Za dwie minuty dostanę ukojenie,
słońce rozświetli pionowym promieniem
splot naszych idealnych ciał.
Spienionym krzykiem, wiatr będzie brał
kosmyki moich włosów blond.
Wplecie je w ciepły, słodki brąz.
Swoje skrzydła oddały nam anioły,
a my stoimy...nie ruszamy - betonowi.
Nie chcesz podjąć ryzyka.
Czar chwili pryska, znika.
Stoimy. Ociężali, betonowi.
Nad nami latają bezskrzydłe anioły.

Tylko jedno słowo rozchyli twoje wargi.
Czerwienią krzykniesz...
-Katiusza!
Ja wejdę ukradkiem,
odwiedzę polany poziomkowe.
Przelecę się nad bielą szczytów ośnieżonych,
to znowu spadnę na chwilę...
Zaczerpnąć wody.
Ze strumienia smaku mango,
lekko spienionego,
z resztką wczorajszej nuty.

Katiusza!
Krzykniesz czerwienią.
Rozchylisz moje wargi.
Odwiedzisz moje łąki,
spijesz soki ze źródła.
Po chwili wzgórza okryje biała mgła.

Katiusza...
Wyszepczesz złotem.
- Słucham? - ze strachem zapytam.
- To był tylko żart....
- Wiem boże. Nie pomyślę sobie.

Czułam się jak deszcz spadający na spaloną słońcem ziemię.
Byłam kroplami, które wsiąkały w jego ciało.
Zbyt długo trwała susza.