Drzewa kołyszą się w takt muzyki wiatru,
ramiona unoszą do góry.
Trawy zmęczone pochylają się w kółku,
zachowują resztki zielonej kultury.
Wieje, szumi, muska, gra,
huczy do rytmu w kominie.
Bal to przepiękny, taniec na dwa
i człowiek tu nań nie wpłynie.

kosmyk włosów
nigdy nie odchylony
z policzka
oczy nie w oczu głębi
uszy bez oczekiwań
usta w lustrzanym
romansie z czerwienią
serce jakby w zbroi

W studni dzieciństwa echo bawi się słowem.
Słyszysz babcię i dziadka, w tle czyjąś
rozmowę.
Pomiędzy słowami ptactwo za ziarnem skrzeczące
i zwierzyniec cały, opodal na łące.
Gdy to wszystko słyszysz w pamięci
coś boli,
żałości dodaje klekot na topoli.
Dzisiaj już wiesz, że to
najpiękniejsze lata,
lecz nie ma powrotu do tamtego świata.
Nie ma już tych bliskich, nie ma tej topoli.
Nikt już tu beztrosko chadzać nie pozwoli.
Inna scenografia, zmieniło się tło.
W studni nie ma lustra, z góry widać dno.

Wyruszyły już w drogę
To ich czas
Każda inna tak jak dusze w nas
Lecą wirują lekko w walcu
Zanim spadną kołyszą się w swym tańcu
Dusze nasze to ich siostry
Spadły z nieba niegdyś białe
Zachwycają swym pięknym wzorem
lub drżą zmarznięte, szare i małe
Topnieją ulatują przenikają
a potem niewidzialne
tam skąd przyszły wracają

Podzieliłam swoje serce na części.
Są równe, cztery.
Wzniecać w nich będę płomyki,
kolejno, każdej niedzieli.
Płomień nadziei,
Płomień pokoju,
Płomień radości,
A gdy czwarta zabłyśnie,
Płomieniem miłości,
Połączę wszystkie kawałki na nowo.
Z czterech płomieni
Światło zatrzymam,
By serce znowu biło miarowo.

Chwytasz dzień,
żyjesz chwilą.
Liczy się "tu i teraz".
Tylko "tu" , bo przecież ty wiesz,
że nie ma "tam".
Dobry ciuch, portfel, młodość,
zabawa, lekkość życia, wygoda.
Odpowiedzialność? Cierpienie?
Ominąć, pozbyć się,
to dla wrażliwych głupców.
Żyjesz przecież dla siebie,
nie dla innych - błyskawicznie ci podpowiedzą.
Dzieci? Ograniczają wolność.
No, ale skoro już są.... .
Udawane zainteresowanie,
macierzyństwo z przymusu.
Fikcyjne duchowo sakramenty,
bo wszyscy...
Rodzina do pierwszej stłuczki.
Pozory
Świat pozorów.
Iluzje tworzone na potrzeby własne. Piekło kobiet?

Świst szabel
odwiecznej walki serca z rozumem,
szczególnie dzisiaj donośny jest.
Pytanie tylko, czy rozum to rozum?
A serce? Czy ono zdało z miłości test ?
Czy szable dźwięczą dla niepoznaki,
by udać swej waleczności gest?
Czy zimnym głazem stało się serce,
a rozum dawno skradziony jest?