To dziwne jak szybko może zmienić się los nieszczęśliwego człowieka.
Czasami cierpimy, choć fizycznie nie czujemy bólu. Czujemy ból istnienia, ból życia... A jednak dalej żyjemy i czekamy jakie niespodzianki podaruje nam czas. Któregoś dnia nachodzi nas chęć na koniec życia, cierpienia i bólu, na koniec marzeń i naiwnej nadzieii. Czasami ulegamy pokusie, lecz niektórzy po prostu podnoszą się do góry i wybierają odważną i trudną drogę. Drogę życia, na której jedno jest pewne - nikt nie jest pewny, co na tej drodze znajdzie.
Miłość rani, jest ślepa. Właśnie tak ślepa, jak ja chciałabym być – ślepa na wszystko i wszystkich, podążająca słuchem, zapachem i dotykiem. Dążąca do szczęścia – niekiedy przystająca na cierpieniu, a niekiedy na śmierci.
Podmuch wiatru zdmuchnął moje szczęście,
zaczarował piasku oczy
i zatańczył walca z aniołem.
Jeśli się wsłuchasz to cisza staje się głośna, a świat milknie pod jej zaborczym piskiem.
Jak ptak latam po orbitach świata,
gwiazdy spadają mi na głowę,
a pył mlecznej drogi łączy galaktyki.
Miłość jest rzeczą piękną. Rozkwita w sercu i unosi człowieka nad ziemię, aby potem rzucić nim w dół tak mocno, że potem nie zawsze wstanie...
Szklanka wody -
bryła przepełniona słońcem,
szkłem i prostotą ducha.
Rozświetlającym drogę płomykiem.
Kto wie jak wiele prawd okaże się kłamstwem?
Chciałabym, aby człowiek był jak trawa - umiał być tak pokorny jak ona.
Atrament
Autor
Uwielbiam czytać książki, pisać różne pierdoły a'la refleksje oraz mocną muzykę i język polski.
Z charakteru powiem tyle, że zawsze mam ostatnie zdanie, choćby było najgłupszym tekstem na świecie.
To się nazywa pesymistyczne zdanie...:))
I na dodatek jest prawdziwe:/
Pięknie ujęta myśl, gratuluję:*