Minęło wiele dni nim pojawiła się tam ponownie. Minęło niezwykle wiele dni nim na powrót ktoś otworzył klanowe sale. Minęło tak wiele czasu, że zdawało się to niemal niewyobrażalne. Tylko kurz osiadły na półkach, podłodze i wszystkich możliwych przedmiotach nie pozastawiał złudzeń, że czas zatracił się tu sam w sobie.
Ubrana w swój nieodzownie alabastrowy płaszczyk, z mieczem przypiętym do lewego biodra i ujmującym uśmiechem zarysowanym na jasnym obliczu, wyglądała tak samo jakbyście ledwie wczoraj pomachali [...]

Wiedzieliście, że pewne historie kończą się zupełnie niespodziewanie? Budzimy się któregoś poranka, a ich po prostu nie ma. Mija dzień za dniem, kiedy pojawiamy się w pewnych historiach. Nierzadko stwarzają nam rytm dnia. Wyznaczają ramy mijającego czasu, a później... Później po prostu się kończą. Bo wyszliśmy do sklepu, bo pies chciał na spacer, bo trzeba było dłużej zostać w pracy. Nagle okazuje się, że nie ma powrotu, a my po latach przypominamy sobie z uśmiechem na sercu, że też tam byliśmy. I nierzadko [...]

Rzeczy zwykle mają swój początek i koniec. Niektóre z tych rzeczy mają nieco dłuższy koniec niż inne. Szybciej się zużywają, szybciej się nam nudzą, szybciej zostają zastąpione przez inne. Niektóre z nich towarzyszą nam przez dłuższy czas. Czujemy się do nich przywiązani, może nawet czasem uzależnieni. Zdarza się też, że trafiamy na rzecz, która potrafi towarzyszyć nam przez całe życie. Może nie wnosi do niego zupełnie nic, a zwyczajnie trwa zapomniana gdzieś w głębi kieszeni, ale nadal obecna. Może staje [...]

To wieczorami, najwcześniej późnymi, myśli mają nieprzyjemne zwyczaje układać się w czarne scenariusze.
Błądzimy ich korytarzami, otwierając kolejne, przypadkowe drzwi, które nie wiedzieć dlaczego nie mają zamków.
W takie wieczory przystojny pan świt nie ma w zwyczaju zjawiać się zbyt chętnie. A i jego przyjaciel, spokojny sen, robi to nadzwyczaj opieszale.
Wieczory z samym sobą są najtrudniejszym towarzystwem. Godzimy się wtedy na spacery po zakamarkach własnych dusz i wydzieramy z nich ostatnie tajemnice zbierające się pod powiekami.
Smętne wieczory mają jedną przyjemną zasadę. Budzą się z nadejściem słońca, w kolejny dzień. Naszym przywilejem jest wtedy wybór. Czym będzie nowo obudzona doba i w jaki sposób powita nas kolejny zmierzch.

Wyczekany,
Spotkałam Cię całkiem nie przypadkiem. Chociaż boję się, że moje wybory nigdy nie podsuwają prostych rozwiązań. Chociaż boję się, bo nie znam się na ludziach. Chociaż boję się kolejnych chwil, w których łamie się serce... Wciąż mam nadzieję.
Zieleń Twoich oczu odbija mi się w myślach, a zapach perfum drażni zmysły. Twój uśmiech plącze się w kosmykach moich włosów i nawet to stanowcze "nie" brzmi jak ciepło otwartych ramion.
Przytul mnie do swojego dnia, nie pozwól poczuć gorzkiego smutku rozczarowań.

Wyczekany,
Spotkałam Cię na końcu moich marzeń w bezgwiezdną noc pełną milczenia. Osiedlowe latarnie spowił mrok nadchodzącego poranka, gdy zbudziły się pierwsze promienne motyle. To nie ładnie z Twojej strony, że pozwalasz mi tęsknić za tembrem swojego głosu. Wciąż czuję Twój dotyk i przebiega mnie dreszcz podniecenia, gdy przemierzam dłonią drogę, jaką znaczyły Twoje palce.
Otul mnie nadzieją na lepsze dni.

Wyczekany,
Spotkałam Cię.
Kłam, że jutro będzie nasze.

Nigdy nie brakowało mi słów. Mniej lub bardziej wyniosłych, które czasem lepiej, czasem zupełnie niezgrabnie wyrażały myśli. Zawsze jednak mówiły prawdę. I nigdy nie żałowałam, że jakiekolwiek z nich padło. Niektóre plątały się między nogami, inne przyjemnie łaskotały, jeszcze inne czule całowały w czoło i pozwalały spokojnie zasnąć. Zdarzało się, że któreś z tych słów padało w niewłaściwą chwilę, nie czyniąc ostatecznie żadnej krzywdy. Moje słowa nigdy też nie wbijały się ostrzem w plecy. Ot, [...]

