Kręgosłup moralny Europy
chwieje się od głowy,
choć powszechnie wiadomo,
że to projekt scalony.
Rodzą się więc wątpliwości,
czy głowa to głowa,
czy rolę jej pełni
kość ogonowa?

gdyby tak można było
przykleić
plasterek na serce
połączyć
ze sobą w sposób prosty
ranę głęboką
brzegami do siebie
a krew sącząca się
wypłakać jednego wieczora

ileż to lat cierpienia
mniej by było?
ileż przespanych nocy
więcej?
ile łez zaoszczędzonych?
ale czy człowiek
byłby taki sam?

Zachorowało ludzkie sumienie,
złości się.
Gniewu stopnie wysokie,
bo obżarło się pychą po uszy,
leniło się i leżało zadufane na sofie.

To wszystko z chciwości,
pycha nieczysta była.
Teraz duszy mądrości zazdrości,
bo słyszy: a nie mówiłam!

Smoleńskim błotem oblepiona,
we wraku od lat więziona,
utrudzona i obolała,
strzeżona,
trwa.
Czeka
cierpliwa,
choć wyszydzana
i z godności obdarta,
wierzy, że ujrzy wolności światła.

Już rok
jak patrzysz z błękitu nieba
i nie przestajesz kochać,
a nam tu często jakoś tak,
że tylko w kącie szlochać.

Nie jest to skarga, dobrze wiesz,
Tyś niejedyną Mamą w niebie,
ale tęsknota serce rwie,
tak uporczywie brak nam Ciebie.

Pusty wciąż fotel, chłodny dom,
łzy ronią nawet twe serwetki,
bo tylko Ty układałaś tak,
gładząc je ciepłem swojej ręki.

Choć wspomnień nie da się przytulić,
a łzy nie wrócą żadnych chwil,
w nich miłość, szczęście, radość
- obrazy pięknych z Tobą dni.

świat stanął do góry nogami
niewinni ludzie giną w mękach
a decydenci na miękkich nogach
próbują sami chodzić na rękach

ciągle pytają Boga Euro
jakie ma wobec nich zamiary
i ważą swoje zyski, straty
sankcje, czy komfort i homary?

a jeśli wreszcie się nie ockną
(bo nie zdławili zła w zarodku)
tak czy inaczej, przyjdzie ono
i powtórzymy losy przodków

od dawna przecież jest wiadomo
przyjdzie przepowiadana trwoga
jeśli roszczenia i prawa człowieka
rozbieżne będą z prawami Boga

Bucza
Tu serce już nawet nie płacze
Ono wyje z rozpaczy
Wyrywa się z piersi
By za te trumny z dziećmi
Za te gwałcone kobiety
Za strzały w tył głowy
Za mogiły zbiorowe
Za barbarzyństwo
Za dom, który płonie
Karabin chwycić w dłonie
A. Sz. 4.04.2022

Dziś zaniosę kwiaty do starego lasu
Zatknę je za korę szumiącego drzewa
Na mchu uklęknę, modlitwę odmówię
Moje serce "Ciszę" pamięcią wyśpiewa

Mogiła Katyńska, tam czas się zatrzymał
Odgłosy strzałów echem brzmią od lat
Z ranną rosą z liści polska krew tam spływa
Melancholię cicho gra zapłakany wiatr

nieważne
czy
pod warstwą ubrań ze znaną metką
czy
pod kapotą dziesięcioletnią
mieszkają w nas serca
same zazwyczaj odmiennie odziane

bywają
w gorsecie z pancerza
te [...]

a wiosna tego roku
niebiesko - żółta
mniej rozbawiona
zamyślona

wschodni wiatr
podarł jej suknię
włosy potargał
załgał

a ona [...]

wiatr włożył jej suknię
słońce podało rękę
niczym anioł
sfrunęła z nieba

nieśmiała
delikatna
filigranowa
przemarznięta nieco

wierzb dotknęła
wstąpiła do parku
drzewom cień rzuciła
ludziom nadzieję

miś Władimir (cz.II)

miś Władek od dawna
za sprawą kamratów
pod górkę robi
leśnemu światu

dzieli faunę w gajach
by jedność zakłócić
by na mapie lasu
dawny ład przywrócić

ziarnem nienawiści
rzuca tak, jak leci
kamraci je łapią
i budują sieci

kiedy znany orzeł
przejrzał jego plany
został za to w locie
przez misia zdybany

misio las przekonał
że winien sam orzeł
bo zahaczył skrzydłem
o toporną brzozę

a że wśród orłów
wciąż kryją się kruki
przyjęły tę wersję
wbrew prawom nauki

miś sobie [...]