To nie będzie całkiem typowe ułożenie słów. Ciężko będzie się też domyślić, co było pretekstem do właśnie takiego ustawienia myśli w równe rzędy zdań. Nikt nie odpowie: dlaczego, czy w jakim celu?

To dobrze, kiedy człowiek zawodzi nasze oczekiwania, kiedy nie odpowiada z góry powziętym wyobrażeniom. Typowość to koniec człowieka, to wyrok na niego. Jeżeli nie da się go podciągnąć pod żaden wzorzec, jeżeli nie jest typowy, to znaczy, że spełnia, co najmniej połowę wymagań, jakie się stawia [...]

Fragment rozdziału pierwszego Księgi Khos’Agil.
[...]nasz Pan po stworzeniu Zdradzieckich Demonów, dnia następnego stworzył ICH. Pierwsze wampiry. Była to trójka, a zwali się: Asmathiel rodu Caballero (Szlachcic), Reiland rodu Streiter (Wojownik) oraz Lilianne rodu Sihirbaz (Magini). Mieli być niewolnikami woli Pomniejszych Demonów, lecz potęga późniejszych założycieli rodów była równa zdrajcom.
Po tchórzliwej ucieczce Shaant'negra z Cienia, Wieczni - bo tak Ich zwano - otrzymali rozkaz by [...]

Zobaczyłem zakurzone meble, obrazy zżarte przez wilgoć. Nie miałem innego wyjścia, jak otworzyć okna i drzwi na oścież. Kiedy to zrobiłem, wiatr zmiótł cały mój dom. Chciałem zachować wspomnienia, uchronić to, co zdobyłem z takim wysiłkiem, ale wszystko zniknęło, a ja byłem pusty niczym step.*
Dowiedziałem się, że zmiany przychodzą jak lekki wiatr, który porusza zasłony o poranku i jak delikatne perfumy pachnące dzikimi kwiatami, ukrytymi w trawie. Nie pytają nas, czy jesteśmy na nie gotowi.**

Wiatr wiał [...]

Czymże jest domostwo stojące na niewielkim wzniesieniu, a otoczone subtelnym bukowo iglastym lasem? Prowadzi do niego ścieżka z równo ułożonych kamieni, na wzór romarskich dróg, którą zgrabnie obrasta przystrzyżona trawa. Kiedyś Asgard był siedzibą najwyższych bogów, dziś? Zwykła posiadłość, do której wstąpisz przez delikatnie kutą, ale wysłużoną już furtkę. Niewielki krągły ganek z harmonijnym, klinowym daszkiem ponad zaokrąglonymi schodami zaprowadzi cię przed jasne dębowe drzwi z niebrzydką kołatką. Z [...]

Zrodzona ze snu cierpienia i łzy żalu.
Zaklęta w ogniu, przychodzi z ciszą.

Tego dnia nie było słonecznie. Promienie nie przebijały się przez okienne zasłony zaglądając w pomieszczenia. Niebo nie było niebieskie i nie zachwycało spokojem. Nie było też pochmurno, mgliście, deszczowo. To jeden z tak zwykłych dni, że aż na samą myśl powinno robić się niedobrze.

Nie była to mała wioska, gdzie dzieci śmieją się biegając boso. Nie było tam chat z drewnianą strzechą, pulchnych dziewek piekących chleb, ani [...]