Czy kiedy siedzę nad pustą kartką, a słowa wcale nie chcą opuścić ram mojego zmęczonego dniem umysłu, to znaczy, że przestaję cię kochać? Czy kiedy w dniu pełnym monotonii myślę o tobie nieustannie, to znaczy, że kocham cię bardziej, mocniej, prawdziwiej? I co znaczy kochać poprzez słowa spisane na ekranie monitora? Czy to umniejsza ich wartość? Czy sprawia, że okłamujemy siebie nawzajem? Sama odbijam się od minut, które leniwie płyną po okręgu moich fantazji. Pełno w nich ciebie, a jednak zbyt mało. Nie [...]

Dobry Alochtonie*,

Nigdy nie wiedziałam jak mam z Tobą rozmawiać. Z czasem jednak, słowa, zaczynały układać się pod palcami. Same swobodnie opuszczały ramy uspołecznionego umysłu i co gorsza lekko drżały w głosie. Nawet zapach maciejki nie wydawał się już tak dławiący łzami. Podobno ludzie potrafią zapominać, a ja... Cóż. Nigdy nie starałam się na siłę wymazywać wspomnień. Zatracały się jedynie w natłoku codziennych, często mało ważnych spraw. Mówiłeś, że problem leży w tym, że lubię kolekcjonować [...]

Ukochany Alochtonie*,

Widziałam dziś motyla. Czy to nie sprzeczność sama w sobie? Nie pomyślałabym, że w szary i niemal już zimowy poranek zobaczę motyla! Z zawziętością równą najodważniejszym walczył z wiatrem. Wiedziałeś, że niektóre z nich żyją zaledwie kilka godzin? Teraz zastanawiam się, czy ten mały, subtelny owad przypadkiem nie podjął tak heroicznej próby tylko po to by uciec przed zapomnieniem, by mieć jeszcze chwilę na wznoszenie się ponad ziemię. Moje życie było by dla niego wiecznością.
Od starożytności motyle są symbolem duszy, a nawet samego życia, szczęścia, natchnienia, lekkości, piękna i przemiany, transformacji i zmian. Wróżą diametralną zmianę w stosunku do ludzi i życia, przewartościowanie sprawy. Czyżby przyszła pora na rozkwit nowych uczuć?
A może to złudzenie? Może był to kolejny z opadających smętnie liści? Takie prozaiczne przecież następstwo zmian pór roku.

P.S: Zdawało mi się też, że widziałam Cię w tłumie zupełnie obcych mi ludzi.

*) społ.: człowiek pochodzący skądinąd; przybysz.

Kiedyś założyłam się, że można napisać całą stronę słów, o zaledwie dwóch krokach bohatera/ki, który/a wychodzi na ulicę. Oto co powstało.

Kiedy na wpół senne słońce już z wieczornym firmamentem nieba powoli przykładało promienisty policzek ku wąskiej linii majaczącego w oddali horyzontu, mała tajemnica obudzonego księżyca powoli rozbrzmiewała miękką melodią poznania, by w świetle radosnych uśmiechów zatańczyć przed ciekawskim spojrzeniem uniesionym w niebo. By móc także napawać swoim [...]

Drogi Alochtonie*,
On był mi cichą ostoją w gwarne dni. Był spokojem rozszalałego sumienia. Cieniem wrażliwych wspomnień. Niezapomniany, choć pamięć lubi już płatać figle. Nawet okruch zamknięty w jego garści mógł być jedną z najważniejszych części tej (nie)odpornej konstrukcji...
Nie zrozum mnie źle. Tamtego dnia przyszła wiosna, a ziemia nabrzmiała nadmiarem dobroci, zadrżała jak gdyby kontynenty podjęły przerwaną wędrówkę sprzed tysięcy lat. A może to drżał tylko mój świat? Chodzi o to, że w życiu [...]

Kiedy ubywa nam siebie? Rodzimy się, dorastamy, zaczynamy samodzielne życie. Przez całą tą wędrówkę dzielimy się sobą. To ludzie wybierają z nas po garści? Czy to tylko i wyłącznie nasza wina, że otwierając oczy któregoś poranka zdajemy sobie sprawę, że jest nas mniej? Na przestrzeni leniwie mijających dni dostrzegam zmiany własnego otoczenia. I siebie. Równie obcej, jak miejsca do dawnych ucieczek - nieodwiedzane od wieków. Zmienił mnie czas i los. Być może nawet na przekór przeznaczeniu. Sytuacje nie stwarzają prostych rozwiązań, ale oto jestem. Wcale nie cieniem, lecz nowym, głębokim oddechem dawnej siebie...
Mimo wszystko mniej mnie, niż więcej.