Płakałam nocą,
sama nie wiem dlaczego,
ból przeszywał me serce,
myśli krążyły w nicości.
Żal wielki ogarnął mnie,
po utraconym, ale czym?
sama nie wiem.
Myśli moje wracały w przeszłość,
w ten zapomniany przeze mnie czas,
i błądzą bez celu,
wśród ciemnych rozdroży,
szukały daremnie
nadchodzącego nowego dnia.

Snują się co dzień ulicami miast,
odrażający, brudni, źli.
Snuja się jak cienie, wśród wygasłych lamp,
Jak by chcieli odwlec to co nieuniknione
i zatrzymać czas.
Snują się co dzień ulicami miast,
ludzie bez twarzy, bez pragnień,
bez przyszłości i przeszłości
bez jawy i snów, zdani na nieskończenie.
Młodzi i starzy trwający w letargu,
z tysiąca bardzo splątanych powodów,
ciągle naćpani, ciągle pijani,
wdrażają nas swoim ordynarnym wyglądem.

Życie Ty moje, obłudna pani,
ciągle mnie rozczarowujesz, karmisz złudzeniami.
Twoje cięgi spadają na mnie, jak grom z jasnego nieba,
i ulatują moje senne marzenia.
Rozbita i przerażona trwam w bezsilności,
ogarnięta niemocą i dziką wściekłością.

Życie Ty moje, nadziejo moja,
jak długo można grać tak kiepską rolę,
bo czym jest życie jak nie sceną,
a my marionetkami na tym padole.

Życie Ty moje, przyjaciółko mija,
tknij we mnie siłę i wyrwij ze szponów nieudolności.
Wskaż i rozświetl mi drogę, którą pójść muszę,
aby ocalić siebie, a przede wszystkim marzeń okruszek.
.

Marzy mi się świat, bez bezsensownych wojen.
Bez hipokryzji, hipokrytów, bez strachu i zbrojeń.
Marzy mi się świat, bez ludzi przechodzących obojętnie obok siebie.
Bez matek opłakujących swoje dzieci w uścisku przedwczesnej śmierci.
Nie to jest utopia!
Dlaczego, jednych otacza piękno całego świata
I żyją w dostatku, odgrodzeni ogromnym niedostępnym murem.
Dlaczego, inni cierpią głód, wdychają smród ziemskiego rynsztoku
I balansują nad skrajem przepaści, cieńszej, niż kartka z bloku.
Ja, wierzę w ludzi i w ich nieprzymuszoną wolę.
Ja, wierzę w mądrość, przyjaźń i ich jasną i radosną serca stronę.
Ja wierzę w Człowieka, który zatrzyma się i stanie w bezruchu
I wzrok jego wyjrzy za mur i łzy popłyną mu z oczu.
Ja wierzę w człowieczy ród.
Ja wołam!
Człowieku!
Maskę z twarzy zrzuć, rozpostrzyj ramiona,
otwórz serce swe i kamień skrusz.
Odkryj szczęścia jasną stronę
I wskaż drogę do tego świata wszystkich dóbr.