Mężczyzno, młodzieńcze, chłopczyku
Nie czas to płaczu, lamentu i krzyku
Włóż ten mundur na chwałę ojczyzny!
Nie lękaj się krwi, rany, ni blizny!
Karabin chwyć i strzelaj do wroga
Twoja tu stać ma, a nie jego noga!
Niech będzie dumna, matka żona i córka
Z naszego pięknego polskiego podwórka
Broń swej ojczyzny o dzielny wojaku
Bądź dumą, nie hańbą wszystkich Polaków"

Patrząc w życia zgiełk codzienny
Brnąc w wirze zdarzeń chronicznym
Boli mnie duszy mej stan odmienny
Niczym prozy nuta w świecie lirycznym.

Jam mizantrop, co się ciągle wpatruje
W życie cudze na szklanym ekranie
Lecz, ciągle mnie pytanie nurtuje
Czy w życiu mym coś wreszcie się stanie?

Czy sens znajdę w tym życiu banalnyn
Którego szarość dnie mi przyćmiewa i noce?
Czy przewie ktoś ten mój stan agonalny?
Niech ujawni owa istota swe czarcie moce!

A może... Wreszcie poznam kobietę
Która świat mój raz na zawsze przestawi
Co w zwykłego człowieka odmieni ascetę,
I lęku do życia na zawsze pozbawi.

Lecz jak tu zaufać takiej niewiaście
Gdy ufności sam w sobie nie pokładam
Ach mej duszy cienie, lęk ten zagaście
Niechaj sam z sobą się wreszcie dogadam.