszystko chce się rzucić. Więc tu zostanę, posiedzę sama,
aż zamknie się, wysadzana złotem, do niczego brama